“Ik ga meedoen aan 40 dagen bloggen!”, zei ze, en toen sloeg ze meteen al de tweede dag over. HAHAHA.
Sorry.
Ik heb wél een goede reden, though. En dat is werk. Ik weet dat ik het de laatste tijd verschrikkelijk vaak over mijn werk heb, maar ik ben nu eenmaal zo’n irritante millennial die keihard aan haar carrière aan het timmeren is, en ik ben dan ook nog eens een erg ambitieus exemplaar. Zodoende is mijn werk momenteel hyperbelangrijk. Sorry als je het inmiddels al beu bent.
Anyway. Ik heb gisteren een blogdag overgeslagen omdat ik simpelweg 11 uur aan één stuk door heb gewerkt, met slechts één pauze om koffie te halen. Mijn lunch was een enkele snede brood met Nutella, door mijn work BFF heel lief voor me gesmeerd en naar me toe gebracht, en volledig oneerbiedig door mij al typend in mijn mond gepropt. Toen ik eindelijk thuis kwam, was ik tot niet veel meer in staat dan de onderweg bestelde pizza in ontvangst nemen, die vliegensvlug naar binnen proppen en dan met een boek in bed crashen. Een half uur later vielen mijn ogen dicht en besloot ik te gaan slapen, waarna ik – uiteraard – nog twee uur lang wakker lag met allerlei work work work work work gerelateerde dingen in mijn hoofd.
De reden dat ik ineens in een soort maniakale kantoormachine ben veranderd, is eigenlijk een heel goede. Dinsdag kreeg ik te horen dat ik voortaan creative lead ben op een deel van onze projecten. Tot nu toe was ik copy lead: ik besliste over het verhaal en de woorden. Creative lead betekent dat ik over alles beslis. Ik kies dus met welke mensen ik over de briefing ga brainstormen, leid die brainstorm, beslis welk idee het wordt, hoe het eruit gaat zien, wie eraan werkt, wie wat wanneer doet, en of wat ze afleveren goed genoeg is. Vervolgens schrijf ik nog steeds het hele concept en voorstel, want ik blijf wel copywriter. Lead zijn betekent veel creatieve vrijheid, maar ook verantwoordelijkheid: if it ain’t good enough, it’s on me.
Dat was dinsdag. Woensdag kregen we de grootste briefing in de geschiedenis van ons bedrijf (dat half miljoen, weet u nog wel?) binnen. Donderdag belandde die op mijn bureau. You’re in the lead. Oh, en de deadline is dinsdag. SUCCES!
Oef. Best wel heftig allemaal, ineens. Maar fijn. Zo fijn. Dat ik dat vertrouwen krijg. En die verantwoordelijkheid. En het is een heerlijk project om me op te storten. Dus ja, echt waar, ik vind het heel fijn om hier aan te werken. Maar het zuigt me helemaal leeg. En mijn brein is ’s avonds niks meer waard. Dus sorry als je spontaan in een coma glipt door het lezen van deze blogpost. Ik kan op dit moment eventjes niets beter dan dit.
Ik leg dan ook erg veel druk op mezelf, qua presteren. Ik heb een glashelder beeld in mijn hoofd van het soort persoon dat ik wil zijn, en die persoon is onder andere succesvol. Goed in wat ze doet. Visionair. Overtuigend. Always delivers. Over-delivers. En hoewel mijn Lief vindt dat ik mezelf daarmee kwel, maakt het me wel beter. It drives me. Ik heb die druk echt nodig om te presteren. Zonder die interne druk ga ik slacken. Die druk vertelt me: je kan dit.You got it covered. You’re going to knock it out of the fucking ball park. En dan gá ik.*
(*En ja, de downside is wel: ik voel me een verschrikkelijke failure als het toch niet lukt. Ik haat falen. Ik faal daarom bijna nooit. Maar als ik het doe, ben ik er dagenlang kapot van. Helemaal kapot. Ik ben er nog steeds niet overheen dat ik in m’n academische carrière één herexamen heb gehad. Dat ik dat vak echt niet kon bedwingen. Ik kan dat niet accepteren. En ik weet dat het silly is, ja. En toch.)
Externe druk veroorzaakt juist het tegenovergestelde. Ik krijg veel vertrouwen van de Belangrijke Mensen, maar ze zijn wel zenuwachtig. Want er hangt veel van af. En dus krijg ik ongeveer 14 keer per dag te horen dat het om Een Half Miljoen Gaat, en dat Het Mijn Project Is, en dat We Sterke Concurrentie Hebben, etc. En loopt iedereen steeds over mijn schouder te hoveren, advies te geven, om updates te hengelen, etc. En dat is allemaal goedbedoeld, maar ik krijg er verschrikkelijk hard de neiging van om me in een hoekje te verstoppen want ohmijngodikwilditnietdoen en ikkanditnietwhatweretheythinking. Mijn collega’s zijn verbaasd dat ik niet supergemotiveerd word van het vertrouwen dat ik met dit project krijg. Maar ik vind dat juist vreselijk, want het maakt me onzeker en geeft ERROR404 in mijn brein.
Dus ja. Het is heftig geweest, de afgelopen dagen. Maar nu heb ik twee heerlijk vrije dagen waarin ik het volledig van me af kan zetten.
En me kan focussen op dat andere project waarvoor ik niet mag falen.
Want ja. Dat moet ook nog.
*begint langzaam haar eigen haar uit te trekken*
Maar. Morgen. Morgen, hè, dan gaan we beginnen met over leuke dingen schrijven voor 40 dagen bloggen. Ik beloof het!
Spannende tijden. Goed om te lezen.
Jouw blog lezen vlak voor slapengaan kan dus opgefoktheid veroorzaken. Mss eens in de bijsluiter zetten ??
Oeps, sorry! Daar vreesde ik wel voor ja ? Maar ik moest het precies wel van me af schrijven gisteravond, want daarna kon ik het loslaten en heb ik echt heerlijk geslapen ? mijn stress dus gewoon overgeheveld aan mijn blogpubliek, hahaha
daarvoor zijn we er 😉
Ow wow hoewel het mega stressvol moet zijn is het ook wel een mooie kans natuurlijk. Ik doe net niet mee aan 40 dagen bloggen (al kriebelt het wel om ook meer te schrijven – toch een beetje dubbel) omdat het zo druk is op het werk en mijn hoofd leeg is. Veel succes en vooral geniet van je weekend!
Amai, ik zou zoveel druk niet aankunnen. Wel supergoed dat ze zoveel vertrouwen hebben in jou, proficiat! Het moet zijn dat ze heel veel talent in jou zien én ook geloven dat je niet zal falen, want anders zouden ze het niet aan jou overlaten. Nu het nog zelf geloven 🙂
Jezus ik zou dat nooit aan kunnen. Dus je bent sowieso al een soort van super mens dat je het wel gewoon doet. En schrijf het maar gewoon allemaal van u af, daar zijn wij voor!
Ik snap volledig hoe je je voelt. Ik ben namelijk net hetzelfde. En loop daardoor ook wel regelmatig tegen een muur aan. Maar de voldoening die je eruit haalt als het je lukt, die is niet te beschreven. Alleen heb ik dan ook nog eens de neiging om nadien de lat voor mezelf nog een stukje hoger te leggen, wantja ik kon het vorige ook dus waarom dat ene trapje hoger net niet … Rust maar goed uit dit weekend! En weet dat je heel veel in je mars hebt!