Inderdaad, liefste bloglezer, gisteren heb ik wederom een dagje bloggen overgeslagen. Ja, da’s al de tweede keer in de luttele tien dagen dat we nog maar bezig zijn. Maar! Ik heb een goed excuus. Deze mevrouw was gisteravond namelijk aanwezig bij de bekendmaking van de winnaar van de pitchwedstrijd. En deze mevrouw heeft het zilver in de wacht gesleept.
Ik wilde de wedstrijd natuurlijk heel erg graag winnen, maar da’s op het nippertje niet gelukt. De jury vertelde ons namelijk dat het een very close call was. Als in: de bekendmaking was anderhalf uur vertraagd omdat ze tot op het einde zaten te delibereren over de eerste en tweede plaats. Enerzijds maakt dat me blij, omdat het betekent dat we definitely goed genoeg waren om te winnen en er niemand echt pakken veel beter was, maar anderzijds is het ook wel zuur, want fuck, NET NIET.
Het is jammer om net naast de eerste prijs te grijpen. Voor mijn ego, jazeker, maar ook omdat er een echte prijs aan verbonden was: een volledig verzorgde trip naar het Internationaal Reclamefestival in Cannes. En het staat natuurlijk bijzonder goed op je cv. (Enfin, zilver op zich ook wel. Maar net iets minder.) Maar goed, het was de allereerste keer dat ik deelnam, dus ik ben alsnog erg blij met wat we hebben neergezet. Er zijn 55 pitches ingezonden, dus we waren alsnog beter dan 53 andere duo’s, en hun bittere tranen helen mijn wonden toch wel een beetje.
Plus: er werden expliciet complimenten gegeven over mijn copy. Als in: “Sterke copy.” Als in: “Zeer goed geschreven pitch.” Als in: “Een van de langste voorstellen met de meeste woorden, maar zo voelde het niet aan, want het las als een trein en ik was meteen mée met je verhaal.” En die, beste lezers, steek ik toch wel efkes ongegeneerd keihard in mijn zak.
En ook het gigantische half-miljoen-project is deze week definitief ingeleverd. Iedereen die ‘m heeft gezien was all smiles en mijn hand is inmiddels al numb van de high fives, maar nu is het nog afwachten wat het merk ervan gaat vinden. Het verdict valt waarschijnlijk volgende week, dus da’s plenty spannend.
En zo komt er een einde aan de meest slopende twee weken uit mijn jonge leven, waarin ik hard heb gewerkt en veel gevloekt en weinig geslapen, maar ook bijzonder veel geleerd en gelachen en bedacht en gedaan en neergezet. En ik ben blij. Ik ben om 17 uur stipt naar huis gegaan vandaag, heb een uurtje met een boek in een kokendheet bad liggen weken en typ dit as we speak zenner dan zen in mijn badjas op de bank, klaar voor een on-ge-lo-fe-lijk relaxt weekend.
Bedankt om me de afgelopen weken te verdragen, y’all, en voor het meeleven, en voor het duimen!
(Dat mag je over een dikke twee maanden overigens weer doen, want dan is de volgende pitchwedstrijd, and you bet your sweet ass dat ik weer meedoe, want dat goud is van mij. Van mij.)
(Oh, enneuh… ben je benieuwd geworden naar de pitch? Hier kan je ‘m bekijken.)
De gedrevenheid druipt er van af. Proficiat!
Dank je!
Goed gedaan, proficiat!
Dank je!
Dikke proficiat! Heel goed gedaan! En geniet nu maar van een welverdiend weekend.
Dank je! Heb ik gedaan hoor, haha, ik heb gisteren het huis niet eens verlaten 😉 Lekker vegeteren in de zetel.
Ik snap de zure bijsmaak, maar als buitenstaander vind ik het gewoon supervet dat jullie het zo goed hebben gedaan. En leuk dat jouw copy nog expliciet complimenten kreeg. Dat kun je in je zak steken.
Keigoed gedaan jong! En die eerste plaats volgende keer is gewoon voor jou!
Dat zijn wel heel schoon complimentjes. Natuurlijk duim ik de volgende keer opnieuw mee. Misschien moet ik dan ook ineens wat kaarsjes aansteken. Of een flesje Felix Felicis voor je brouwen. Ik vermoed dat er bij zo’n pitchwedstrijd niet op doping wordt gecontroleerd?