U dacht dat er binnenkort wel weer eens wat tekst van mijn eigen hand hier zou verschijnen, nu 40 Dagen Bloggen al een tijdje aan de gang is en, allez ja, gezien het feit dat mijn eigen naam hier nogal parmantig bovenaan staat te pronken? U dacht bijzonder verkeerd, want het is weer tijd voor een gastblog! Ja, ik ben alle user generated content eruit aan het persen die ik kan, vrienden, zijt maar zeker.
Vandaag komt Annelies hier langs. Zij heeft op haar blog ‘passie als toverwoord’ en ik kan dat feitelijk alleen maar beamen. Ze schrijft bijvoorbeeld vaak over haar eigen passies, zoals geschiedenis en de koers, maar ze is ook erg bezig met dingen als persoonlijke ontwikkeling en zelfreflectie. Nu zijn er best wel wat blogs die beweren dat ze tips en insights geven om jezelf vanbinnen en vanbuiten te leren kennen, je passie te ontdekken en je hele leven ondersteboven te gooien, die uiteindelijk alleen een halfbakken samenraapseltje van honderden listicles bomvol ingetrapte open deuren blijken te zijn. Annelies, daarentegen, leert mij best vaak iets nieuws op haar blog. Omdat ze zelf oprecht geïnteresseerd is in de psychologie van persoonlijkheden en hoe die in elkaar steken, schrijft ze er ook ietsje diepgaander over dan de dertien-in-een-dozijn lifestyle blogues van deze digitale wereld. Altijd vanuit een persoonlijk perspectief ook, met een goeie dosis realisme en relativering. Vind ik tof. Daarnaast is Annelies ook gewoon een fijn mens, die dramatische bloggers als mezelve in tijden van werkloosheid aan een kennismakingsgesprek met haar vroegere stagebegeleider helpt. Kortom: een topper.
The floor is geheel en al yours!
Elk pad is het juiste
Tussen alle taarten (je zou bijna denken dat ze zo’n ultra girly cupcaketent uitbaat), haar ergernissen (en dat zijn er veel, nog iets dat we gemeen hebben) en het CAPS LOCK DRAMA door schudt Talitha af en toe ook nog een ferme serieuze post uit haar mouwen (I tell ya, wonderkind). Zo eentje waarvan ik zou willen dat ik ze zelf had geschreven. En dus doe ik dat ook, in de vorm van een gastblog.
Talitha stelt namelijk in deze post dat elk pad het juiste is. Ze schreef dit naar aanleiding van een nieuwe tattoo die ze liet zetten bij haar vertrek uit Amsterdam met een quote uit haar lievelingsfilm Mr Nobody.
Twee dingen:
-
Ik ben zo’n mens dat absoluut niks heeft met tattoos. Niet alleen omdat ze met een naald in je vel prikken en WIE WIL DAT NU??? Maar ook omdat je iets op je lijf zet voor altijd. (Oké oké, je kan dat ook weer laten weg laseren, maar ik wil gewoon even dramatisch doen, laat mij). Altijd is een heel lange tijd. *Insert Pinteresttegeltje*. En ik kan soms nogal van gedachten veranderen (zoals je hieronder zal lezen). En ge weet wel, uw vel verrimpelt later…
-
Ik zag de film Mr Nobody nog nooit en dat zal ik precies toch eens moeten doen. (Wie mij goed kent weet dat ik er een hekel aan heb om films voor de eerste keer te bekijken, ik herbekijk meestal altijd dezelfde films. De kans dat ik mijn belofte waarmaak is dus nogal klein ^^).
Elk pad is het juiste. Iets met een hamer en een spijker. Ook ik ben namelijk een overtuigd aanhanger van dat Pinteresttegeltje. Let me explain you why.
Ik ben een denker. Zo erg, dat ik er soms zelf compleet gek van word. Ik overdenk beslissingen regelmatig en besef meestal wel wanneer ik op een belangrijk kruispunt sta. Dat de weg die ik insla betekent dat ik een andere weg niet zal nemen. En niet zal kunnen genieten van de dingen die je onderweg tegenkomt. Maar het heeft geen zin om daar over na te denken terwijl je verder aan het wandelen bent. Als je te hard in gedachten bent verzonken zie je al dat moois dat er wel is niet meer.
Ook al ben ik een denker, toch maak ik vaak een snelle, soms ietwat vreemde, beslissing op zo’n cruciaal punt. Zo veranderde ik eind augustus, vlak voor het derde middelbaar, nog snel van studierichting. Achteraf gezien de beste keuze, want anders was ik in een echte pestklas terecht gekomen (maar dat wist ik toen nog niet).
Ook op de unief ging ik qua studierichting en keuzevakken mee met de flow. Maar na vier jaar wist ik alleen dat ik nog niet klaar was om te gaan werken. Toen heb ik duizend dingen overwogen. Uiteindelijk ging ik voor een postgraduaat over reclame, terwijl ik de week ervoor nog letterlijk heb uitgesproken tegen vrienden dat dit niets voor mij was. Ik miste zelfs de selectiedag want ik had er écht geen zin in. Uiteindelijk ging ik vlak voor een tripje naar zee, terwijl mijn vriendinnetjes al op de trein zaten zonder mij (en zonder de sleutel van de slaapplaats die in mijn zak zat), solliciteren voor de laatste twee plaatsen van dat postgraduaat. Ik werd geselecteerd dus het denken was voorbij.
Ik besef dat ik toen heel wat deuren heb gesloten. Infodagen die nog op de planning stonden waar ik niet naartoe ben gegaan. Maar achteraf gezien heeft het ook veel deuren geopend. Ook al heb ik er niet voor gekozen om door die deuren te wandelen.
Het postgraduaat bleek niet helemaal mijn ding. Ik voelde mij niet goed bij de groep. Maar ik heb nooit meer over mezelf geleerd dan in dat jaar. En ik kwam op de meest geweldige stageplaats terecht, waar ik mij zag werken. En zij mij gelukkig ook. Tot er iets onherroepelijk tussenkwam. Mijn wereld stortte in. Opnieuw een deur die zich sloot.
Uiteindelijk solliciteerde ik, met nul komma nul ervaring, buiten de reclame. Op de plek waar ik nu werk (weliswaar als marketeer, wat toch parallellen heeft met reclame). Op deze plek heb ik één van mijn ondertussen betere vriendinnen leren kennen en mijn huidig lief. Van mijn vroegere stageplaats en mijn postgraduaat hoor ik amper nog iemand. Hoe jammer ik dat ook vind, ik heb geen spijt van mijn keuzes. Ik sluit het niet uit om ooit nog terug te keren naar de reclame, maar het pad dat ik wel heb genomen heeft me gemaakt tot wie ik ben.
En ondertussen heb ik me alweer hopeloos op een ander project gestort. Het bouwen van mijn eigen huis, op mijn eentje. Er zijn er die mij zot verklaren en ik geef het toe, ik vind mezelf ook vaak gek. Maar het is het pad dat ik heb gekozen. Met zijn hobbels en kasseien. Een aantal heuvels waar je uitgeput van op de top aankomt, maar met een mooi uitzicht op het dal dat voor je ligt. Om nog met een laatste Pinteresttegeltje te gooien: soms is de reis mooier dan de bestemming.
We hebben geen idee waar we gaan uitkomen he? Maar ik geloof dat alles om een reden gebeurt ja. Daar geloof ik keihard in!