2017 was een keigoed jaar, op veel vlakken. Ik nam ontslag bij mijn dieptreurig saaie overheidsbaan (uit die tijd toen ik nog ergens leek te denken dat er een ambtenaar in mij schuilde, hahahaha, weet ge ’t nog?) en vond vrijwel meteen een andere en oneindig veel beter bij mij passende baan in de reclame. Ik heb er ontzettend veel bijgeleerd en ongelofelijk leuke mensen ontmoet. Daarnaast maakte ik een paar geweldige reizen (naar Dublin, Edinburgh en een roadtrip door Canada en het noordoosten van Amerika) en ging ik eindelijk weer wat vaker schrijven, zowel voor de leute als voor cold hard cash. Oh, en ik stampte deze blog uit de grond.
En toen kwam 2018. Wat op zich geen slecht jaar is geweest, maar ook niet bijzonder goed. Het was gewoon prima. Het leven kabbelde een beetje voort en op de Grote Remigratie halverwege het jaar na is er eigenlijk niet veel spannends gebeurd. (Behalve helemaal aan het einde van het jaar. Als in afgelopen week. Kom ik later in deze post nog op terug. #cliffhanger) Ik heb me dit jaar vooral geërgerd aan mezelf en mijn oneindige gebrek aan zelfdiscipline, waardoor ik veel te weinig tijd en moeite besteed aan de dingen die ik wil doen en bereiken, maar des te meer aan Netflix. Ik heb een hoop halfbakken projectjes liggen waar ik in 2019 eindelijk eens écht werk van wil maken. Goede voornemens, I have them!
Enfin, dit was 2018.
In januari trapten we het jaar alvast met een dik slaaptekort af, want het petekindje van mijn Lief was samen met ons bij mijn ouders blijven logeren. Het was de allereerste keer dat ik een hele nacht verantwoordelijk was voor een peuter en heb de halve nacht geen oog dichtgedaan omdat ik steeds in de stress zat dat er van alles zou gebeuren en me constant inbeeldde dat ze aan het huilen was. Diezelfde maande vierde ik de allereerste verjaardag van mijn blog en ging ik naar een winterbruiloft. Volgens de foto’s op mijn telefoon deed ik toen ook nog elke week aan yoga. HAHAHAHA. Lang geleden dus.
Mijn best gelezen blogpost was: #myfirstseven
In februari stortte ik me samen met een collega als art/copy-duo op een pitchwedstrijd voor young creatives, waarbij we na twee slopende weken toch mooi het zilver in de wacht sleepten. Ik was vooral blij te horen dat het een extreem nipte keuze tussen goud en zilver was. Maar ook wel wat gefrustreerd. Want so close! In diezelfde periode besloot ik om voor de eerste keer mee te doen aan 40 dagen bloggen. Het was immens vermoeiend, maar ZO leuk! Had ik eerlijk gezegd niet verwacht. Ik zat boordevol inspiratie en vond het echt niet erg om elke dag een blogpost uit mijn duim te zuigen, zelfs na een werkdag van 12 uur. In 2019 doe ik sowieso weer mee. In februari was Amsterdam overigens ook bedekt met een geweldig mooi maar het dagelijks leven danig in de war sturend laagje sneeuw.
Mijn best gelezen blogpost was: Van 10 naar 1
In maart vierden mijn Lief en ik zes jaar samen door voor de eerste keer in ons leven naar een sterrenrestaurant te gaan, waar ik dit bijzonder professioneel verslag over schreef. Ik onderging de allereerste lasersessie van wat er helaas wellicht een heleboel gaan worden om de tattoo op mijn borst te verwijderen. Kleine update daarover: ik heb er inmiddels al vijf op zitten en ik begin serieus nu pas verschil te zien. Maar supposedly zou het vanaf nu een pak sneller moeten gaan. We’ll see. Op werk hadden we een Valentijnsborrel voor klanten en mediarelaties met o.a. een Jägermeistertap en een gigantisch McDonalds-buffet. Ik denk er nu met hartstochtelijke nostalgie aan terug, want zoiets zie ik in het Belgische werkleven toch niet snel gebeuren. Er viel deze maand uiteindelijk nog wat meer sneeuw, want global warming is a bitch.
Mijn best gelezen blogpost was: Gastblog: lilith van tales from the crib
In april gingen mijn Lief en ik een paar dagen naar Londen voor Harry Potter and the Cursed Child – anderhalf jaar na het eindelijk bemachtigen van de tickets. Het was alles wat ik wilde en meer. En dan bleek er tegenover het theater nog een Shake Shack te zitten ook. I DIED. Een beetje van geluk en een beetje van cholesterol. Toen ik er was, regende het natuurlijk heelder dagen pijpenstelen, maar het grootste deel van de maand april was het in Nederland wel prachtig qua weer. Ik heb in elk geval een paar after work picknickfoto’s in het Vondelpark op m’n telefoon staan. En ik kocht in die maand ook mijn allereerste grotemensenzonnebril, zijnde een echte Ray-Ban in plaats van een mottig plastic exemplaar van 5 euro. MIJLPAAL TZAL WEL NIE. Oh, en ik negeerde Koningsdag.
Mijn best gelezen blogpost was: Gastblog: Tiny van Tiny Blogt
In mei kondigde ik op mijn werk en mijn blog aan dat we eind juni zouden remigreren. In totaal gingen mijn Lief en ik diezelfde maand drie keer naar Antwerpen om appartementen te bezichtigen. Een nieuw huis zoeken bleek uiteindelijk best wel een makkie, want er was een immens overaanbod op de huurmarkt. In tegenstelling tot de krankzinnige huizenmarkt in Amsterdam was alles er – voor mijn compleet verfuckte standaarden – ook spotgoedkoop. Het is dat mijn Lief pragmatisch is, of ik had hetzelfde bedrag wat we aan huur uitgaven in Amsterdam makkelijk neergeteld om als een filthy rich bastard te leven in een gigantisch penthouse in hartje Antwerpen. Hij is, inderdaad, de reden why I can’t have nice things. Op 31 mei konden we al ons huurcontract tekenen en toen was er officieel no way back.
Mijn best gelezen blogpost was: Ik heb Nogal Groot Nieuws en ik mag het eindelijk vertellen
In juni kon ik eindelijk dezelfde lucht inademen als Beyoncé toen ze samen met Jay-Z optrad in de ArenA en ik daar last-minute, like the cheap ass bitch that I am, tickets aan eenderde van de prijs voor kon scoren op Ticketswap. Eind juni was het dan ook zover: mijn afscheidsborrel op werk. Het was met veel lachen en huilen en een mooie afscheidsspeech en cadeautjes en pintjes en nog wat huilen. Daarna liep ik nog een weekje werkloos rond in de stad waar ik een decennium geleden halsoverkop verliefd op ben geworden, nog niet goed beseffend what I was getting myself into. Ik vereeuwigde de stad op mijn lijf en rekte het afscheid van al mijn favoriete plaatsen en mensen een lekker lange week uit, maar op de allerlaatste dag van de maand was het dan toch zover: we verhuisden.
Mijn best gelezen blogpost was: Keek op de week #37
En toen was het juli en werd ik ineens wakker in Antwerpen en kon ik voor het eerst in jaren ineens kiezen aan welke kant van het bed ik uitstapte. Ik spendeerde een werkloze en verschrikkelijk hete maand aan opnieuw wennen aan mijn vaderland (waaronder: leren hoe een broodsnijmachine werkt en wtf Antwerpenaren bedoelen met een curryworst?), zonnen, lezen en solliciteren. Enfin, vacatures zoeken en dan beseffen dat er tijdens de zomervakantie eigenlijk bijna geen zijn. En instead maar op een boel kennismakingsgesprekken gaan. Het was een maand van barbecueën en Kubbs-en met familie, terrasjes doen met nieuwe en oude vrienden en natuurlijk ook fervent supporteren voor de Duivels op het WK – en doen alsof ik helemaal nooit een Oranje supporterende landverrader ben geweest, da’s zeker dadde.
Mijn best gelezen blogpost was: De Grote Remigratie: een update
In augustus was ik nog steeds werkloos en gaandeweg ook steeds wat gefrustreerder daarover. Ik begon me een beetje te vervelen, ook al heb ik voldoende leuke dagen gehad met drankjes op Bocadero Beach, in de Zoo met familie en in de bakermat op geweldige events als Gone West.
Mijn best gelezen blogpost was: Durf te vragen
Op de eerste vrijdagochtend van september ging ik solliciteren bij een bureau en stapte ik een uur later alweer buiten met een gloednieuwe job op zak. Op maandagochtend mocht ik beginnen, maar niet alvorens ik eerst een weekend in de Ardennen had doorgebracht voor een bushcrafting-cursus. Daar had ik met mijn verveelde en werkloze hoofd een week eerder namelijk ja op gezegd, toen ze bij Charlie Magazine vroegen of ik dat misschien niet wilde doen voor een reportage. Ik, de Ardennenhater, een weekend lang in een tent in the middle of nowhere met een hoopje enthousiaste natuurliefhebbers. Enfin, ik heb het overleefd en het heeft in elk geval een – al zeg ik het zelf – redelijk hilarisch relaas in het bookzine opgeleverd. Eind september ging ik samen met mijn jeugdvriendinnen naar onze schoolreünie in de bakermat, waar ik voor het eerst moest wennen aan het feit dat ik prompt niet meer instantly interessant kon zijn met mijn woonplaats. Altijd pijnlijk als je ineens beseft dat je nu waarlijks nog écht interessant zal moeten worden.
Mijn best gelezen blogpost was: Maar hoe zit dat nu eigenlijk met uw funemployment enal?
In oktober ging ik voor de allereerste keer in mijn leven stemmen in België. Alle keren daarvoor had ik dat namelijk via een volmacht aan mijn moeder gedaan. Het was een pak minder spannend dan ik had verwacht, maar in mijn district hebben de groenen in ieder geval gewonnen, so worth it. De 23e werd ik 27 en kocht ik ook voor de eerste keer in mijn leven een nieuwe fiets. Op dezelfde dag werd ik ook voor de allereerste keer gepubliceerd in print, met maar liefst zes volle pagina’s en mijn fatse gênant groot erbij.
Mijn best gelezen blogpost was: 27 dingen
In november vonden ze mij bij Kinepolis een influencer en mocht ik naar de avant-première van Fantastic Beasts 2. dat was sowieso het hoogtepunt van een verder bijzonder doorsnee maand die extreem snel voorbij vloog, want tijdens het familieweekend halverwege de maand werd ik onverwachts zo ziek dat ik midden in de nacht naar huis moest en onderweg zelfs nog eens de N8 zegende met mijn halve maaginhoud. Topmoment.
Mijn best gelezen blogpost was: Talitha ging eens naar een influencersscreening
En toen werd het december. Ik bemachtigde wederom ontzettend last-minute nog een ticket voor De Jeugd Van Tegenwoordig in TRIX, wat een immens feestje was. Ik voelde me steeds meer op mijn plek in mijn nieuwe baan en organiseerde er in al mijn kerstige enthousiasme dan ook maar meteen een Ugly Christmas Sweater Day. Op kerstavond vierde ik een heel fijne kerst met mijn schoonfamilie en bakken lekker eten. Traditiegetrouw deelden we ook Secret Santa-cadeautjes uit, waarbij mijn vriend dit jaar (compleet niet toevallig) mij als lootje had. Eindelijk kon ik het gigantische cadeau dat al drie weken onder de kerstboom lag uitpakken! Ik vroeg me serieus al tijden af wat er in zat, want zo groot en ook best wel zwaar?! Toen ik het papier er eenmaal af had gescheurd, bleek er een doos in te zitten. Met daarin een iets kleinere doos. Met daarin nog een kleinere doos. En nog een kleinere. En nog een kleinere. En toen ik zo ongeveer het hoogtepunt van mijn frustratie bereikte, bleef er nog een heel klein doosje over. Waarop mijn Lief voor me kwam zitten en onder verbaasd gegil van mijn schoonfamilie prompt vroeg of hij voortaan mijn Verloofde mag zijn. (En ik zo’n immense brain error kreeg dat ik in eerste instantie compleet vergat om ‘ja’ te zeggen, overigens.)
En ik nu ineens het nieuwe jaar in ga als kersvers verloofde met een debiel sparkly diamanten ring aan mijn vinger!
A merry fucking Christmas indeed.
Hihi, proficiaaaaat <3 Op naar een influencer wedding!
GLUTENVRIJE MATCHAQUINOASOJAMELKMACARONS FOR EVERYONE!
Ow my godkes! Proficiat! Zo dozen in dozen, ik zou ook pissig worden ? maar het was duidelijk voor het goede doel. De ring staat je goed. Op naar een geweldig 2019!
Merci!
Van harte gefeliciteerd!! Heel veel geluk samen!
Thanks!
Ooooooh, wat leuk! Felicitaties all around!
Dank u!
moh ben jij ooit nog ambtenaar geweest?
Yep! Paar jaar geleden heb ik vier maanden gewerkt als strategisch analist voor openbare orde & veiligheid op het stadhuis van Amsterdam. Maar redelijk snel beseft dat er geen ambtenaar in mij zit 😉 Ben toen uit pure verveling deze blog begonnen!
Het is goed dat ik je ook elders volg want anders had ik hier nu wel schandalig laat gestaan met mijn (Oh zo fijn! Wat leuk! Proficiat!) wensen. We delen trouwens hetzelfde hoogtepunt in de maand november. Een tijdje terug zijn we de film nog eens opnieuw gaan zien. Dit keer mocht Niffy ook mee. Ah ja, bij de première had ik die nog niet. Laat je iets weten wanneer je nog eens een dagje vrij bent en zin hebt in een bijpraat-sessie? Dan kan je ineens de inhoud van dat kleinste doosje eens in het echt laten zien.
Ja, leuk! ’t is inderdaad veel te lang geleden! Ik ga straks es m’n agenda raadplegen 🙂
Woooowwww, en die mens heeft al die weken zijn mond kunnen houden??? Chapeau voor uw lief, euhm verloofde. En nogmaals een dikke proficiat natuurlijk!!
Haha, hij heeft het wél aan random mensen verteld, o.a. onze buurman die op het punt stond om te verhuizen – gewoon omdat ie het wel wilde vertellen aan iemand, maar niet mensen die we goed kennen ?