Mijn hoofdzonden: Avaritia

De laatste weken las ik bij een aantal bloggers geregeld over de zeven hoofdzonden, maar dan onder de vlag #ouderzonden die in het leven is geroepen door Romina en Annelore. Elke zonde is daarbij omgezet naar een concrete vraag over het ouderschap die alle bloggers in een post beantwoorden.

Toen zag ik op het lijstje met bloginspiratie voor 40 dagen bloggen van Kathleen ook nog eens een vraag staan over de zeven hoofdzonden.

De conclusie was dus snel getrokken. Oké, universum, als je me ZO GRAAG hierover wil zien schrijven, dan doe ik het wel. Bij deze bespreek ik vandaag de tweede hoofdzonde: avaritia. Mijn blogpost over de eerste hoofdzonde (superbia: hoogmoed, ijdelheid) kan je hier lezen.

Avaritia: hebzucht, gierigheid

Ik ben niet heel hebberig ingesteld. In tegenstelling tot wat mensen meestal van mij verwachten, want de clichés over enig kinderen zijn bijlange de wereld nog niet uit. Neen, ik heb totaal geen probleem met delen. Ik ben ook niet supermaterialistisch. Oké, ik ben een kind van mijn tijd en mijn cultuur, dus het kapitalisme zit er wel stevig ingebakken. Maar ik verzamel geen spullen om mezelf gelukkig te maken.

Ik hecht totaal geen waarde aan dingen zoals merkkleding of een dure auto. Het boeit mij totaal niet en ik vind ook niet dat die dingen je echt status geven of zo. Ik koop kleren die ik mooi vind, ongeacht het label of de collectie, ik fiets gewoon op een tweedehands barrel en als ik ooit een auto koop, dan interesseert het merk me ook geen fluit. Zelfs qua telefoons boeit het me allemaal niet: ik hoef niet elk jaar de nieuwste iPhone of whatever te hebben. Ik heb al van alles qua merken gehad (altijd Android overigens), maar er nog nooit meer dan 300 euro voor betaald.

Het enige waar ik wél makkelijk meer geld dan nodig aan uitgeef, is mijn laptop. Ik moet en zal een MacBook hebben, want fuck Windows. Maar dat gaat me ook puur om het gebruiksgemak en kwaliteit en niet om de merkuitstraling.

Ik koop wel veel kleren, schoenen en boeken. Maar ik ben niet hebzuchtig als in: ik wil van alles heel veel hebben. Want zodra er veel bij komt, ga ik ook weer dingen wegdoen. Ik gooi ze weg, doneer ze of verkoop ze online. Zo blijft mijn bezit toch altijd wel in balans. 

Dan hebben we gierigheid. Ik woon in een land dat in België bekendstaat als gierig, maar waar dat idee vandaan komt, heb ik in al die jaren dat ik er ben nooit begrepen. Misschien zijn Amsterdammers uitzonderlijk anders op dit vlak dan andere Nederlanders, maar mijn vrienden en kennissen hier zijn over het algemeen zelfs guller dan de meeste Vlamingen die ik ken. In Amsterdam is het heel normaal als mensen zomaar koffie of een tosti voor je halen en dan niet per se het geld op staande voet moeten terughebben. En in de kroeg worden er opvallend veel meer rondjes gegeven dan in de West-Vlaamse cafés die ik frequenteer. Ligt het aan mijn sociale kringen? Of is dit gewoon weer zo’n cliché dat nergens op gebaseerd is? Ik heb werkelijk geen idee.

Anyway. Ik ben wel bewust bezig met geld en waar ik het aan uitgeef. Dat is al zo sinds ik in mijn eentje naar Nederland ben verhuisd, precies om die reden. Ik moest het ineens helemaal zelf redden en ik wilde dat allemaal 100% onder controle hebben. Bovendien wist ik dat je dochter in Amsterdam laten studeren qua financiële plaatje een behoorlijk andere opgave is voor ouders dan ze doordeweeks op kot laten gaan in Kortijk of Gent. Dus ik wilde héél goed weten waar het zuurverdiende geld van mijn ouders naartoe ging en hoeveel ik daarnaast dan precies zelf moest bijeen schrapen.

Ook nu nog ben ik er bewust mee bezig. Toen ik afstudeerde, had ik niet de luxe van dichtbij wonende ouders waar ik een tijdje gratis (of in ieder geval goedkoop) kon wonen zodat ik een spaarpot kon opbouwen met mijn eerste salarissen. Ik woon al sinds mijn 17e op mezelf, dus er is nooit veel reserve geweest om te sparen. Omdat het leven voor starters in de hoofdstad peperduur is, moet ik heel goed opletten waar onze uitgaves liggen en hoeveel we elke maand kunnen sparen. Daarvoor gebruik ik YNAB en daar ben ik heel content van.

(Ik gebruik wel een oudere en niet heel legale cracked versie, dus niet raar opkijken als je het gaat opzoeken en het blijkt reteduur te zijn. Is het ook. Hoeft je niet tegen te houden.)

Bewust bezig zijn met elke maand voldoende geld overhouden om te sparen voor je toekomst, lijkt mij geen gierigheid. Ik geef ook graag geld uit aan cadeautjes of lekker eten en ik haal geregeld koffie of donuts voor mijn collega’s zonder een Tikkie te sturen. Maar ik overweeg wel altijd wat ik een redelijk bedrag voor dat soort dingen vind, dat wel. Ik probeer steeds een goede balans tussen die twee belangen te vinden. En ik denk dat dat me doorgaans wel lukt, eigenijk.


En jij, beste lezer? Ben jij gierig? Waar vind je die grens van gierigheid liggen?

7 thoughts on “Mijn hoofdzonden: Avaritia

  1. Ik vind mezelf een krent maar aan de andere kant geef ik dan wel soms makkelijk geld uit. Wat uit eten gaan betreft, betaal ik veel liever 22 euro voor een rijkelijk gevulde salade dan 16 euro voor een pasta met niks meer dan tomatensaus… want dat maak je voor 2 euro gewoon zelf ?

  2. Zodra ik op mezelf ga, zal ik wel bezig zijn met aanbiedingen shoppen en meerdere supermarkten langs fietsen voor de goedkoopste producten. Ik draag vrijwel geen merkkleding (ik heb 1 shirtje van Levi’s en ik heb dr. Martens, that’s it) en mijn telefoon kostte me ook ongeveer 300 euro, meer vind ik belachelijk om uit te geven. Toch zie ik mezelf niet als gierig, ik betaal vaak eten voor mensen als we bijvoorbeeld naar de mac of supermarkt gaan en dan hoef ik het niet echt terug. Geld uitlenen vind ik ook geen probleem, zolang ik grote bedragen maar terug krijg. Ik heb dus eigenlijk een balans van zuinigheid en uitgeefdrift. Ik hou heel veel van sparen, maar kan er dan ook echt van genieten om iets moois voor mezelf te kopen!

    1. Oh, meerdere supermarkten doen vind ik wel knap! Daar ben ik toch wel te lui voor. Zelfs bonuskoken lukt me niet echt (zie comment hieronder). Maar ik let dan wel weer op de verschillen tussen merken en prijzen in de supermarkt!

  3. Toen ik net met mijn vriend samen was, vroeg hij een keer: ‘of mag ik dat niet hebben? Want het is niet in de bonus.’ Toen dacht ik echt: omg, ben ik echt zo? Ik koop wel vaak dingen in de bonus, dat beperkt mijn keuzestress gewoon, haha. Op sommige vlakken voldoe ik dus wel aan het gierige Nederlander-principe. Voor de rest mogen rekeningen eerlijk verdeeld worden en een rondje meer of minder dat zal de volgende keer vast wel gecompenseerd worden.

    1. Hahaha, auwtsh! Maar bonuskoken is wel echt relaxt inderdaad… Ik wil dat elke keer doen, maar dan heb ik toch juist weer zin in iets compleet anders, dus ik grijp bijna altijd naast de bonus. Ik vind het gewoon slim boodschappen doen, eigenlijk!

  4. Ik hou al jaren een huishoudboek bij. Vermits ik door mijn gezondheidsproblemen niet kan gaan werken hebben we slechts één inkomen. Misschien ben ik soms een beetje te voorzichtig maar door op te letten kunnen we wel probleemloos alle rekeningen betalen en hoef ik me geen zorgen te maken over toekomstige facturen. Daar heb ik dat bijhouden van uitgaven en een beetje nadenken over wat ik wel/niet koop graag voor over. We hebben dat ook wel wat meegekregen van thuis uit en blijkbaar heb ik dat dus gewoon overgenomen toen we gingen samenwonen.

  5. Hier ook een YNAB-fan… en van de dure versie lalalala. Tokkel ik op mijn Macbook. Nu ja ‘mijn’, van ’t werk feitelijk. En al Côte d’Or etend, want andere chocola moet ik niet. Dus ja aan de dingen die ik graag heb, geef ik graag geld uit ook! Vroeger kocht ik al wat vaker van Everyday, tegenwoordig moet alles bio zijn… Snob, ikke? Misschien… Gierig al lang niet meer ?

Geef een reactie

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *