Als ik me niet vergis, volgen Lieze en ik elkaars blog al sinds het prille begin van mijn stukje virtuele wereld. Zij was een van de allereerste OG lezers van deze bonte verzameling van woorden EN ALL CAPS OP VOLSLAGEN WILLEKEURIGE MOMENTEN, waarvoor mijn eeuwige dank. Lieze heeft zelf een enorm persoonlijke blog, waardoor het echt voelt alsof ik haar al jaren ken. Daarom snap ik des te meer wat ze bedoelt met deze gastblog, gebaseerd op mijn relaas over de combinatie blog plus collega’s. We know the struggle, wij. En hij is o zo real.
Een eigen plek online, waar ik kon schrijven maar ook kon klagen en zagen zoveel ik wou en waar eventueel wel mensen op konden reageren, maar waar ik vooral de vele dingen in mijn hoofd kwijt kon, dat leek me wel iets (gewoon eens goed ranten, dat lucht toch iedereen op, niet?). En ook al kende ik echt amper iets van bloggen en volgde ik heel weinig blogs op dat moment (volgens mij kende ik toen alleen Tales from the crib, want ja, die kent iedereen), toch begon ik er dus 4 jaar geleden zelf aan. En ik vertelde het aan bijna niemand. Dat betekende dat ik helemaal niet zo snel wat volgers opbouwde, maar het betekende ook dat ik heerlijk anoniem kon schrijven over alles wat ik wou. Ik kon me dus helemaal laten gaan.
Na een tijdje begonnen stilaan wat mensen het te weten en ik deelde eens iets via mijn sociale media. Walking on the wild side en al. Zelfs toen waren er nog heel wat mensen die niet doorhadden dat het mijn eigen blog was trouwens. En er kwamen wel wat meer bekenden meelezen, maar dat was heel beperkt. Als je goed keek op Facebook, dan zag je een linkje in mijn profiel, maar dat was het ook. En ik vond dat oké, mensen die wilden meelezen waren welkom, maar ik ging het niet van de daken schreeuwen. Het was blijkbaar gewoon wachten tot iemand anders dat in mijn plaats deed.
Begin dit jaar hadden we nieuwjaarsreceptie met alle adviseurs. Omdat we meestal in onze eigen provincie werken en er ook wel heel wat mensen zijn bij gekomen de laatste tijd, leek het de coördinator een leuk idee om een spel te organiseren waarbij we de juiste persoon aan de juiste omschrijving moesten linken. Ze zal ongetwijfeld heel wat plezier hebben gehad bij het samenstellen van die omschrijvingen en ze heeft er heel veel sociale media profielen voor doorspit. Zo ook het mijne om ineens op mijn blog terecht te komen. Je kan al raden wat er in mijn omschrijving stond te pronken. Annelies blablablablabla en blogt op www.levelieze.com.
Die week gingen mijn lezerscijfers behoorlijk hard omhoog en kreeg ik ineens opmerkingen van collega’s die helemaal niet wisten dat ik single ben. Daar heb ik in het echte leven dus duidelijk minder over te vertellen dan op mijn blog. Het was dus heel herkenbaar dat Talitha in haar blogpost schreef dat ze zichzelf door haar blog heeft voorgesteld aan haar nieuwe collega’s als iemand die op internet heel hard kan zagen. Blijkbaar hebben we online allebei een beetje een ander persona (er van uitgaan dat dat zagen in real life bij Talitha nogal meevalt). Ook dat cringe gevoel waarvan ze spreekt als iemand in de echte wereld iets over je blog zegt ken ik helemaal. Je weet toch nooit echt goed wat je daarop moet zeggen. Dus lezen mag, er over spreken hoeft niet. Of toch niet met mij er bij 🙂
Ik deel die mening! Lees het gerust maar praat er niet over tegen mij :p
Ik heb al lang spijt dat ik ooit mensen verteld heb over mijn blog. Het zijn er niet veel, maar het idee dat zal meelezen, houdt me soms tegen.
Ook al weet ik dat iedereen mijn blog kan lezen, het voelt toch nog altijd vreemd als collega’s je aanspreken over iets waar je over hebt geblogd vind ik 🙂
De meelezers komen soms ook uit zo’n onverwachte hoek. Bij mij op mijn (ex-)werk wisten de meeste collega’s het niet. Voor mijn afscheidscadeau waren ze op zoek naar een foto en pas toen kwamen ze op mijn blogs terecht. Ze hebben dus inmiddels mijn hele archief doorgespit, maar gelukkig pas een week voor mijn afscheid. En om het cadeau verrassing te houden, konden ze er in die week niets over zeggen. Best handig.
aaah nee, collega’s mogen niet meelezen!! Yikes. En nee je hoeft er mij niet op aan te spreken :p.
Da’s zo dubbel eh. We houden van lezers, het is fijn als er mensen langskomen. Maar het mag niet te persoonlijk worden. Zelf probeer ik te vermijden dat er ergens mijn echte naam en mijn blog alias op 1 pagina tesamen voorkomen (behalve in 2 gesloten FB groepen en daar heb ik soms al wat spijt van). Dat brengt wel wat beperkingen met zich mee.
Maar aan vrienden en familie heb ik wel mijn blog gedeeld omdat het toch vooral soort dagboek is waar ik ook nooit al te persoonlijk word. En dan denkt mijn mama dat het hoort om me af en toe te bellen dat die of die foto op mijn blog zo mooi is. Jajja, ’t is al goed, ander onderwerp , denk ik, hemeltje, daar moet je me toch niet voor bellen! 😀
Tot nu toe leef ik in de illusie dat geen enkele collega mijn blog kent.