Aan de muur bij mijn ouders…

… prijken sinds kort deze vier papiertjes.
Ze lagen al een paar jaar ergens in een kast, maar sinds kort hangen ze ingelijst in de woonkamer van mijn ouders. Vier Nederlandse diploma’s. Van drie universiteiten. Van drie opleidingen. Twee bachelors en twee masters. Op alle vier staat mijn naam. Het zijn mijn prestaties. En toch.

Aan de muur bij mijn ouders hangt een dikke 10.000 euro aan collegegeld, alles bij elkaar. Zes jaar huur van een studentenkamer in Amsterdam (tussen 350 en 550 euro). Stapels studieboeken. Meubelen voor mijn studentenkamer. Eindeloos veel GoPass’en en internationale treintickets om geregeld naar de bakermat op bezoek te kunnen. Liters verreden benzine om mij op te komen zoeken.

Aan die muur hangt minstens evenveel bloed, zweet en tranen uit de lijven van mijn ouders als dat van mij. Zes jaar vertrouwen in hun enige dochter, in haar prestaties en gedrevenheid en haar rotsvaste overtuiging op 17-jarige leeftijd dat, yep, ze zeker weten naar Amsterdam wil. Zes jaar geloof dat ze al dat geld en die moeite en dat gedoe van in het buitenland studeren waard is. Zes jaar zorgen en helpen, vanop afstand en als het moest ook dichtbij, zes jaar steun in alles wat ze wel en niet besluit te doen.

Aan die muur hangt een grand total van 8 verhuizingen – met alle gesjouw, getil, gesleep, gevloek, gezucht en hernia’s van dien. Maar ook: die keer toen ik terugkwam van vakantie in New York, in mijn gloednieuwe studentenkamer in Leiden, klaar om eindelijk alle verhuisdozen uit te pakken en dan te ontdekken dat mijn ouders er tijdens mijn afwezigheid hadden gelogeerd om alles al uit te pakken, in elkaar te zetten en zelfs de kast te schilderen. Maar ook: die keer toen mijn moeder haar angst voor de rit van Ieper naar Amsterdam overwon om met mij midden in de zomervakantie samen een dagje naar de universiteit te rijden om mijn inschrijving voor het volgende jaar in orde te maken. Maar ook: die keer toen ik de dag voor een tentamen strandde op Antwerpen-Centraal, waar alle internationale treinen wegens sneeuwval waren geannuleerd, en mijn vader helemaal vanuit Ieper kwam met de auto om me op te pikken, twee uur file bij de grens trotseerde, mij helemaal naar Amsterdam bracht, meteen weer terugreed en pas om 4u ’s ochtends thuis kwam terwijl hij om 7u moest werken.

Alle moeder-, vader- en verjaardagen die ze zonder hun enige kind moesten vieren. Alle keren dat mijn moeder drie centimeter groeide van trots als ze (zelfs ongevraagd) aan iemand kon vertellen dat haar dochter in Amsterdam studeerde. Alle meegebrachte liters Looza Ace en potten Belgische mayonaise en porties stoofvlees om in te vriezen.

Aan de muur van mijn ouders prijken vier ingelijste papiertjes met mijn naam op, maar ze zijn minstens even hard van hen.

14 thoughts on “Aan de muur bij mijn ouders…

  1. Wow: bewondering voor zowel jou als je ouders. Je hebt toch maar mooi doorgezet en het geflikt. De stap van het middelbaar naar het hoger onderwijs is een grote verandering en jij bent dan nog eens verhuisd naar het buitenland. En echt ook wel chapeau voor je ouders, ze hoefden dat allemaal niet te doen maar ze deden het toch…. Mooi voorbeeld van ouderliefde.

  2. Zotjes! Wat heb je allemaal gestudeerd eigenlijk? Echt een mega prestatie die jullie volbracht hebben. Het lijkt me voor je ouders ook niet makkelijk om daar mee om te gaan. Ook mooi dat je ouders echt in je geloofden en je de vrijheid gaven om naar het buitenland te verhuizen. Ik denk niet dat mijn ouders daar akkoord mee zouden zijn gegaan. Maar ik ben ze ook wel eeuwig dankbaar voor alle kansen en steun 🙂

    1. Bachelor & master literatuurwetenschap, bachelor sociologie en een master criminologie. Heel logische combinaties die naadloos aansluiten op mijn huidige carrière, obviously 😉
      Ja, mijn ouders zijn uitzonderlijk supportive inderdaad. Maar het scheelt natuurlijk ook wel dat ik enig kind ben. Als je nog andere kinderen hebt die studeren, tja… Maar then again was het juist omdat ik alleen was ook wel moeilijker om mij te laten gaan.

  3. Amai, als hier de liefde tussen ouders en een kind (langs beide kanten) niet afdruipt, weet ik het ook niet meer ?
    Heel mooi neergeschreven! En ik kan alleen maar hopen dat die bengels hier ook ooit zo’n mooie woorden over ons kunnen delen ?

  4. Amai, ik zit met de tranen in mijn ogen. Zo schoon van je ouders wat ze allemaal deden, en zo schoon van jou om dit te schrijven.

  5. Mooi dat je dit gedeeld hebt op Facebook, anders had ik het gemist.
    Wat een prestatie, wat een verstand, wat een opgave, wat een liefde voor mekaar.
    Ik hoop dat je ouders dit ook lezen!

Geef een reactie

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *