Mijn boeken van 2018 (deel 2)

Tja, sinds ik voor de kost elke dag bezig ben met woorden en verhalen en concepten en vaak thuiskom met een brein dat meer op appelmoes lijkt dan een goed functionerend organisch besturingssysteem, lees ik duidelijk een pak minder dan vroeger. Boeken, that is, want ik ben #nevernotreading. Ik lees alles. Altijd. Overal. Elke dag de krant en nieuws uit de reclamesector, maar net zo goed de flyers in de brievenbus, de kleine lettertjes op elke poster in de tram en de achterkant van het pak melk op tafel. En dan heb ik nog een abonnement op HUMO en Quest, die ik elke keer weer tot de laatste letter lees. (Soms drie weken later, omdat ik er geen tijd voor heb gehad, maar toch.)

Maar boeken, daar kom ik niet zo vaak meer aan toe. Of toch niet zo vaak meer als vroeger. En in 2018 is het al helemaal gene vette geweest qua literatuur. Ik heb een hoop luchtigheid gelezen, maar da’s oké, want soms past er nu eenmaal niet veel meer bij in mijn hoofd.

Anyway, dit is het overzicht van mijn jaar in boeken, op basis van het aantal sterren dat ik ze op Goodreads heb gegeven. In deel 2: vier en vijf sterren.

(Hier lees je trouwens mijn overzicht van 2017.)

*****

The Great Alone – Kristin Hannah

Haar The Nightingale vond ik fantastisch, maar aan deze heb ik me lange tijd toch niet gewaagd. De premisse van ‘gezin ontvlucht maatschappij in Alaska en leeft daar van de natuur’ trok me niet aan, want ik ben niet zo van de natuurverhalen. The Great Alone bleek echter veel psycho- en sociologischer van aard én Hannah kan gewoon geweldig goed schrijven, dus ik zat pretty much vanaf de eerste bladzijde keihard in het verhaal. Heel erg van genoten! Heel erg aan te raden! Koop dat! Lees dat! Uitroeptekens!

Big Little Lies – Liane Moriarty

Zoals iemand op Goodreads al eerder zei: ‘Probably the funniest book about murder and domestic abuse I’ll ever read.’ Ik heb meerdere malen hardop gelachen terwijl ik dit boek las en dat gebeurt doorgaans zelden. Big Little Lies is wat mij betreft de hype compleet waard: extreem vlot geschreven en weer boordevol levensechte personages met ijzersterke dialogen. Ik lees Moriarty graag omdat ze als geen ander weet hoe echte mensen met elkaar omgaan, hoe relaties in real life werken en niet bang is om de vinger veelvuldig op al onze petty trekjes te leggen.

Dit boek is een geweldige persiflage op alle helicopter parents die tegenwoordig allemaal ineens een hoogbegaafd, hyperallergisch, hoogsensitief en/of ADHD-kind hebben dat speciale zorg en aandacht vergt. Het laat ook treffend zien hoeveel moeite sommige mensen doen om op social media te laten uitschijnen dat ze het perfecte gezinnetje zijn who have it all, terwijl de realiteit soms te tragisch voor woorden is. De beschrijving van de suburban upper middle class mama-kliekjes aan de schoolpoorten is, vermoed ik, helaas voor velen redelijk spot on.

Alle big little lies die we onszelf dagelijks vertellen, culmineren in dit boek tijdens een quizavond van de lokale kleuterschool tot drama en chaos. Vanaf het begin weten we al dat er een dode is gevallen, maar wie precies het slachtoffer is en wat er is gebeurd kom je pas aan het einde te weten. Ik las dit boek serieus van begin tot eind met ingehouden adem. En zoals altijd serveert Moriarty uiteindelijk een immens satisfying einde waarin elk personage krijgt wat hij/zij verdient. Loved it.

****

Zuivering – Tom Lanoye

Aahh, de nieuwste van mijn literaire held! Kon niet anders dan andermaal een woordenfeestje zijn. Zuivering is geschreven als de memoires van Gideon Rottier. Gideon is een einzelgänger en eeuwige underdog met een spraakgebrek en een bizar beroep. Hij werkt bij Extreme Cleansing, een bedrijf dat gebouwen schoonmaakt na allerhande drama’s – bloederige zelfmoorden, branden, waterschade, huizen van hoarders. Daar raakt hij al snel bevriend met een nieuwe collega, een vluchteling genaamd Youssef. Na een tijdje komt hij zelfs bij hem inwonen: naar eigen zeggen de gelukkigste periode uit Gideons leven. Het verhaal kantelt wanneer Youssef zijn leven redt bij een gasexplosie. Als wederdienst stemt Gideon ermee in om ook Youssefs gezin bij hem te laten intrekken.

Na een reeks gewelddadige aanslagen wordt de sfeer in Europa echter steeds grimmiger voor moslims. Op een dag vertrekt Youssef daarom opnieuw naar het buitenland, om voor zijn gezin een veilig onderkomen zoeken. Terwijl zijn vertrokken collega steeds minder van zich laat horen, moet Gideon samenleven met een gezin waar hij nooit om heeft gevraagd en dat hem tot wanhoop drijft. Het vertrek van de vaderfiguur leidt tot de complete ontwrichting van het gezin. Gideons wantrouwen slaat na een tijdje ook door in paranoia.

Ik hield wederom van de tot in detail en kleine menselijke trekjes uitgewerkte personages en zijn typische, fantastische schrijfstijl – altijd een beetje barok, maar nooit erover. Maar toch is dit voor mij niet een van zijn beste boeken. Ik miste een beetje de waanzinnige verteltrend waar hij me in eerder werk mee omver blies, en om een andere recensie te citeren: ‘de heilige verontwaardiging en het stilistisch vuurwerk’ waar ik Lanoye onlosmakelijk mee verbind. Tom Lanoye is altijd geweldig om te lezen, maar in dit boek vond ik het wel ietwat irritant dat hij te pas en te onpas het op til zijnde noodlot op redelijk dramatische wijze aankondigde. Een beetje te veel gratuit cliffhangers, zeg maar. Verder weer ontzettend graag gelezen, daar niet van.

Van mening verschillen: een handleiding – Ruben Mersch

Echt eenvoudig is het niet, van mening verschillen. En het lijkt wel alsof we het steeds moeilijker vinden. Gooi een stelling over om het even welk maatschappelijk thema in een groep en de kans is groot dat we elkaar als een bende chimpansees met uitwerpselen beginnen te bekogelen. Net als een verbitterd koppel dat enkel nog samenblijft voor de kinderen bekvechten we over alles. Over Zwarte Piet, vluchtelingen en kernenergie, over de hoofddoek, seksisme en de vraag of het allemaal de schuld is van de sossen. Die debatten zijn zelden constructief. We luisteren niet maar blijven onverdroten op de enorme nagel van ons eigen grote gelijk kloppen.

Maar wat doe je eraan? Stel dat je daar zelf staat voor die ene tierende nonkel, hoe kan je er dan voor zorgen dat die discussie eindigt zonder slaande deuren en wenende tantes? Hoe kan je met elkaar praten zonder dat het schreeuwen wordt, overtuigen zonder de ander te beledigen, toegeven zonder plat op je buik te gaan? Bestaat daar een handleiding voor?

Nu wel, belooft Ruben Mersch. En ik vond het immens tof om zijn Van mening verschillen te lezen. Maar een handleiding moet je, ondanks de titel, toch niet echt verwachten. Het is namelijk allemaal best wel common sense en open deuren intrappen. Ik weet inmiddels al jaren dat er in de hele geschiedenis van de mensheid nog nooit iemand van mening is veranderd door een Facebook comment. (Of zoals ze het in The Good Place al eens treffend omschreven: “It’s a rare occurrence, like a double rainbow. Or like someone on the Internet saying, ‘You know what? You’ve convinced me I was wrong.'”) Dit is een enorm boeiend boek over een herkenbaar onderwerp dat werkelijk hi-la-risch is geschreven, maar heel veel beter van mening verschillen dan vroeger kan ik nu ook niet echt. Geeft niks, though, ik heb toch altijd gelijk.

Lethal White – Robert Galbraith

Robert Galbraith a.k.a. crime writing J. K. Rowling had afgelopen najaar een nieuw boek uit, dat uiteraard stante pede mijn vaste compagnon in de zetel werd. Ik hou van de manier waarom Rowling, sorry, Galbraith alledaagse dingen in de alledaagse levens van alledaagse mensen kan beschrijven zonder dat het ooit saai wordt. Net als in de Harry Potter-boeken slaagt ze erin om zelfs de beschrijving van een bord aardappelen tijdens het avondeten interessant te houden. Lethal White is inmiddels al het vierde boek in de serie over Cormoran Strike en is net zo retespannend als de eerdere titels. Het mysterie is intens en all over the place en op het einde valt alles zo ingenieus in elkaar dat je met open mond het boek dichtslaat. Or is that just me? Ik heb eigenlijk slechts twee puntjes van kritiek. Eén: de romance tussen Cormoran en Robin die ze zo zo zo hard wil laten gebeuren, but never does, is cliché en voorspelbaar en saai. Twee: er zat ietsje te veel vulling in dit boek. Er konden easily 150 pagina’s minder in zitten zonder het verhaal significant aan te tasten. Maar gelukkig is Rowling zo’n getalenteerde verhalenverteller dat het eigenlijk nooit verveelt of irriteert. Four stars for you, Robert Galbraith, you go, Robert Galbraith!

How to be a Normal Person – T.J. Klune

Geen idee hoe ik hier ooit ben bij gekomen, want How to be a Normal Person is absoluut geen bekend boek, maar ik heb er best wel hard van genoten. Klune’s schrijfstijl is erg over the top modern hipsterig – denk ‘ironische popcultuurcommentator’ meets Buzzfeed – wat soms nogal irritant kan zijn. Toch werkte het meestal wel goed, omdat Klune een fijn gevoel voor humor heeft en de tone of voice nu eenmaal bij zijn contemporary millennial personages past. Het verhaal? Autistische emo-jongen die alles haat en een geïsoleerd leventje vol routine leidt in een slaperig Amerikaans stadje wordt head over heels verliefd op aseksuele en hyperenthousiaste hipsterjongen die er net heen is verhuisd. Allemaal bijzonder YA-ig, wat meestal niet m’n ding is, maar in dit geval kon ik het wel smaken. Allemaal heel hilarisch en adorable en feel good, wat soms gewoon écht wel fijn is.

Get Your Sh*t Together – Sarah Knight

How to Get Your Sh*t Together, beloofde Sarah Knight me afgelopen juni, net zoals een hele stapel andere hippe zelfhulpboeken in de moderne boekhandels dezer dagen. De oplettende lezer zal opmerken dat ik daarna gewoon keihard werkloos werd, DUS KOOP DIT VOORAL NIET. Wie het er wel op wil wagen, zal zich in elk geval niet vervelen. Knight schrijft hilarisch en alleen al daarom leest dit boek aangenaam weg. Zeer belangrijke levenswijsheden heb ik er nu niet bepaald uit gehaald, maar haar eenvoudige zo-spaar-je-makkelijk-voor-een-groter-doel-strategie vond ik wel erg handig. Ik heb ‘m ook een paar weken met succes gevolgd, tot ik natuurlijk onherroepelijk WERKLOOS WERD DOOR HET LEZEN VAN DIT BOEK. Dat was dan weer jammer. Other than that, good read.

Eleanor Oliphant is Completely Fine – Gail Honeyman

Ik vond dit een heerlijk raar boek. Eleanor Oliphant kan nog het best omschreven worden als een creature of habit, maar dan bijna dwangmatig. Elke werkdag verloopt bij haar precies hetzelfde: ze begint stipt op tijd bij haar doorsnee baan bij een doorsnee bedrijf waar ze al jarenlang werkt en nooit echt met iemand praat, luncht elke dag in haar eentje terwijl ze het kruiswoordraadsel in de krant oplost en vertrekt standaard om half zes weer naar huis. Haar avondeten is altijd hetzelfde (pasta pesto met een salade), niet omdat het per se haar favoriete gerecht is, maar omdat het volgens haar precies de juiste voedingsstoffen en aantal calorieën bevat. Eleanor is heel intelligent en minstens even socially awkward. En vooral: Eleanor is completely fine en perfect content met haar leven, thank you very much.

Maar… er is altijd een ‘maar’. Tijdens het weekend heeft Eleanor routines van een heel ander kaliber. Op vrijdagavond doet ze boodschappen: pizza, wijn en twee grote flessen wodka. Daarmee komt ze het weekend door. Ze gaat verder nergens heen, krijgt geen bezoek en praat met niemand. Ze drinkt en eet en kijkt tv. Wachtend tot het weer maandag is. Eleanor is zich erg lang niet bewust van het feit dat ze van alles mist in haar leven, tot ze door allerlei onverwachte gebeurtenissen ineens, bijna per ongeluk en zelfs een beetje tegen haar zin, vriendschap sluit met de meest stereotiepe IT’er die ik ooit in een boek ben tegengekomen. Eleanor Oliphant is Completely Fine is een bij momenten hilarisch boek (vooral door de combinatie van Eleanor’s sarcasme en impeccable grammar, plus haar ongemakkelijke reacties op letterlijk elke situatie), maar vaak ook erg confronterend. Stukje bij beetje ontdek je waarom Eleanor zo’n gebroken vrouw is, en tegen die tijd ben je al helemaal verliefd geworden op het personage.

What Alice Forgot – Liane Moriarty

Alice is een 29-jarige smoorverliefde vrouw, die net het huis van haar dromen heeft gekocht met haar echtgenoot en zwanger is van haar eerste kindje. Tot ze ineens wakker wordt op de vloer van een sportschool, na een harde val op haar hoofd. In het ziekenhuis ontdekt ze dat ze inmiddels 39 jaar is, moeder van drie kinderen en in het midden van een bittere vechtscheiding zit. Ze is de voorbije tien jaar volledig vergeten en bekijkt haar huidige leven vanuit het perspectief van haar 29-jarige zelf. Dit is een geweldig boek dat draait om de fascinerende vraag: welke gebeurtenissen in je leven maken je uiteindelijk tot wie je bent? Alice ontdekt namelijk dat haar zus amper nog met haar praat, dat haar ex-echtgenoot een hekel aan haar heeft en ze nu ineens deel uitmaakt tot het type ‘super skinny blonde mama met dure kleren’ waar ze vroeger slechts meewarig naar keek.

Een van de boeiendste aspecten van What Alice Forgot was de manier waarop alle mensen in het leven van Alice haar situatie op zichzelf projecteren en hun huidige situatie vergelijken met de herinnering die Alice van hen heeft. Ik vond het ook uitermate intrigerend om Alice’s zoektocht te volgen naar de kleine momenten waarop haar leven en persoonlijkheid zo drastisch lijken veranderd te zijn. En je gaat jezelf ook vanzelf afvragen: als mij dit zou overkomen, zou ik tevreden zijn met de persoon die ik nu ben? Zou ik spijt hebben van bepaalde dingen? Wat zou me verrassen? Wat zou me trots maken? Ben ik de persoon geworden die ik wilde zijn? Kortom: een boek dat je bijblijft.

7 thoughts on “Mijn boeken van 2018 (deel 2)

  1. Ik heb deze boeken van Liane Moriarty ook laatst gelezen. Met als verschil dat ik niet van die prachtige reviews kan schrijven. Van Big Little Lies is er een serie, die schijnt heel goed te zijn.

    1. Die hebben we meteen na het lezen gebinged! Das wel niet zo’n goed idee, want dan ben ik standaard die ene die telkens zit te klagen dat dit en dat anders was in het boek ?

  2. Ik ben ook een grote fan van Liane Moriarty, maar toen ik laatst What Alice Forgot las, was ik om de een of andere reden toch teleurgesteld. Ik vond het niet zo goed als haar andere boeken als Big Little Lies of The Husband’s Secret. Ik vond het nogal ongeloofwaardig dat iemand die zo sympathiek, nuchter en lief is in enkele jaren tijd kan veranderen in een koud en oppervlakkig mens. Ik overdrijf natuurlijk een beetje, maar ik kon die gedachte gedurende het hele boek niet van mij afzetten. Dat verpest de leeservaring natuurlijk wel wat, haha.
    Het andere boek dat ik dit jaar van haar las, was Drie Wensen. Dat vond ik dan wel weer goed. Mocht je het eens willen lezen (wel in het Nederlands), dan ben je welkom als je nog eens in de bakermat bent 😉

    1. Onder de noemer ‘Talitha schiet na twee weken ook eens in gang om al haar reacties te beantwoorden’: die moet ik inderdaad nog lezen! Maar ik lees ze toch liefst in de originele taal, omdat ik te vaak matige of ronduit slechte Nederlandse vertalingen van boeken heb gelezen. Ik was toevallig ook ooit in What Alice Forgot begonnen in het Nederlands, want geleend van een vriendin, maar ik vond het zo flauw en chicklitty geschreven dat ik het na 20 blz heb opgegeven. Dan een jaar later de Engelse versie gelezen en die vond ik juist meteen hilarisch! Dus ik durf toch niet snel meer vertalingen lezen. Maar merci! Sowieso es koffie doen in de bakermat 😉

  3. What Alice forgot ben ik nu ook aan het lezen en vind het tot nu toe ook een fijn boek. Over Eleanor Oliphant is Completely Fine las ik heel gemengde meningen maar door jouw stukje krijg ik wel zin om het boek te lezen! Die zet ik op mijn lijstje! Net zoals een boek van J.K. Rowling, euh, Robert Galbraith want daar las ik er ook nog geen van.

Geef een reactie

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *