Een beetje huiliehuilie van een voormalige import-Hollander

Afgelopen maandag was Koningsdag, of zoals het dit jaar zo heerlijk heette: Woningsdag. Toen ik dat voor de eerste keer hoorde, verzuchtte ik spontaan tegen mijn Lief: ‘Hoe geweldig Nederlands toch, hè? Van alles een woordgrapje maken. Love them.’ Ik verzuchtte dergelijke dingen nog wel vaker vlak voor en op Koningsdag. Toen ik zag hoe heel Amsterdam, zij het indoor of op hun schamele balkonnetjes, gewoon doorging met van kop tot teen in oranje gehuld feesten alsof het nooit anders is geweest. Toen ik zag hoe Nederlandse kindjes virtuele kleedjes legden op Marktplaats om de gebruikelijke rommelmarktjes toch te laten doorgaan, inclusief digitale grabbeltonnen en volksspelen. Toen ik foto’s van de obligatoire oranje tompoucen zag voorbijkomen. Toen ik tientallen virtuele hartjes kreeg van Nederlandse vrienden en ex-collega’s als reactie op mijn Instagram Story waarin ik toegaf dat ik, ook twee jaar nadat ik mezelf geen import-Hollander meer mag noemen, op 27 april nog steeds trouw oranje draag.

Ik mis Amsterdam. Ik mis Nederland. There, I said it. Ik ben ongelofelijk blij met mijn leven nu en ik zou het niet meer willen veranderen, maar verdomme, het steekt nog altijd. Dat ik er maandag niet bij was. Dat ik geen vrijdagmiddagborrels met lauwe Grolschjes en bitterballen meer heb, dat ik niet meer elke dag door verdwaalde toeristen word aangeklampt en ze dan feilloos de weg kan wijzen en de juiste tram kan aanraden, dat ik niet meer zomaar over de grachten en door de straatjes van de mooiste stad van de wereld kan fietsen alsof ik er echt thuis hoor. Read more

Throwback: Negen kleine dingetjes over Nederland

Na mijn remigratie-update over dingen waar ik nogal aan moet wennen in België, moest ik ineens denken aan de gastblog die ik een tijdje geleden schreef bij Liese van Shout Your Heart Out. Die blogpost heb ik hier nooit gepost, maar past nu wel bij het ongoing thema van ‘Talitha verbaast zich over doodnormale dagelijkse dingen in het land waar ze woont’, dus bij deze: een throwbackske naar de post van weleer!

De gastblog van Liese op mijn blog lees je overigens hierrrr terug.  Read more

Het leven keihard bij de ballen grijpen

Weet je waar ik écht slecht tegen kan? Mensen die weigeren het leven keihard bij de ballen te grijpen. Die van alles willen en wensen en dromen, maar wel vanaf de sofa, zodat ze niet moeten rechtstaan en actually moeite doen om die dingen te bereiken.

Het zijn meestal millennials. Nee, dit is absoluut geen klaagpost over millennials in het algemeen. Ik ben er zelf eentje en ik weet dat er plenty millennials zijn die dagelijks de hemel bestormen met innovatieve ideeën, ambitieuze projecten en grenzeloze creativiteit.

Maar de types waar ik het over heb zijn in mijn beleving wel vaak millennials. Millennials willen nu eenmaal méér dingen dan de vorige generaties. We dromen groter en ambitieuzer. Een substantieel deel is echter niet bereid om ook méer moeite te doen om die dromen te verwezenlijken. Dat cliché is dan weer waar. Read more

Belg in Nederland: worstelen met mijn identiteit

Ik ben al sinds mijn zeventiende een Belg in Nederland, inmiddels zo’n 7,5 jaar. Die emigratie was ongetwijfeld de beste beslissing van mijn leven. Mijn eerste week in Amsterdam voelde als een warm bad. Ik was er moederziel alleen heen verhuisd, maar in no time leerde ik mensen kennen. De Nederlandse cultuur is in vergelijking met de (West-)Vlaamse veel opener en informeler. Voor Nederlanders moet het vooral gezellig zijn. Het liefst met een bitterballetje dabei. En dat bevalt me prima.

Ik voel me inmiddels meer thuis in Amsterdam dan ooit in mijn eigen bakermat, waar ik al sinds mensenheugenis alleen maar wilde ontsnappen. De West-Vlaamse provinciestad, het is echt helemaal niks voor mij. Lange tijd dacht ik dat hetzelfde gold voor Vlaanderen en bij uitbreiding zelfs het hele land. Of ik ooit nog terug naar mijn vaderland zou verhuizen? Hahaha! Neen jong, wat zou ik daar in godsnaam gaan doen? Mijn leven is hier. Elk jaar vier ik trouw Koningsdag, tijdens het WK kleurden mijn wangen rood-wit-blauw en ook ik ben dagenlang niet goed geweest van de ramp met MH-17. Een groot deel van mijn identiteit is inmiddels oranje. Read more