Confessions of a skinny bitch

Dit stuk verscheen ook bij Bedrock Magazine.

Vorige week las ik op Romy’s blog dat ze voor het eerst in 8 jaar weer een spijkerbroek had aangetrokken. Say what?! Dat had ze zo lang niet meer gedaan uit onzekerheid over haar bovenbenen. Die verstopte ze liever onder wijde jurkjes en rokjes. En ja, beste lezer, nu mag je meteen doorklikken naar de desbetreffende blogpost om te checken of ze werkelijk zo’n monsterachtig lelijke bovenbenen heeft, en met uw eigen ogen aanschouwen dat het tegendeel waar is. Afschuwelijk mooie benen heeft ze ja, in de strakke skinny jeans (pardon, jegging) die ze rockt alsof ze al jaren niks anders draagt. Maar toch heeft ze die erg lang proberen te verstoppen.

Deze post was best wel confronterend voor mij. Want ik heb dus precies het omgekeerde gehad. Ik heb 6 jaar lang alléén maar broeken gedragen en kon nooit ofte nimmer in een rokje of jurkje gespot worden. Omdat ik mijn benen veel te dun vond.

HOLD THE PHONE.

Onzekerheid omdat je te dun bent?

Is that even a thing?

Is that legal?

Ik hoor het u denken. Ik weet inmiddels al dat ik als slanke deerne absoluut geen recht van spreken, laat staan klagen, heb in de ogen van pretty much de rest van de Westerse wereld, zowel mannen als vrouwen. Ik ben immers nog nooit van mijn leven op dieet gegaan, moet nooit keihard trainen voor een bikini body, moet nooit bidden dat ik niets kapotscheur als ik de volledigheid van mijn lichaam ergens probeer in te proppen in een pashokje. Ik moet zelfs nooit echt proppen, eigenlijk. Dus ik moet mijn mond houden.

Yeah, fuck that.

Maatje XS

Ik ben maatje XS. Afhankelijk van het kledingmerk soms zelfs XXS. Altijd al geweest. En ik ben daar jarenlang onzeker over geweest. Niet uit mezelf, want ik ben mezelf altijd zo gewend geweest. Voor mij was mijn lichaam normaal. Net als dat van anderen. Maar toen ging ik naar de middelbare school. En ineens was ik mager, zó mager, eng mager, wauw-jij-hebt-amper-armpjes-mager, ze-zal-wel-anorexia-hebben-mager, ik-kan-je-zo-met-een-hand-optillen-wacht-ik-zal-het-eens-demonstreren-mager.

Ik heb tijdens de middelbare school dan ook nooit iets anders dan broeken gedragen. Ik vond mezelf over de hele lijn te dun en daardoor compleet onaantrekkelijk, maar vooral mijn benen waren een issue. Voor onze afstudeerceremonie wilden mijn vriendinnen allemaal een jurkje aan en ik was de enige die eentje droeg mét een broek (ja, kijk, in het gezegende jaar 2009 kon dat nog, mea culpa). Omdat jurkjes ‘nu eenmaal niet mijn stijl waren’ . Te frivool en meisjesachtig. Weetwel.

Niet dus. Ik durfde het simpelweg niet.

Dat hele negatieve zelfbeeld is me destijds compleet aangepraat door anderen. Want ik heb nooit een ongezond laag gewicht gehad. Ik heb me er pas overheen gezet toen ik eenmaal in Amsterdam woonde. I was on my own, living the dream, ver weg van iedereen die ik kende, dus ik kon echt compleet mezelf zijn. Mezelf heruitvinden. Dragen wat ik wilde. En dus kocht ik een rokje. En ik droeg het. En toen nog één. En nog één. En nu zakt mijn kledingrek bijna in elkaar van de hoeveelheid jurkjes.

Negatieve reacties

Dus ja, ik ben eroverheen. Maar eigenlijk toch nog niet echt. Want ik ben nog steeds onzeker over hoe dun ik ben. Dat komt, sorry, voornamelijk door andere vrouwen. Die langs hun neus weg opperen dat ik vast maar een kilo of 30 weeg – ja, het gewicht van een basisschoolkind. Tuurlijk joh. Vrouwen wier ogen ik in mijn rug voel branden als ik, god forbid, ooit eens niet mijn volledige maaltijd opeet. ZIE JE WEL ANOREXIA IK WIST HET WEL!!!

Natuurlijk krijg ik ook my fair share of complimenten over mijn figuur – en niet enkel van mannen. Maar hoe gaat dat, mens zijnde? De negatieve reacties komen het allerhardst binnen. Blijven het allerlangst hangen. Superklote, but true.

Na al die jaren kan ik niet anders dan besluiten dat de overgrote meerderheid van die negatieve reacties vooral uit jaloezie voortkomt. Ik geloof simpelweg niet dat al die vrouwen (toevallig altijd vrouwen!) het echt niet meer dan normaal vinden om steeds weer vol verbazing te constateren HOE DUN IK WEL NIET BEN WTF?! Alsof ik een skelet ben. Alstublieft zeg, doe normaal. Ik heb een gezond BMI. Neen, ik haal mijn kleding niet bij de kinderafdeling. Daar past mijn best wel aanwezig stel boobs namelijk niet in. Sorry hoor.

Klink ik gefrustreerd? Ben ik ook, wat betreft dit onderwerp. Want mijn lichaam is nu eenmaal the way it is. Ik ben er klaar mee dat andere mensen me daar slecht over doen voelen. Of ze dat nu bewust doen of niet. Want ja, sommige vrouwen zullen vast wel denken dat het een compliment is, suggereren dat ik een kindermaatje heb. Maar weet je: het gaat je sowieso al geen zak aan welke maat ik draag. En ik wil me niet steeds voelen alsof ik me moet verontschuldigen omdat ik dun ben.

Echte vrouwen

Wat ook niet helpt, is de media. Ik weet het, de media krijgt overal de schuld van, zeker van de complexen van dikkere vrouwen. Maar serieus, moet je om dát goed te maken dan ineens voluit tégen dunne vrouwen ingaan? Dat gezeik altijd over échte vrouwen in reclames, kleding voor échte vrouwen en de constante stroom aan schreeuwerige lezersbrieven, boze blogs en forumposts met veel te veel uitroeptekens die meer échte vrouwen eisen. Echte vrouwen, zoals in de beroemde Dove-campagne.

Wat mij echter opvalt aan dit rijtje echte vrouwen, is dat er geen enkel maatje XXS tussen staat. Aja, want die komen al in elke andere commercial voor, natuurlijk. En die zijn allemaal nep! Met ‘echte vrouwen’ wordt namelijk bedoeld: maat 38 en hoger. Zoals alle vrouwen in werkelijkheid zijn, zonder anorexia of Photoshop. Duh!

Sorry, maar deze skinny bitch heeft dan toch de memo gemist die meldde dat mijn maatje 34 mij ineens een extra Y-chromosoom heeft opgeleverd.

Kijk, alleen maar dunne meisjes overal is niet oké, maar het ophemelen van M, L en XL ten koste van de S’jes, XS’jes en XXS’jes in de wereld is dat ook niet. Als ik jou geen dikke zeekoe mag noemen, verwijs dan asjeblieft ook niet naar mij als een kleerhanger of lucifer. Als jij mij mag vragen hoe ik toch zo dun kan zijn en of ik dan helemaal nooit wat eet, dan mag ik jou ook vragen waarom jij zo dik bent en of je dan werkelijk nooit stopt met eten. It goes both ways. Het is kut voor je als een kledingwinkel niet ook XL aanbiedt, maar even kut voor mij als ze geen XS hebben.

Dus. Als iedereen gewoon eens even normaal zou kunnen doen over andermans gewicht. Dat zou zoveel schelen. Dan zouden zoveel meisjes zoveel minder complexen hebben. Zou dat niet eens fijn zijn?

Ik dacht het zo even wel.

17 thoughts on “Confessions of a skinny bitch

  1. I hear you, and I feel you. Ik ben ook XS en ben het meer dan beu dat er elke dag wel iémand is die ‘bezorgd’ is om mijn gewicht. Dat ik blaak van energie, nooit ziek ben, me supergoed voel en misschien zelfs gezonder ben dan ‘mensen met een normale maat’, vergeten ze dan wel even terloops…
    ook ik moet jammer genoeg vaststellen dat het vaak met jaloezie te maken heeft…
    super dat je deze blog hebt geschreven!

  2. Amen. Het is gewoon kut in het algemeen om opmerkingen te krijgen over iets wat volledig buiten je macht ligt. En dan zegt een mens ‘lig er niet wakker van’, maar ik snap wel dat dat erin hakt. Eet er geen burger minder voor, zou ik zo zeggen ? Of wel, haha, doe gewoon waar je zin in hebt!

  3. Oh man dat laatste stukje, ik heb mij daar ook al over lopen opwinden! Ik kan daar zo boos om worden. Compleet logisch dat je geen echte vrouw bent als je maat xs hebt. Ik heb zelf van xs tot m en toch voel ik mij dus wel persoonlijk geattaqueerd als ik dat gewauwel hoor over echte vrouwen. Of dat er gezegd wordt dat mannen een vrouw willen met wat pak aan. Maakt mij dat wat uit wat een man denkt? Is mijn lijf er alleen voor mannen? Fucking irritant.

  4. Groot gelijk! Mensen zeggen nu soms ‘amaai je ziet er goed uit’ was ik dan lelijk met vijf kilo meer? Ik begin er mij ambetant bij te voelen. Kan me voorstellen dat het voor jou ook niet leuk is!

  5. Ik vrees dat ik bij de ‘echte vrouwen’ hoor als ze daar over spreken in de media. Maar dat geeft niemand het recht om andere vrouwen net zozeer te bodyshamen, welke kant het ook uitgaat.

  6. Wow, wat goed dat je dit schrijft! Je hebt groot gelijk! Zelf ben ik niet echt mager, maar ook totaal niet dik. Een tijdje geleden ben ik redelijk wat afgevallen wat totaal niet mijn bedoeling was en plots kreeg ik allemaal kookboeken cadeau omdat ik precies wel weinig at. Terwijl mijn porties nog altijd groter waren dan de porties van het gemiddelde meisje haha. Jammer dat onze maatschappij zo gefocust is op gewicht en uiterlijk. Het is niet omdat je curves hebt dat je lelijk bent, maar ook niet als je slank bent dat je anorexia hebt!

    1. Het valt mij dus echt nooit op als iemand een paar kilo is aangekomen of afgevallen, maar veel mensen zijn daar zo hard op gefocust, echt bizar! Kookboeken cadeau krijgen ook, WAUW. Subtiel, haha!

      1. Haha mij ook niet! Ik merk dat echt nooit bij anderen!
        Aaah ik zie nu pas dat je uit Ieper komt, zo nice! Ik kom zelf ook uit Ieper en woon er nog steeds. Ik heb echt nog nooit een blogger uit Ieper leren kennen 😉

        1. Moh, ik ook niet! Of ja, niemand die ik nog niet van tevoren kende, in ieder geval. Ik ben zelf maar één keer per maand meer in Ieper, meestal een weekend. Familie bezoeken enzo!

  7. Heel knap dat je dit schrijft! Zelf neig ik momenteel naar de andere kant, maar toen ik tiener was was ik graatmager, kreeg ik daar heel kwetsende opmerkingen over en voelde ik me er gigantisch onzeker door. Heel jammer eigenlijk dat onze maatschappij nog steeds een te grote focus legt op gewicht en wat dan volgens hen ‘het ideaal’ zou moeten zijn.

  8. Ik geef je volledig gelijk. Eigenlijk snap ik gewoon nog steeds niet goed waarom er zo op die uiterlijkheden moet gefocust worden. Het zorgt er alleen maar voor dat mensen onzekerder worden en bedrijven nog rijker. Ik ben heel onzeker over mijn figuur en vind het erg jammer dat ik me daar niet kan overheen zetten vermits het me er niet gelukkiger op maakt.

    Waar het mij niet lukt om af te vallen (doordat ik niet kan gaan sporten én ik de neiging heb om mezelf te troosten met iets lekkers wanneer ik teveel pijn heb) lukt het mijn echtgenoot niet om bij te komen. Het ene is heus niet minder vervelend dan het andere. Als hij een keertje ziek wordt heeft hij immers niets in reserve. Oh én by the way … ja, hij krijgt voldoende eten thuis. Die vraag is me dus effectief al een keer gesteld geweest. Mensen lijken meteen te denken dat een mollig iemand de hele dag door chips zit te vreten en een smaller iemand enkel konijnenvoer.

    1. Ja, echt precies dat! Aankomen in gewicht is supermoeilijk als je al gewoon normaal eet. Je kan dan moeilijk ineens nog meer gaan eten, dan word je alleen maar misselijk en al helemaal niet blij. Ik heb daar altijd last van als ik zien ben geweest, het duurt maanden voor het verloren gewicht terug is! Dus yep, even frusterend als proberen afvallen. Maar wordt dan wel vaak als een luxeprobleem beschouwd…
      Zo grof trouwens, die opmerking! Mensen kunnen soms echt zo naar zijn. Maar komt ook vaak voort uit hun eigen onzekerheid.

Geef een reactie

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *