Roadtrip door Noord-Amerika: deel 6

In de allerlaatste blogpost van deze reeks vertel ik jullie alles over onze tijd in Salem en Boston, Massachussetts.

Salem, MA

Salem. Het klinkt je waarschijnlijk wel bekend in de oren. In 1692 vonden hier de beruchte Salem Witch Trials plaats. Na een massahysterie rond een aantal ‘behekste’ meisjes werden in dit kleine stadje in slechts een paar maanden tijd links en rechts tientallen mensen beschuldigd van hekserij. Twintig van hen zijn uiteindelijk ter dood veroordeeld: negentien werden opgehangen en eentje verpletterd door stenen. Supergezellig enal dus! Gingen we heen.

Salem is vooral populair tijdens Halloween, omdat de hele stad all out gaat op vlak van versiering en kostuums. Wij waren er echter in september, so that’s a bummer. Ook buiten het Halloweenseizoen is er verder wel voldoende witchcraft en creepy stuff hoor, want daar staat Salem nu eenmaal om bekend, dus uitmelken they shall. Ik kom uit Ieper, bakermat der uitmelken van zwarte bladzijdes in de geschiedenis, onder het mom van ‘oké, het was een verschrikkelijke tragedie en vele levens zijn verloren en het zal allemaal nooit meer hetzelfde zijn maar hey, doesn’t mean we can’t squeeze a couple of bucks out of it een paar eeuwen later, right?!?!’. Dus ja, ik versta dat.

Dat betekent souvenirshops en winkeltjes in alle soorten en maten: met tarotkaarten, obscure boeken, gekke theetjes, kaarsen, kostuums, wicca-kleren en allerhande heksenspul. Overal waar je kijkt. Maar ook een aantal erg fijne koffiehuisjes, zoals Gulu Gulu Café, een Oost-Europees etablissement met sterke Central Perk vibe en gigantische bekers latte, en Jaho Coffee & Tea, waar ik een heerlijke red velvet hot chocolate heb gedronken. Een soort witte chocolademelk met roze kleurstof en marshmallow syrup, of zoiets? Geen idee, but it was freaking delicious.

In Salem bezochten we The Salem Witch Museum, want zo origineel en creatief zijn wij wel. Daar kregen we een lichtjes outdated semi-interactieve show te zien, gevolgd door een korte rondleiding. Leuk als je nog niet volledig op de hoogte bent van de geschiedenis van de witch trials. Was ik helaas wel al, dus ik vond het hele verhaal nogal op de oppervlakte blijven. Achteraf gezien eigenlijk veel te duur voor wat het was. Maar als je compleet blanco naar Salem gaat is dit op zich wel een goede start. Naast dit museum zijn er nog een stuk of vier andere, dus je hebt in ieder geval meer dan genoeg opties. Wij hebben het bij deze ene gehouden.

Zeker de moeite is The Old Burying Point, de begraafplaats van een van de rechters tijdens de trials. Naast het kerkhof bevindt zich The Witch Trials Memorial, een pleintje met twintig gedenkstenen waarin de namen van de slachtoffers gegraveerd staan. Op bijna elke gedenksteen lagen bloemen van bezoekers. Bij sommigen zaten papiertjes in de kieren in de muur gepropt, met handgeschreven Latijnse teksten op, waarvan ik vermoed dat ze een soort heksenspreuken/wicca chants zijn, of zoiets?

Toen we er net aankwamen hing er een groepje, ehm, ietwat onverzorgde en lichtelijk onbeschaafde mensen rond, die we al meteen met een scheef oog bekeken. Uiteindelijk bleek het een gevalletje boeken-niet-veroordelen-op-hun-kaft te zijn, want de veronderstelde simpele medemensen waren niet alleen enorm vriendelijk tegen ons, maar wisten ons ook ontzettend veel interessante details te vertellen over het Memorial. Zo staan her en der de laatste woorden van de slachtoffers gegraveerd.

Om symbolische redenen werden ze bewust gegraveerd in de tegels waar dagelijks duizenden bezoekers overheen lopen: net als destijds tijdens de trials, toen niemand enige aandacht aan hun woorden schonk. Het muurtje dat aan de ene kant van het Memorial is geplaatst is overigens een exacte kopie van het gat dat aan de overkant zit, omdat dat bij het bouwen van het Memorial is verplaatst. Zo kijkt het graf van de rechter namelijk voor eeuwig uit op de gedenkstenen voor zijn onschuldige slachtoffers.

We hebben lekker geluncht (BLT met avocado en frietjes!) bij het Hawthorne Hotel (vernoemd naar, inderdaad), ons vergaapt aan alle extreem vintage games bij GameZone en daardoor net te laat gekomen om nog The Witch House te kunnen bezoeken, het enige oorspronkelijke gebouw in Salem dat nog direct te maken had met de trials. Wel The Narbonne House gezien, een typisch middenklassehuis uit 1675 dat nog grotendeels hetzelfde is gebleven. Best wel cool om te zien, en gratis! We likey gratis.

Boston, MA

Onze first stop van de reis was twee weken later ook onze final stop: Boston. We waren geland op Logan International Airport maar zijn eigenlijk meteen daarna met onze huurauto richting de staat New York getrokken. Nu was het tijd om de stad eens écht te gaan verkennen en daar hadden we twee volle dagen voor.

Op weg naar Boston schrokken we ons helemaal te pletter toen ineens een coyote vanuit het bos de snelweg op liep, op z’n dooie gemakje, een paar tiental meter voor onze auto. Na wat verbaasd om zich heen kijken naar alle auto’s voor en achter hem, had-ie ineens door dat dit misschien toch niet zo’n heel strak plan was en keerde hij op een drafje terug. Maar neen, helaas heb ik daar geen foto van kunnen maken, daar ging het véél te snel voor. Toen onze auto de plek bereikte waar hij had gestaan, verdween het puntje van zijn staart nog net tussen de struiken.

Maar goed, Boston dus. First stop: Harvard! Oh, Harvard. Ik heb een erg groot zwak voor Harvard, dus ik stuiterde zo ongeveer de campus over.

De Harvard Book Store deed me enorm denken aan Strand Book Store in NYC, sowieso al een van mijn favoriete plekken op aarde. Me zwaar ingehouden en slechts twee boeken naar huis gesleept, en mezelf daarna getroost met de lekkerste chocolate chip cookie ter wereld (en net vers en nog warm uit de oven ERMAGERD DIED AND GONE TO HEAVEN) van Insomnia Cookies.

Daarna geluncht bij Chipotle, want Chipotle <3 en mijn miljoenste latte van de reis gehaald bij Peet’s. We hebben ook The Mapparium bezocht: een gigantische bol van gekleurd glas in de vorm van de aarde waar je doorheen kan lopen, gebouwd in 1935. De akoestiek is er fantastisch: als je in het midden staat en heel zachtjes iets fluistert, kan iedereen in de rest van de ruimte het horen alsof je het hardop zegt. Toen ik aan één kant ging staan en iets fluisterde, kon mijn Lief aan de overkant het horen alsof ik het in zijn oor zei. Wicked.

Veel rondgewandeld en de stad verkend, verder. Gegeten bij Wagamama om toch wat vers en vooral voedzaam eten binnen te krijgen. De haven bezocht. Zevenduizend doodsangsten uitgestaan in het busje van ons hotel dat ons naar het centrum bracht, met een praatgrage chauffeur aan het stuur die het een uitstekend idee leek om twéé telefoons tegelijkertijd te bedienen terwijl hij aan het rijden was. Chinatown bezocht. De overdekte markt Faneuil Hall bezocht. Een straatartiest aanschouwd die zichzelf van kop tot teen door een kindertennisracket kon wringen terwijl hij op een vijf meter hoge pogo stick aan het springen was. Het immense stadspark Boston Common/Boston Public Garden bezocht.

En twee keer naar Shake Shack geweest. Twee keer in twee dagen, ja, omdat wij al TWEE JAAR hadden moeten wachten om er nog eens heen te kunnen gaan en Shake Shack by far de allerbeste burgers van any keten ooit heeft. Die typische smashed patty met knapperige veggies en een heerlijk broodje plus een raspberry cheesecake milkshake = sowieso een van de persoonlijke hoogtepunten van mijn hele reis. Ga dat proeven op uw volgende reis naar Amerika, ik zweer het u. Ge zult mij dankbaar zijn.

En toen, ineens, bam, was onze reis gedaan.

En moesten we terug naar huis.

En dat was jammer.

Einde.


De vorige posts over onze roadtrip kan je hier lezen: #1, #2, #3, #4 en #5.

9 thoughts on “Roadtrip door Noord-Amerika: deel 6

  1. Een raspberry cheesecake milkshake … Ik ga dat toch eens moeten proberen maken hoor. Misschien vind ik online wel ergens een recept. Het klinkt alleszins superlekker. Dankzij FBAWTFT zat ik tijdens het begin van je blogpost de hele tijd hiermee in mijn hoofd …

    “My momma, your momma, gonna catch a witch,
    My momma, your momma, flying on a switch,
    My momma, your momma, witches never cry,
    My momma, your momma, witches gonna die!

    Witch number one, drown in a river!
    Witch number two, gotta noose to give her!
    Witch number three, gonna watch her burn,
    Witch number four, flogging take a turn.”

    1. Haha, daar moest ik ook aan denken toen ik er rondliep! Vooral de donkere houten huizen deden me erg aan die scène denken. De milkshake was delicious, maar ook suuuuuperdik, echt amper door dat rietje te slurpen! Je kan ‘m ook gewoon met een lepel eten eigenlijk ?

    1. IK BEN ZO JALOERS! Ga dus zeker naar Shake Shack. Maar echt. Behalve als je vegetariër bent. Ben je vegetariër? Gohja, dan kan je er in principe ook nog steeds delicious milkshakes kopen, dus sowieso gaan! Oh en mijn ultieme tip: de allerbeste New York cheesecake vind je bij Junior’s in Grand Central Station. Die tip heb ik destijds gekregen van een 85-jarige local die zijn hele leven lang cheesecake uitgeprobeerd heeft in de stad. Best wel een goeie referentie dus 😉

Geef een reactie

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *