Annelies heeft al een paar keer over de zogeheten quarterlifecrisis geschreven. Je weet wel, dat ding dat wij millennials een tijdje geleden hebben verzonnen om nog een pakske meer te kunnen zagen over al ons ingebeelde leed en entitled zelfmedelijden. Right. Ik roep nogal vaak dat ik me inmiddels al aan de verkeerde kant van 25 bevind – waarop doorgaans met gegrinnik (-25-jarigen) dan wel met gesputter (+25-jarigen) wordt gereageerd – maar ik ben wel degelijk nog een twintiger. Ik kan evenwel niet direct antwoorden op de vraag of ik zélf met zo’n crisis zit of die wellicht al achter de rug heb. Enfin, zo’n grote crise zal het dus sowieso wel niet zijn, maar toch.
Ik begrijp de quarterlifecrisis namelijk wel. Annelies verwoordde het op haar blog al treffend: als twintiger begin je naarstig te eigen leven te vergelijken met anderen. En daar loopt het veelal mis. Want hoe de fuck spelen die anderen dat allemaal klaar? Een droomjob vinden, de perfecte relatie onderhouden, een geweldig huis kopen, waanzinnig veel vrienden hebben waarmee ze exotische vakanties beleven en zowat elk weekend spectaculaire feestjes mee vieren,… Terwijl ik in een permanente staat van verwarring en met droogshampoo gemaskeerd semi-vettig haar lijk te verkeren en al die exotische vakanties vooral passief in mijn Instagram feed meemaak, languit in vegetatieve toestand op de zetel met hier en daar wat popcorn in mijn bh (als ik er al eentje draag).
Het is een soort checklist, zegt Annelies. Eentje waarvan we met z’n allen onszelf hebben wijsgemaakt dat het gelijkstaat aan hoe geslaagd ons leven is. Ik besloot ‘m even te overlopen voor mezelf bij wijze van gastblog bij haar.