Vorige week was niet echt een topweek.
Na een lang weekendje weg kwam ik op dinsdag aan op werk. Na mijn maandagochtend grotendeels in het zonnetje in een jacuzzi met een glas prosecco in mijn hand te hebben doorgebracht, was ik die ochtend in een uitstekend humeur. Maar zodra ik op kantoor aankwam, bleken dingen anders te zijn.
Weet je waar ik écht slecht tegen kan? Mensen die weigeren het leven keihard bij de ballen te grijpen. Die van alles willen en wensen en dromen, maar wel vanaf de sofa, zodat ze niet moeten rechtstaan en actually moeite doen om die dingen te bereiken.
Het zijn meestal millennials. Nee, dit is absoluut geen klaagpost over millennials in het algemeen. Ik ben er zelf eentje en ik weet dat er plenty millennials zijn die dagelijks de hemel bestormen met innovatieve ideeën, ambitieuze projecten en grenzeloze creativiteit.
Maar de types waar ik het over heb zijn in mijn beleving wel vaak millennials. Millennials willen nu eenmaal méér dingen dan de vorige generaties. We dromen groter en ambitieuzer. Een substantieel deel is echter niet bereid om ook méer moeite te doen om die dromen te verwezenlijken. Dat cliché is dan weer waar. Read more
Ik heb mezelf op een schrijfvakantie getrakteerd.
Kijk, ik schrijf elke dag. Doordeweeks schrijf ik 40+ uur per week als copywriter. Creatieve concepten, commerciële voorstellen, hele reclamecampagnes. In het weekend schrijf ik blogposts. En sinds kort ben ik weer aan de slag als freelance copywriter. Daarnaast schrijf ik elke avond e-mails, WhatsApp-berichten, Facebookberichten, blogreacties, you name it. Elke ochtend schrijf ik in mijn bullet journal.
Voldoende schrijven in mijn leven, zou je denken, en toch heb ik zojuist een schrijfvakantie geboekt. Read more
“OH MIJN GOD, IS DAT EEN VAATWASSER?!”
Nee, beste bloglezers, dit is niet het relaas van die ene keer toen ik allerlei asses kickte in een spelprogramma op televisie en zo een stapel prijzen mee naar huis sleepte waar zelfs Oprah in haar kerstmis-specials een tintje bleker van zou worden, helaas. Read more
Een terugblik op de stand van zaken 10 jaar geleden, 5 jaar geleden en nu. Read more
Ik vond het best wel spannend om de blog over mijn ontslag te publiceren. Eerlijk gezegd ging ik ervan uit dat de meeste mensen mij gewoon een trunte zouden vinden.*
(* voor de niet-West-Vlamingen: heerlijk woord dat ‘flauw zijn’ betekent. Of zoiets. Lastig te vertalen, daarom juist o zo mooi.)
Maar de reacties bleken uitsluitend positief te zijn. Ik kreeg ook best veel reacties van mensen die in een soortgelijke situatie zitten. Mede-millennials die zich niet op hun plek voelen in hun huidige functie. Die het werk wel prima vinden maar ook niet meer dan dat. Die bang zijn dat ze er voor eeuwig zullen vastroesten. Zij lieten weten dat mijn stuk heel herkenbaar was.
Bij deze schrijf ik een follow-up blogpost. Niet omdat ik ineens een zelfverklaarde expert aangaande carrièrewendingen ben, of zo. Dit is geen expliciete oproep om first thing aanstaande maandag allemaal collectief ontslag te nemen. Dit is simpelweg een post over de nasleep van mijn ontslag, drie weken geleden, en de zeven dingen die ik daaruit heb geleerd. Read more
(een ingekorte versie van deze blogpost vindt u bij Charlie Magazine)
Ik heb net mijn ontslag ingediend. De eerste vraag is dan natuurlijk: waarom? Het simpele antwoord luidt: omdat ik denk dat het mij gelukkiger zal maken. Het is eerlijk gezegd compleet niets voor mij, die ambtenarij.
Crowd goes: duhhhhh. Read more
Ik ben al sinds mijn zeventiende een Belg in Nederland, inmiddels zo’n 7,5 jaar. Die emigratie was ongetwijfeld de beste beslissing van mijn leven. Mijn eerste week in Amsterdam voelde als een warm bad. Ik was er moederziel alleen heen verhuisd, maar in no time leerde ik mensen kennen. De Nederlandse cultuur is in vergelijking met de (West-)Vlaamse veel opener en informeler. Voor Nederlanders moet het vooral gezellig zijn. Het liefst met een bitterballetje dabei. En dat bevalt me prima.
Ik voel me inmiddels meer thuis in Amsterdam dan ooit in mijn eigen bakermat, waar ik al sinds mensenheugenis alleen maar wilde ontsnappen. De West-Vlaamse provinciestad, het is echt helemaal niks voor mij. Lange tijd dacht ik dat hetzelfde gold voor Vlaanderen en bij uitbreiding zelfs het hele land. Of ik ooit nog terug naar mijn vaderland zou verhuizen? Hahaha! Neen jong, wat zou ik daar in godsnaam gaan doen? Mijn leven is hier. Elk jaar vier ik trouw Koningsdag, tijdens het WK kleurden mijn wangen rood-wit-blauw en ook ik ben dagenlang niet goed geweest van de ramp met MH-17. Een groot deel van mijn identiteit is inmiddels oranje. Read more
… op een bankje op een perron van Amsterdam Centraal geslapen, mijn eigen neus gepierced, diepvriespizza in de magnetron opgewarmd (en volledig opgegeten, en er eigenlijk ook intens van genoten, en dat meerdere keren, want ik ben walgelijk), helemaal in mijn eentje in New York City bij een meisje gelogeerd dat ik totaal niet kende, een schoen naar de DVD-speler gegooid in een poging hem uit te zetten omdat ik te bang was voor de horrorfilm op de televisie om dichterbij te durven komen, een eerste date gehad met een jongen die na een half uur al geanimeerd vertelde over zijn ontmaagding door een prostituee in Suriname, een boze lezersbrief ontvangen, verse pizza uitgedeeld aan daklozen, in een cabriolet gereden, in mijn eentje een film in de bioscoop gezien en dat helemaal prima gevonden, een verblijfsvergunning aangevraagd en gekregen na een uitvoerige check of ik niet ergens als terrorist of zoiets geseind stond, half tussen de deuren van een bus vastgezeten, en gegoogled wat ‘Eiffeltowering’ is om daar vervolgens ook ernstig veel spijt van te hebben.
… getuinierd, carnaval gevierd, met een Wii gespeeld, iemand een slagroomtaart in het gezicht gegooid ook al wil ik dat wel heel erg graag, met een scooter gereden, karaoke gezongen, “hm, laat ik eens een salade nemen” gedacht in een restaurant waar ze ook burgers hebben, Valentijn gevierd, langer dan een halfuur geschaatst en al helemaal nooit zonder minstens tien keer op mijn bek te gaan, Crocs gedragen (because obviously), een olijf gegeten, een lichaamsdeel gebroken, een baby verschoond, hardop “ik heb zoiets van” gezegd, iemand gezien die overleden is, gin tonic gedronken (en ik ben de allerlaatste twintiger in het westelijk halfrond die dat kan zeggen), een bijen- of wespensteek gekregen, iemand gekust in de regen, aan enige vorm van wintersport gedaan behalve dus olympisch op mijn bek gaan op ijs, of zo’n Dame Blanche-toetje van Mona helemaal opgegeten, want ik koop ze eigenlijk alleen maar omdat ze er zo mooi uitzien met die chocola die er dan van af druipt.
Honderdduizend miljoen dingen die ik al ooit of nog nooit heb gedaan waar we het uitgebreid over zouden kunnen hebben, en toch gaat het bij mijn Lief altijd over het feit dat ik nog nooit zelf het vuilnis naar de container heb gebracht, laat staan al ooit eens zelf de badkamer schoongemaakt.
Mannen.