You guys. Het ene moment kondig je aan dat je zwanger bent, vervolgens knipper je met je ogen en ben je ineens al 37 weken ver, met een stapel geschreven enveloppen voor geboortekaartjes die klaarligt en alles. Time flies when you’re gigantic! (Voornamelijk omdat zelfs mijn kousen aantrekken nu de volle drie minuten duurt.)
Enfin, zo lijkt het nú dus, omdat ik op m’n gemak in een van mijn favoriete lunchplekken in Amsterdam zit, without a care in the world naast de voortdurende kopstoten in mijn blaas, genietend van mijn zwangerschapsverlof. De waarheid is dat ik hier maandenlang vele keren naar heb uitgekeken en gesakkerd en gezucht dat het nog zooooo lang zou duren. Maar nu is het zover, en ik snap van geen kanten dat er vrouwen zijn die niet weten wat ze moeten doen met al deze vrije tijd (wie zijn jullie? who hurt you?), al kan ik het ook niet zo optimaal benutten als ik zou willen gezien ik na vijf minuten waggelen al doodop ben.
Het zijn immers de laatste loodjes en clichégewijs zijn die niet bepaald een lichtgewicht. Ik geef toe: in het verleden dacht ik soms wel eens dat hoogzwangere vrouwen zich aanstelden. (Sorry voor alles.) En al blijf ik erbij dat sommige zwangeren echt gewoon fucking normaal moeten doen (ik heb het tegen u, vrouwen die met amper een bump al zitten zagen en klagen en met een pruillip verwachten dat iedereen hen van alles aanreikt wat ze ook gewoon perfect zelf kunnen pakken want oeioei boehoe ik ben zwanger, mocht je het nog niet weten), ik kan nu wel beamen: dat laatste trimester is wel degelijk lastig. All the time.
Hoe is dat nu, dat zwanger zijn? Ewel, mensen van het internet, let me tell you.
Het eerste trimester:
* Constant moe zijn. Maar echt. Van ’s ochtends tot ’s avonds. Elke dag dutjes doen, ook al ben je allesbehalve een dutjesmens en word je steevast chagrijnig en zombie-ig wakker. Geen aanrader als je net in die periode een roadtrip van twee weken door Engeland maakt, kan ik u zeggen.
* Misselijkheid, soms. Ik had er gelukkig maar een drietal weken last van, en doorgaans bleef het bij een misselijk gevoel zonder het daadwerkelijk reproduceren van mijn voorgaande maaltijd. Al is ook dát een reële uitdaging als je op vakantie bent in het land van fried eggs en bacon bij *alles*, dus be aware.
Het tweede trimester:
* De bump! Vanaf een week of 15 begon er zich een charmant tweedetrimesterbuikje te ontwikkelen. Mijn vaste high-waisted skinny jeans moesten helaas voor onbepaalde tijd terug de kast in, maar verder paste alles wel nog.
* Brandend maagzuur. Doorgaans krijg je er past last van als de baby groter wordt en op je maag begint te duwen, maar ik was een van de lucky ones die door de zwangerschapshormonen al vanaf 17 weken bijna 24 uur per dag het gevoel had dat er lava door mijn slokdarm liep. Het werd op een gegeven moment zo erg dat ik er ’s nachts door wakker lag, waarna de gynaecoloog me gelukkig een maagzuurremmer heeft voorgeschreven die nu nog steeds mijn beste vriend is.
* Nachtelijke kuitkrampen. Had ik nog nooit eerder meegemaakt en bless my naive little heart daarvoor, want what the fuck is dat, maat?! Het is een leuk zwangerschapsdingetje dat blijkbaar zeer vaak voorkomt, maar waar ik nog nooit over had gehoord. Warn a girl next time, will you? Op twee weken tijd maakte ik het drie keer mee, waarvan de laatste keer zelfs in beide kuiten tegelijk, zodat ik bijna huilend in bed lag en pas na drie dagen weer normaal kon lopen. Toen ik erover postte op Instagram kreeg ik ruim 50 berichten van moeders die het ook hadden meegemaakt, waarvan de meerderheid het eigenlijk alweer vergeten was. Ik kan u zeggen: ik vergeet het van m’n leven niet meer. Het is het EERSTE wat ik voortaan aan zwangere vrouwen ga vertellen. (Ongeveer zo: ‘Oh, proficiat! Leuk! Koop nu alvast een paar dozen magnesium als je niet om de vijf botten in het midden van de nacht wil wakker schrikken van de ergste pain from hell die je tot aan de dag van de bevalling wellicht gaat meemaken, een beetje alsof Satan himself heeft besloten alle pezen in je kuit handmatig aan flarden te scheuren! Maar veel succes verder hè, it’s fucking magical enal!!!’)
* Je voelt de baby bewegen. En dat is RAAR. Iedereen zei me van tevoren dat het ‘zo heerlijk’ was om het kindje te voelen bewegen, maar eerlijk: ik vond het die eerste dagen helemaal niet aangenaam. In het tweede trimester zijn het nog geen duidelijke schopjes, maar voelt het alsof er een soort slang in je buik zit die te pas en te onpas beweegt, en juist het feit dat ik er geen controle over had en dat gevoel er ineens heel intens was, vond ik extreem ongemakkelijk. I did not like it at all en ik moest er oprecht hard aan wennen. (Dat hoor je dus nooit, maar mag ook wel gezegd worden.)
* Zeer intens dromen. Komt blijkbaar ook vaak voor.
Het derde trimester:
* You’re huge. Echt fucking huge. Bij mij zit elke extra kilogram pontificaal vooraan in mijn buik, wat er zelfs op 32 weken nog voor zorgde dat een oud-collega die achter me stond pas doorhad dat ik zwanger ben toen ik me omdraaide (waarop ze overigens zeer memorabel reageerde met: ‘Heyyy… OEI?!’). Naar ’t schijnt is het de liefste wens van elke zwangere vrouw om ‘zo mooi naar voren te dragen’, dixit iedereen, maar twaalf extra kilo in de vorm van een bol op je buik hebben hangen is toch ook niet alles. Mijn zwaartepunt is volledig verlegd, waardoor ik me log en lomp voel, en bepaald handig is zo’n ver uitstekende buik ook niet. Tandenpoetsen zonder vlekken op mijn shirt? Ik kan het me niet eens meer herinneren, jong.
* Je voelt de baby schoppen, slaan, duwen, kortom: je ingewanden compleet mishandelen. Enfin, ik overdrijf, maar mijn dochter is BIJZONDER energiek, volgens elke dokter en vroedvrouw die haar al heeft onderzocht. (‘Amai, ’t is nogal een dulle’, was de officiële wetenschappelijke diagnose.) Het is hier dus elke dag van Zillion, van ’s ochtends tot ’s avonds, en omdat ik geen overschot aan vet heb zie je dat ook duidelijk. Mijn buik beweegt de hele dag door en af en toe steken er bulten uit op plaatsen waar diverse ledematen weer eens proberen te voelen of de uitgang misschien langs daar is? Fun, fun, fun.
* Je wordt zo’n vrouw die om de haverklap naar de wc moet. Komt bij mij vooral omdat ze met haar hoofd op m’n blaas ligt en graag kopstoten geeft. Leuk kind, nu al.
* Moeilijker slapen. Ik lig niet meer zo comfortabel en word ook vaak wakker, waarna het vaak een uur (of twee) duurt voor ik weer de slaap kan vatten. Mensen die je waarschuwen dat je er voor de bevalling van moet profiteren om nog wat extra te slapen: hahahaha, goeie grap! HET IS EEN LEUGEN.
* Moe zijn, opnieuw. Dat ligt bij mij natuurlijk ook aan het feit dat ik minder goed slaap, maar omdat je een waggelende walvis bent, raak je ook gewoon snel uitgeput van ogenschijnlijk simpele activiteiten. En als ik te snel wandel, straft mijn lichaam me meteen af in de vorm van harde buiken, so you cannot cheat the system.
* Kortademigheid. Ik adem minder goed, omdat mijn buik erg hoog en vooraan zit, en daardoor ook mijn longen deels verdrukt. Ik merk het vooral als ik in bed lig, en mijn wederhelft naar het schijnt ook. Heel erg. (Hij is dezer dagen ook erg moe.)
* Existentiële identiteitscrisis. Ik was altijd een innie, nu ben ik een outie. (Of toch voor zover er dezer dagen nog sprake is van een navel, ocharme.)
All in all kan ik niet klagen, want de meeste kwaaltjes zijn tijdelijk (om vervolgens vrolijk plaats te maken voor iets nieuws, zo werkt het dan ook weer wel) en van de ergste pijnen ben ik gespaard gebleven. Ik heb geen rug- of bekkenpijn, geen hoofdpijn en ben vooralsnog ook volledig vrij van striemen. Ben ik anxious voor de bevalling? Zeer zeker, maar vooral als ik er bewust aan denk, wat ik dus zoveel mogelijk probeer te vermijden. Ik moet het me toch voor een groot deel laten overkomen. Momenteel is mijn baby gelukkig en gezond, al is ze ietsje kleiner en lichter dan gemiddeld (maar dat ben ik zelf ook), en zolang ze over drie weken niet voor een total destruction of my body zorgt, ben ik een tevreden vrouw.
(Maar als ze ter wereld komt met een aangeboren voorliefde voor komkommer, commerciële dancemuziek of de verfilmingen van Harry Potter, onterf ik haar.)
xoxoxo, your favorite mom blogger
Oprecht nu al mijn favoriete mom blogger!!! Op een vlotte bevalling en een zéér korte blogpost met na-zwangerschaps-kwaaltjes haha!
Oja die dromen, dat herinner ik mij nu ook weer. Heb echt bizarre dingen gedroomd (waaronder dat ik ging bevallen van een baby die 12 kg woog). Ik heb de laatste tijd wat oude dagboekjes gelezen van tijdens mijn zwangerschap en ik schreef elke week over hoe slecht ik sliep. Het is er wel op verbeterd moet ik zeggen dus dat schept misschien wat hoop (2,5 jaar na de bevalling maar kom, kijk wat je in de plaats krijgt ;)).
Veel – euh ja, wat zeg je eigenlijk tegen een vrouw die bijna moet bevallen? – succes? Hoop dat het allemaal erg vlot gaat.