Weet je waar ik écht slecht tegen kan? Mensen die weigeren het leven keihard bij de ballen te grijpen. Die van alles willen en wensen en dromen, maar wel vanaf de sofa, zodat ze niet moeten rechtstaan en actually moeite doen om die dingen te bereiken.
Het zijn meestal millennials. Nee, dit is absoluut geen klaagpost over millennials in het algemeen. Ik ben er zelf eentje en ik weet dat er plenty millennials zijn die dagelijks de hemel bestormen met innovatieve ideeën, ambitieuze projecten en grenzeloze creativiteit.
Maar de types waar ik het over heb zijn in mijn beleving wel vaak millennials. Millennials willen nu eenmaal méér dingen dan de vorige generaties. We dromen groter en ambitieuzer. Een substantieel deel is echter niet bereid om ook méer moeite te doen om die dromen te verwezenlijken. Dat cliché is dan weer waar.
Geluk hebben
Een tijdje geleden schreef ik over die keer toen ik na vier maanden ontslag nam bij een dikbetaalde overheidsfunctie. Toen heb ik veel reacties gekregen van generatiegenoten die in hetzelfde schuitje zaten. Typische millennial-problematiek: leuk en uitdagend werk willen maar niet goed weten wat en inmiddels al een beetje vastzitten in een middelmatige job.
Mijn mede-millennials zaten met hetzelfde probleem als ik, maar niet één durfde werkelijk ontslag te nemen. Slechts enkelen waren actief op zoek naar ander werk. En regelmatig kwam dezelfde opmerking: “Amai, jij hebt wel geluk hoor, dat je zo snel een nieuwe baan had!” Want ja, dan zouden ze het ook wel doen. Dan zouden ze BAM, meteen ontslag nemen! Maar ja, je moet geluk hebben hé.
Fuck. That. Shit.
Het is helemaal geen kwestie van geluk. Dat ‘geluk’ heb ik toen zelf genómen. Met moeite, lef en hoop op een goede afloop; omdat ik het simpelweg zo ontzettend graag wilde. Kijk, je hebt niet alles in de hand, dat weet ik ook wel. Je gezondheid kan je niet veranderen, net zomin als je afkomst of je geslacht. Maar zoveel dingen die je erg graag wil, kun je zélf realiseren. Als je het gewoon maar probéért. En daar schieten veel millennials vaak tekort.
Keuzes maken
Ik heb destijds gesolliciteerd op een functie waar ik eigenlijk te weinig ervaring voor had. Ik had mijn portfolio meegestuurd en dacht dat als ik liet zien wat ik kan, ze me vast wel zouden uitnodigen. Dat deden ze niet. Ik werd afgewezen per mail. En daar had ik het bij kunnen laten. Heb ik niet gedaan. Het volledige verhaal lees je hier, daar hoef ik nu niet over uit te wijden.
“Amai, jij hebt nogal geluk!” is een opmerking die ik door de jaren heen al vaak heb gehoord als millennials naar eigen zeggen jaloers zijn op iets wat ik heb of doe.
Ja, ik heb een goed gevuld cv voor iemand die nog maar 1,5 jaar is afgestudeerd. Omdat ik veel heb gewerkt. Duh. In verschillende vakgebieden, omdat ik wilde bijleren, uitproberen en groeien. Ik heb niet eerst een jaar door Azië gebackpackt of whatever. Dat is geen geluk, maar een keuze.
Ja, ik heb een mooie academische carrière achter de rug. Guess what: allemaal zelf gedaan. Twee bachelors en twee masters in zes jaar, aan drie universiteiten. Daar heb ik moeite voor gedaan. Ik ben naar alle colleges gegaan, heb alle deadlines gehaald, heb nooit herexamens gehad. Dat kost moeite. Tijd. Opofferingen. Dat is geen geluk, maar een keuze.
Ja, ik ben een West-Vlaamse die al 8 jaar in Amsterdam woont. Wauw! Neen, dat is me niet in de schoot geworpen. Mijn ouders zijn niet rijk en ik kende hier niémand toen ik er kwam wonen. Ik ben simpelweg op mijn 17e in mijn eentje hierheen verhuisd, omdat ik dat wilde. Maar tja, hier wonen is duur. Mijn leeftijdsgenoten in België hebben inmiddels al een eigen (splinternieuw) huis. Ik huur nog steeds een appartement van 50m2. Geen geluk, maar een keuze.
(Noot: ik had wél het geluk van ouders die me de vrijheid gaven om zo jong te emigreren en die me voor een deel financieel hebben gesteund. Mijn ouders zijn op elk vlak sowieso een ontzettende meevaller. Daar heb ik echt geluk mee, ja.)
Zweet, vecht, durf, lach, werk en bewonder
Dus hey, mede-millennial, wil jij ook een nieuwe job? Of een eigen bedrijf? Naar het buitenland verhuizen? Een extra studie doen? Een film maken? Een restaurant beginnen?
Dat kan!
Just get off your ass. Stop met praten over je dromen en begin ze uit te voeren. En probéér. Werk. Zweet. Durf. Toon lef. Wees creatief. Wees bereid om te vallen en fouten te maken. Maar dóe iets!
Of niet, maar zwijg er dan in godsnaam over. Niks zo irritant als al die millennials die jarenlang bij hoog en laag beweren dat ze ‘later’ naar New York gaan verhuizen. Maar dat nooit doen. Die steen en been klagen over hoe saai en stom het in hun geboortedorpje is, maar er toch forever blijven. Die klagen over hun werk, hun haar, hun gewicht, maar er niks aan veranderen. Die zichzelf uitermate origineel en creatief vinden, maar het nooit bewijzen. Die alles anders willen, maar daar zelf geen poot voor uitsteken.
Doe het dan gewoon. Neem die tattoo. Verf je haar. Neem ontslag. Schrijf een boek. Bouw een website. Maar stop met er eindeloos over lopen wauwelen.
Want de keiharde, ongemakkelijke waarheid is: nobody cares unless you do it.
Ik geef je volledig gelijk! Klagen en zagen helpt niets. Als je vast zit in een saaie job, neem je het gewoon zelf in handen en zoek je iets anders. Als je iets wil bereiken in het leven, moet je het zelf in handen nemen. Ik zie dit fenomeen trouwens terugkomen in alle generaties, niet enkel bij millennials – ik merk het bij mijn leeftijdsgenoten (30-ers), bij jongere en oudere collega’s, maar ook bij mijn ouders bijvoorbeeld.
Het zal wel liggen aan het feit dat ik voornamelijk met millennials te maken heb (en vooral had na mijn herkenbare millennial-post). De boodschap geldt inderdaad voor iedereen, ongeacht de leeftijd!
Zo hard waar (al zit er ook wel op momenten een twijfelende millennial in mij en moet ik misschien toch nog sneller actie ondernemen – maar altijd uit je comfort zone leven zou te vermoeiend zijn). Ook wel herkenbaar die reacties die je krijgt zijn dezelfde als ik toen ik bv. zonder herexamens de universiteit heb afgerond of geselecteerd was voor een postgraduaat, of vervolgens meteen een job vond om begin juli. Dat heb ik allemaal niet kunnen doen door op mijn gat te zitten. Het ergste wat ik wel al een paar keer heb gehoord is dat ik ‘geluk heb dat ik zo slim/intelligent ben’. Excuse me, alsof al die boeken op de unief automatisch in mijn hoofd vlogen. Heeft allemaal niet veel met slimheid te maken. Op zo’n momenten moet ik mij zwaar inhouden.
De twijfelende millennial zit ook in mij hoor. Ik heb ook niks tegen comfort zones, integendeel. Het gaat me meer om de ontevreden millennials (bij uitbreiding alle mensen, eigenlijk) die van alles willen en dromen, die daar hardop over klagen en zagen, en het vervolgens daarbij laten. Die moeten hun mond houden. Er is niks mis met twijfelen of bang zijn om een andere wending aan je leven te geven, da’s begrijpelijk en menselijk. Niks mis met je comfort zone omarmen als je je daar fijner bij voelt. Maar steeds lopen verkondigen dat je alles anders wil en daar zélf toch niks voor (proberen) doen, nope.
Heel goed geschreven! En zeker ook herkenbaar: in mijn omgeving wordt ook veel geklaagd over jobs en het vinden van een toffe job. Iedereen zegt altijd maar dat ik geluk heb, maar ik heb net zoals jij gewoon keihard gewerkt om deze kans te krijgen. Ik heb verschillende diploma’s, oneindig veel stages en vrijwilligerswerk gedaan en er tijd in gestoken om een portfolio op te bouwen. Soms voelt het een beetje makkelijk als mensen mijn fijne job dan puur als een ‘gelukje’ zien.. maar ja: gelukkig ben ik er inderdaad wel mee 😉
Ik begrijp je ergernis maar besef zelf tegelijkertijd ook dat er heel wat zaken zijn die je ondanks heel veel inzet niet kan verwezenlijken. Sommige zaken zijn nu eenmaal niet haalbaar wanneer je lichaam tegenwerkt. Ik tracht mijn dromen dus aan te passen naar iets dat realistischer is. Je moet inderdaad blijven dromen en streven naar wat je echt wil maar dat doen terwijl het niet haalbaar is maakt je uiteraard alleen maar ongelukkiger in plaats van gelukkig. Geen verre reizen dus maar daguitstappen met mijn nichtje, geen wandelvakanties maar korte wandelingen in een plaatselijke natuurgebied, …
Onlangs had ik het er nog met mijn nichtje over dat ik al jarenlang uitkijk naar een tweede bezoekje aan Londen. Manlief zegt ondertussen al meer als 14 jaar dat ik best kan wachten tot ik wat beter ben vermits ik er niet van kan genieten als mijn lichaam me teveel pijn bezorgt maar eerlijk … dat lichaam gaat niet plots geen pijn meer doen én ik wil er wel echt een keer naar toe. Nu ben ik dus met mijn nichtje aan het overleggen wat wel haalbaar is. Keuzes maken bijvoorbeeld en goed plannen zodat er voldoende rustmomenten zijn. Ik ga dat nadien ongetwijfeld moeten bekopen maar dan ben ik wel eerst in Londen én misschien zelfs in de Harry Potter Experience geweest.
Zeker waar! Soms ben je op bepaalde vlakken nu eenmaal beperkt en kan je daar niet zomaar wat aan veranderen. Gezondheid, financiën, weet ik veel. Dat begrijp ik volledig en ondervind ik op bepaalde vlakken ook. De crux van mijn verhaal is de attitude daarontrent. Mensen die zich enkel blind staren op alles wat ze wel willen maar niet kunnen hebben, daar constant over klagen maar alsnog nooit zelf iets proberen… Daar wordt echt niemand gelukkig van, zijzelf niet, maar de rest van de wereld ook niet. Ik denk dat die energie beter kan worden besteed aan alsnog iéts van je droom proberen te realiseren. Precies wat jij dus doet, eigenlijk! It’ll be worth it, sowieso, en ik ben zeker dat je achteraf ook ZO trots zal zijn op jezelf. Maar niks houdt jou weg bij Harry Potter natuurlijk 😀
Dat hoop ik. Al zou gewoon even naar Verdwijnselen of wat floo powder het wel een pak makkelijker maken. 😉
Groot gelijk! En ik zie dit ook meteen als een dikke note to self. Hihi. Want ja, ik maak me er soms wel eens schuldig aan. Niet dat ik altijd maar loop te klagen (dat hoop ik toch niet). Maar toch.