Yep. Nét als iedereen alle jaaroverzichten al helemaal spuugzat is, is ze daar met dat van haar. Op 3 januari. VERRASSING!
(Ja, ik was vergeten dat het nog in de draft stond, ja.)
Nu kijk ik eigenlijk niet vaak terug op een jaar. Misschien omdat ik niet zoveel heb met nieuwjaar. Of misschien omdat ik dankzij deze boekjes (één en twee) al een paar jaar lang geregeld terugkijk op voorgaande jaren en wat er inmiddels allemaal is veranderd (of juist niet).
Maar als ik er zo eens over nadenk was 2017 eigenlijk wel een goed jaar. Eentje waarin ik toch een paar belangrijke beslissingen heb genomen, stappen heb gezet en waardevolle inzichten heb opgedaan. Die ik uiteraard met jullie ga delen.
Allemaal heel inspirerend en profound enal, ZOALS GE VAN MIJ GEWEND ZIJT NATUURLIJK.
Dit was 2017
Het jaar begon niet fijn. Hoewel het mijn leven niet per se beïnvloedt, vond ik de inauguratie in januari van die vreselijke oranje blaaskaak in de VS een dieptepunt van 2017. Ik zal nooit vergeten hoe mijn Indisch-Amerikaanse vriendin uit NYC me een week na de verkiezingsuitslag appte dat er nog geen dag voorbij was gegaan zonder dat ze moest huilen. Omdat ze bang was. En verdrietig. En teleurgesteld in haar land. En bezorgd om haar familieleden die niet in Amerika geboren zijn. Bah.
In januari zag deze blog echter ook het levenslicht, als creatieve uitlaatklep om mijn tergend saaie ambtenarenbestaan te overleven. Ik ging toen elke dag met tegenzin naar mijn werk en voelde mijn persoonlijkheid wegsijpelen per uur dat ik daar aan een bureau zat. Toen ik in februari in Dublin was, raakte ik ’s avonds laat in een pub aan de praat met een oude man genaamd Christopher, die mij overdonderde met een eye-opening stukje levensadvies dat ik op dat moment ontzettend nodig had.
Dus toen ik terugkwam van vakantie kapte ik voorgoed met die ambtenarenbaan. Een goed betaalde functie die supermooi op mijn cv stond, met fantastische arbeidsvoorwaarden, en eerlijk gezegd ook eentje waar ik bijlange na niet de juiste of voldoende ervaring voor had. Toch waagden ze de sprong om die 25-jarige ambitieuze stuiterbal aan te nemen. En na vier maanden gaf ik er de brui aan. Slik. Erover schrijven en het aan de wereld toegeven was best wel moeilijk. Maar het bleek een fijne vorm van catharsis te zijn.
Dat ontslag is achteraf de beste beslissing van 2017 gebleken en ik heb er nog geen seconde spijt van gehad. (Zelfs niet nu ik maandelijks ettelijke honderden euro’s minder op mijn rekening gestort krijg, neen.)
Ik vond ook meteen een andere baan. Zij het op een vrij onconventionele manier. Een functie die honderd keer creatiever en bevredigender is, in een bedrijf dat volledig bij mij past. Het is niet altijd rozengeur en maneschijn geweest, natuurlijk. In de zomer waren er wat vervelende en onzekere momenten, maar dat was gelukkig niet van lange duur. All in all ben ik erg blij met mijn werk en collega’s.
In maart vierde ik 5 jaar samen met mijn Lief, wat me altijd doet denken aan dit fantastisch mooie filmpje waar ik ook altijd een beetje van moet huilen.
Afgelopen jaar zag ik verder een paar keer mijn naam in papieren en digitale print staan. Ik was mede-auteur van een boek over een onderzoeksproject aan de universiteit. En een aantal van mijn blogposts werden gepubliceerd door Bedrock (zoals deze en deze) en Charlie Magazine (onder andere deze).
Eind augustus vertrok ik ein-de-lijk écht op vakantie als zowat de allerlaatste werkende mens in de Benelux. Ik maakte een roadtrip doorheen Noordoost-Amerika en Canada, waarvan ik jullie hier liet meegenieten: deel 1, deel 2, deel 3, deel 4, deel 5 en deel 6.
Tot slot zijn mijn Lief en ik de afgelopen jaren gelukkig best goed gespaard gebleven van de tragische dingen des levens. In 2017 verloor hij echter zijn opa en een jeugdvriend. Ik ben dan ook dankbaar dat verder iedereen waar we van houden momenteel in goede gezondheid verkeert, dus hopelijk wordt het op dat vlak een beter 2018.
2017 was het jaar van…
… nadenken over wat ik wel en niet wil. En kan. En ben. En daar vrede mee hebben. Ik ben geen ambtenaar. Ik ben een goede analist, maar ik vind het simpelweg niet leuk. Ik kan helemaal niet netwerken. Ik wil het ook niet echt kunnen. Op oudjaar ga ik niet meer uit, omdat ik er geen zak aan vind. Ik kan wel iemand willen zijn die ’s ochtends braaf ontbijt met muesli en fruit, maar ik kap toch telkens weer een kom Coco Pops met volle melk naar binnen. En da’s helemaal oké.
… bewuster omgaan met mijn tijd. Ik heb een hoop overbodige materiële spullen de deur uit gedaan. Ik heb Facebook van mijn telefoon geflikkerd. Ik heb af en toe mijn mening geuit, maar ook soms weer ingeslikt en mijn tijd aan iets beter besteed. Mijn Lief en ik hebben twee offline avonden per week geïntroduceerd, waarop we allebei bewust tijd maken voor hobby’s en zelfontwikkeling. We zeggen vaker ‘nee’ tegen mensen als we ergens geen zin in hebben. Als we ons beter voelen bij een avond thuis Netflix kijken, dan doen we dat gewoon. Het gaat om wat ons op dat moment gelukkig maakt, niet om wat de buitenwereld vindt of hoe het lijkt op Instagram.
… beseffen dat ik ontzettend veel meer waarde ben gaan hechten aan familie dan vroeger. Mijn ouders en mijn oma zijn altijd al belangrijk voor mij geweest, maar ik heb ook een leuke schoonfamilie. En voor het eerst in mijn leven vond ik het in 2017 soms toch niet meer zo fijn om ver weg te wonen. Dat heen en weer reizen tussen twee werelden, twee levens, verschillende mensen en plaatsen en culturen steeds… Ik begin er na 8,5 jaar toch het gewicht van te voelen.
… realistisch zijn over welke mensen belangrijk voor mij zijn en welke niet. Ik besloot om niet meer mee te doen aan halfslachtige pogingen om contact te houden met klasgenoten, oude kennissen of ex-collega’s waar ik eigenlijk toch niet echt wat mee heb. Ja, in mijn studententijd had ik ongeveer 7 keer zoveel vrienden als nu, maar kwantiteit boeit me eerlijk gezegd geen stekker meer. Ik heb oninteressante mensen ontvolgd en vage groepchats vaarwel gezegd. Voor een handvol jeugdvrienden doe ik moeite om af te spreken als ik eens in België ben. Voor één studievriendin en een drietal oud-collega’s maak ik graag tijd voor koffie of lunch in Amsterdam. De rest boeit me niks meer. Omdat het van twee kanten moet komen. En het voor beiden goed moet voelen. And you know what? Het is goed zo.
… daarom ook geen onrealistische verwachtingen meer hebben over nieuwe vrienden. Nieuwe kennissen of collega’s, bijvoorbeeld. Het is wel fijn als die vrienden worden, maar het hoeft niet per se. Toch niet allemaal. Het gewoon leuk met hen hebben als je bij elkaar in de buurt bent, is soms ook prima voldoende. Ik ben geen loser als ik ze niet allemaal verzameld heb, als een soort stickers in mijn vriendschapsalbum. Begrijp me niet verkeerd: nieuwe vrienden zijn altijd welkom. Maar ik weiger nog langer teleurgesteld te zijn als nieuwe kennissen achteraf niet de geweldige vrienden blijken te zijn geworden die ik had verwacht. Vriendschap ontstaat organisch. Als beide partijen er moeite voor doen, komt het heus wel goed.
(Zie, ik zei toch dat het extreem diepzinnig en inspirerend enal zou zijn!!!)
Het invoeren van offline avonden vind ik nu eens een topidee! Ik ga dat ook doen!
Zeker doen! Het is echt amazing hoeveel tijd je ineens blijkt te hebben op een doordeweekse avond als je niet nog een half uur door instagram zit te scrollen, een half uur nieuwsberichten leest, een kwartier uw mails bekijkt, een half uur zit te appen, etc…
Dat van die mensen loslaten is voor mij ook een les geweest in het verleden. Maar sommige mensen passen op een bepaald moment gewoon niet meer bij je.
Zeker waar!
Eerste keer dat ik hier beland op jouw blog, dankzij een reactie die je bij mij op de blog achterliet (dank je wel!). Ik vind het heel boeiend wat je zoal allemaal schrijft. In 2017 heb ik ook leren loslaten (de juiste keuze gemaakt qua vriendschappen) en dat voelt goed. Dat stukje van jouw avontuur in die Ierse pub ga ik zeker ook nog eens lezen. Intrigeert me ? en knap van jou dat je die sprong hebt gewaagd mbt werk. Een job waarin je creativiteit kwijt kan kan ik alleen maar toejuichen ?
Dank je! Lief dat je dat zegt!
Haha zalig dat je ontbijt met Coco Pops! Mensen kijken mij ook altijd raar aan als ik zo’n cornflakes eet, maar muesli met fruit is gewoon echt mijn ding niet. Wat leuk trouwens dat je 2 offline dagen hebt ingelast. Dit zouden veel meer mensen moeten doen.
Coco Pops for the win! Da’s echt al sinds het middelbaar mijn standaardontbijt. Het is het enige dat ik echt binnenkrijg als ik vroeg opsta!
Haha mooie mix van humor en toch wat serieuze insteken, mooi stukje! Wat je schrijft over vriendschap klopt helemaal. Ik steek ook niet langer energie in mensen die het niet verdienen of waar je het toch niet kan bij volhouden.
Waar is de tijd dat Coco Pops nog Choco Pops heetten? En een twix een raider was.
Ik zeg ook altijd Choco Pops! Maar for some reason is het toch Coco ? volgens Google heette het enkel in Frankrijk ooit ‘Choco Pops’.
Ocharme al die mensen die de terugblik-posts nu al beu zijn. Ik ben zo iemand die wacht tot het jaar volledig afgerond is en dan de hele maand januari verschillende terugblik-lijstjes post én dus heel wat mensen grijze haren bezorgt. Dankzij jouw post heb ik alleszins weer wat bijgeleerd. Dat offline-avonden inplannen een goed idee zijn dat had ik al door. Dat probeer ik steeds vaker te doen. Dat het zonde is om energie te steken in een vriendschap die enkel uit eenrichtingsverkeer bestaat heb ik jammer genoeg ook al geleerd. Maar dat het Coco Pops is ipv Choco Pops dat dan weer niet. Blijkbaar wordt het lijstje met dingen die ik al lange tijd fout uitspreek/omschrijf weer wat langer.