Ik vind mijn job tof. Ik heb nog nooit een job gehad waarin ik me zo amuseer, die zo interessant is, die me zoveel voldoening schenkt en waar ik van nature zo goed in ben. Ik verdien meer dan vroeger en ik heb flexibelere werkuren. Ik zit op de plek waar ik als veertienjarige vaagweg van droomde om ooit misschien eventueel als het zou lukken weleens te belanden. Tienduizenden mensen zien geregeld mijn naam in print gedrukt staan en lezen mijn stukken en vinden die hopelijk ook goed. Ik ben, kortom, content.

En toch.

Weet je waar ik soms van droom?

De laatste paar maanden zelfs meer dan ooit tevoren?

Een inspiratieloze, onuitdagende, rechttoe-rechtaan, hersenloze job. Het tegenovergestelde van wat ik nu doe.

Read more

Tot u spreekt een vrouw in quarantaine. Niet de voorzichtige ik-hoop-dat-ik-het-dan-niet-krijg-soort, maar de ’t-is-van-moetens-want-mijn-wederhelft-snottert-en-hoest-variant. Ikzelf heb precies nul klachten, maar als je een huis deelt is de kans natuurlijk groot dat je whatever hij onder de leden heeft, uiteindelijk ook krijgt, dus ik doe gewoon braafjes mijn burgerplicht. (Overigens heeft hij een gewone verkoudheid, vermoeden we, want hij heeft niet eens koorts. Maar ja, weetwel.)

In deze corona- en quarantainetijden lijkt half Instagram ineens bákken extra vrije tijd hebben, omdat er in het weekend niks meer te doen is en ze niet naar kantoor moeten. Boekenlijstjes zullen eindelijk uitgelezen worden, het huis wordt schoner dan ooit tevoren, finally hebben ze tijd om eens uitgebreid voor een week te koken. En bloggen, jongens, bloggen: ge gaat niet weten waar te beginnen lezen de komende tijd! Ik weet niet hoe het met jullie zit, beste lezers, maar persoonlijk ben ik zo saai dat ik in het weekend sowieso al vaak binnen blijf en ik werk drie dagen op vijf al van thuis uit (en kan dat voor de twee eindredactiedagen ook prima doen), dus ik merk eigenlijk geen verschil. Voor dat bloggen zou ik dus alvast mijn hopes ook niet te veel up krijgen.

En toch! Toch ben ik er nu weer! Ik was namelijk donderdag van plan om een dag lang foto’s te maken en te ploggen, want zo volledig onorigineel ben ik wel, maar toen brak de volle coronahysterie uit en was er ineens niet zoveel meer om te doen/fotograferen, en vergat ik het ook steeds urenlang omdat ik met mijn newsjunkie-ogen aan diverse schermen geplakt zat. Vanmorgen zat ik met een warme chocolademelk een boek te lezen in de zetel (onder een denkentje met twee katten aan mijn voeten, jawel, ik zei toch dat ik een hopeloos saai vrouwmens ben?) en bedacht ik ineens dat ik er ook een soort grote plog van een paar dagen van zou kunnen maken. Omdat, wel ja, er hier dan nog eens iets zou verschijnen, en ook al is het dan niet zeer logisch of samenhangend, zeg nu zelf, did that ever stop you from reading it before? Dacht het niet. Dus in plaats van een mental note ervan te maken die ik ongeveer een uur later weer compleet zou vergeten, legde ik mijn boek weg en pakte er mijn laptop bij om het nu meteen direct stante pede in elkaar te flansen. En zo geschiedde.

Langste nergens op slaande intro ooit? Kan je altijd op rekenen hier. Graag gedaan.

Read more

Dankzij Liesbet ontdekte ik dat de comment section bij mijn laatste drie vlogposts blogposts (typfoutje hoor, maak je geen zorgen; stel u voor dat ik in plaats van enkel in all caps tegen jullie te schreeuwen ineens écht alles hysterisch in stereo en kleur en alles zou beginnen vertellen, HA!) was verdwenen. Blijkbaar vond WordPress dat ingeplande posts geen reacties meer verdienen, terwijl ik juist wel trots was op mezelf dat ik eens een beetje vooruit had gewerkt, maar kijk, ja, zo gaat dat soms op tinternet. De makkelijkste oplossing bleek te zijn om de bewuste posts te verwijderen en opnieuw aan te maken, dus vandaar de spam in jullie inbox en op jullie feed.

Sorry, not sorry, want stiekem ben ik wel blij dat jullie het toch niet per se beu zijn om tegen mij te babbelen hier. Woohoo!

Baanbrekend! (Je kan veel over deze blog zeggen, maar die baseline doe ik toch wel keihard eer aan.)

Zoals aangekondigd vertrok ik twee weken geleden naar de overkant van de Noordzee voor een roadtrip langs de kust van Zuid-Engeland en dan nog een stuk door de Midlands. Wie me volgt op Instagram heeft het twaalf dagen lang door z’n digitale strot geramd gekregen, wie mij niet volgt op said medium (GE MIST ZOVEEL KWALITEIT OH GE WILT HET NIET WETEN) krijgt het binnenkort alsnog op z’n virtuele bord, want ik zou geen blogger zijn als ik dergelijke easy content niet tot op het bot zou uitpersen, natuurlijk. Dus schrijf ik er de komende tijd enkele postjes over! Een dikke twee jaar geleden deed ik dat al eens over onze laatste roadtrip, in de VS en Canada:

* Deel 1: Oneonta, Ithaca en Skaneateles (New York) 

* Deel 2: Niagara Falls en Toronto (Canada)

* Deel 3: Algonquin Provincial Park en Montréal (Canada)

* Deel 4: Stowe (Vermont)

* Deel 5: Laconia en Meredith (New Hampshire) + Marblehead (Massachussetts)

* Deel 6: Salem en Boston (Massachussetts)

Deze hier nog eens opsommen heeft overigens geen enkel ander nut dan efkes etaleren wat destijds slechts zeven man en een verdwaalde paardenkop heeft gelezen (en letterlijk niet eens mijn moeder) en die ik nu toevallig nog eens herlas en stiekem toch wel fijn (en vooral nostalgisch) leesvoer vond. Kijk ja, ge doet ermee wat ge wil, maar het staat hier voor als ge niks anders te doen hebt. 

Anyway, zoiets doe ik binnenkort dus ook nog eens voor deze roadtrip. Vandaar sla ik overigens ook deze Keek van de Week over, want bijzonder veel is er over de anderhalve dag dat ik weer thuis ben verder niet te melden, of je zou geïnteresseerd moeten zijn in hoeveel ladingen was ik al heb gedraaid.

(Drie.)

Tot snel!

Dat ik 40 Dagen Bloggen dit jaar niet ga halen, is een understatement van het kaliber dat je op dit hyperbolische stukje internet niet vaak tegenkomt. Vorig jaar lukte het me nochtans wel. En redelijk makkelijk ook. Maar nu komt het er niet echt van.

Waar ligt dat aan?

Ik heb een nieuwe job en zodoende een nieuw levensritme, al heb ik het tot op heden nog steeds niet helemaal gevonden. Mijn Lief start aanstaande maandag ook, wat betekent dat we dan wederom een nieuw (gezamenlijk) ritme zullen moeten vinden. Want nu gaan we carpoolen. Hoe laat moeten we dan opstaan? Hoe laat moeten we vertrekken? Wat als een van ons tweeën langer moet werken? En wanneer doen we boodschappen? Gaan we vijf keer per week warm lunchen in het bedrijfsrestaurant en ‘s avonds brood eten, of wisselen we af? Het is allemaal redelijk chaotisch en vermoeiend.

Bovendien is mijn reistijd van/naar werk van 7 minuutjes fietsen opgelopen tot 35 minuten (in theorie), 45 minuten (als ik geluk heb), 55 minuten (meestal) of zelfs 1 uur en 15 minuten (als ik pech heb) of meer (als het universum mij echt dood wil). Keer twee, dus. Elke dag opnieuw. Dat is aanpassen, jongens, zwaar aanpassen. En ook: vermoeiend. En onvoorspelbaar, waardoor ik op geen enkele werkdag weet hoe lang of kort m’n avond precies wordt. Gelukkig heb ik elke week één thuiswerkdag om een beetje bij te slapen en te wenen.

Komt nog bij: ik heb geen zin om te bloggen. Ik vind het gastbloggen heel tof, dus thank fuck for that, maar daarnaast heb ik geen zin meer om nog over iets anders te schrijven. Door 40 Dagen Bloggen plus mijn weekoverzichtjes voel ik me de laatste tijd gedwongen om te bloggen en dat werkt averechts bij mij. Dus doe ik het liever even niet meer. Read more

Ik ben alleen maar aan het verhuizen. Zodus: zwoegen, zweten, vloeken, blauwe plekken verzamelen, zuchten, een beetje wenen en af en toe een idioot z’n BMW laten wegslepen.

De afgelopen twee weken waren druk en hectisch en overwhelming. Ik heb uitgebreid afscheid genomen van m’n hele leven in Amsterdam en neen, ik ben er nog niet helemaal klaar voor, maar sinds vanmorgen woon ik echt echt echt in Antwerpen. Wie m’n Instagram volgt, weet inmiddels dat de verhuizing supervlot en van het leiste aller leien dakjes is gelopen. HAHAHA.

Ik schat overmorgen eindelijk een update te kunnen bloggen. Ik ga mijn best doen. Al is het maar om de ongelofelijke teringzooi – pardon my French – that is momenteel mijn nieuwe crib efkes achter mij te kunnen laten. Ik moet namelijk op locatie gaan bloggen, want nog geen internet. Da’s ook zo’n verhaal. Uiteraard.

Maar goed, daar wijt ik zeer binnenkort dus ongetwijfeld nog een paar woorden – zoals u van me gewend bent – aan op deze blog. Tot later!