Roadtrip door Noord-Amerika: deel 4

Na een paar dagen Montréal zat ons Canadese avontuur er weer op en vertrokken we ’s ochtends vroeg op zondag 3 september opnieuw richting de Verenigde Staten. Deze keer reden we de grens over in Vermont, The Green Mountain State, die voornamelijk bekend staat als de staat waar mensen uit heel de VS speciaal heen reizen om te trouwen. En laat dat nu ook net de reden zijn dat wij er waren!

Stowe, VT

Vermont is een en al magnifieke groene bergen en heuvels. We waren er eigenlijk iets te vroeg, want toeristen komen van heinde en verre naar Vermont in oktober om de turning of the leaves te zien. Als de herfst de bomen van kleur doet veranderen, is het naar verluidt alsof alle bossen in brand staan: overal felrood, oranje, geel en bruin, waar je maar kijkt. En ja, da’s pakken spectaculairder dan bij ons.

Obviously dus geen zelfgenomen foto

Maar goed, wij waren er dus al begin september, om de bruiloft van onze vrienden Bianca en Mike bij te wonen. Het verhaal van onze vriendschap is best wel bijzonder. Een viertal jaar geleden gingen mijn Lief en ik samen naar New York. Ik vertrok één dag eerder dan hij, omdat ik ook een beetje de local experience wilde hebben en per se een nachtje wilde couch surfen bij een local.

En zo kwam ik terecht op de couch van Bianca. We hadden van tevoren een paar keer gemaild en geappt, maar waren eigenlijk complete wildvreemden voor elkaar. Maar we konden het instantly goed met elkaar vinden, alsof we elkaar al jaren kenden. Het werd een geweldige ervaring. Tijdens die vakantie in NYC hebben mijn Lief en ik nog een keer afgesproken met Bianca en Mike en het bleek ontzettend goed te klikken tussen ons vieren.

In de vier jaar sindsdien zijn Bianca en ik steeds contact blijven houden. We hebben elkaar slechts één keer weer in real life gezien: anderhalf jaar geleden kwamen Bianca en Mike eindelijk eens langs in Amsterdam. Toen had hij haar net ten huwelijk gevraagd in Parijs (onder de Eiffeltoren, jawel, want tja, Americans) en wij werden meteen uitgenodigd voor de bruiloft. Die dus op 3 september 2017 plaatsvond in Stowe, Vermont. En waar wij hell yeah zeker weten naartoe zouden gaan en er dus maar een volledige roadtrip rond hebben gepland!

#Schmianca

Wij waren dus speciaal in Vermont voor #schmianca (de officiële bruiloftshashtag, als in Mike Schmidt + Bianca). Het beloofde zeker de moeite waard te zijn, want Bianca is Indisch-Amerikaans en zij wilde die twee culturen ook verenigen in haar bruiloft. Alle gasten waren dan ook uitdrukkelijk aangemoedigd om in traditionele Indische feestkledij te komen, denk dus felgekleurde sari’s en heel veel goud en juwelen. Door het roadtrippen was het voor ons moeilijk om zoiets te regelen, anders had ik het zeker wel graag gedaan. De outfits van sommige meisjes op het feest waren echt beauuuuutiful.

Saaie mensen zonder sari’s

De huwelijksceremonie was traditioneel katholiek in een simpel houten kerkje. Bianca droeg geen witte bruidsjurk, maar een gouden lehenga. En holy moly, wat zag ze er goed uit!

Tijdens onze vakantie hebben we op één dag na twee weken lang uitsluitend mooi weer gehad: tussen 22 en 28 graden en heel veel zon. Helaas voor de bruid was die ene dag slecht weer precies op haar bruiloft: van ’s ochtends tot ’s avonds letterlijk non stop regen. En het zou eigenlijk een outdoor wedding worden in de tuinen van Strawberry Hill Estate… Niet handig. Het feest vond uiteindelijk nog steeds daar plaats, maar dan in een gigantische witte tent met een houten dansvloer.

Rain rain rain all day

Het eten was op en top Amerikaans. Niks te vier gangen en een enorme bruidstaart met roosjes en marsepeinen strikjes., maar gewoon verse pizza met brownies for dessert! Aaahh, gotta love Americans. Jammer voor mijn Lief, die zich al weken van tevoren had verheugd op echte Indische spicy curry’s. Verder was er nog een open cocktailbar, waar wij meteen te boek stonden als de enige Europeanen in de wijde omgeving, omdat wij in tegenstelling tot elke doorsnee Amerikaan totaal geen cocktails uit het hoofd kennen.

Maar ook een paar blaadjes sla. Goed zo, Talitha!

Kijk, ik herken een Fuzzy Navel, Moscow Mule en Tom Collins heus wel als zijnde cocktails als ze ergens op een kaart staan, maar ik kan die namen niet zomaar uit mijn mouw schudden. Moest ze net ook weer googelen om überhaupt voorbeelden te kunnen geven. Daarnaast weet ik begot niet wat er allemaal in zit. Dus terwijl iedereen casually Mint Juleps en Mai Tais stond te bestellen alsof ze dat elke dag drie keer doen, gingen wij steeds maar weer schaapachtig vragen aan de barman wat hij dan zoal had en of hij daar iets lekkers van kon brouwen voor ons, misschien, alsjeblieft? Hij vond ons in ieder geval niet tof, zoveel was duidelijk.

Het huwelijksfeest zat vol met Indische tradities waar steevast veel lawaai, muziek en dansen aan te pas kwamen.

Eerlijk waar: Indian weddings are the best. Zo compleet anders dan de ietwat ongemakkelijke, tergend traag vooruit kruipende, stijve, traditionele bedoening die een bruiloft in bijvoorbeeld Vlaanderen toch echt wel nog vaak is. Niet altijd natuurlijk – blijf me vooral uitnodigen op uw huwelijksfeesten om me het tegendeel te bewijzen! – maar ja, kijk, ik ben nu eenmaal niet zo van de zeemzoete openingsdansen en Lac-du-Connemara-zatte-nonkel-en-tante-feestjes. Ieder zijn ding! Maar ik vind dit soort feestjes dus veel toffer, eigenlijk.

Verder was er nog een liveband, een hilarisch duo MC’s bestaande uit hun twee grappigste vrienden die de hele avond aan elkaar praatten en een Bollywood flash mob met alle bridesmaids en groomsmen. Oh, en die ene onvergetelijke uitspraak over de zus van de bruid die enkele jaren geleden naar Duitsland is verhuisd: “She wanted to move to a country with less Nazi’s.” Charlottesville zat toen nog vers in het geheugen indeed.

Na het feest keerden we terug naar onze Airbnb, die toch écht ook even het vermelden waard is. Alsof je het huis van een gekke kunstenaar slash uitvinder bent binnengelopen, namelijk. Elk beschikbaar oppervlak stond VOL met dingetjes. Beeldjes, plantjes, klokken, vazen, whatever je kan bedenken. De salontafel bestond uit een glazen plaat bovenop een aquarium met echte vissen. Er hingen schilderijtjes, posters, foto’s en kaartjes aan alle muren, maar dan op de raarste plaatsen, zoals op kniehoogte of juist helemaal tegen het plafond aan. Oh, en de lamp in de woonkamer was een wolk.

Redelijk goed geslapen hier en de volgende ochtend, hup, alweer weg – op naar New Hampshire!


De vorige blogposts in deze serie kun je hier lezen: deel 1, deel 2 en deel 3.

5 thoughts on “Roadtrip door Noord-Amerika: deel 4

Geef een reactie

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *