Dat ik 40 Dagen Bloggen dit jaar niet ga halen, is een understatement van het kaliber dat je op dit hyperbolische stukje internet niet vaak tegenkomt. Vorig jaar lukte het me nochtans wel. En redelijk makkelijk ook. Maar nu komt het er niet echt van.
Waar ligt dat aan?
Ik heb een nieuwe job en zodoende een nieuw levensritme, al heb ik het tot op heden nog steeds niet helemaal gevonden. Mijn Lief start aanstaande maandag ook, wat betekent dat we dan wederom een nieuw (gezamenlijk) ritme zullen moeten vinden. Want nu gaan we carpoolen. Hoe laat moeten we dan opstaan? Hoe laat moeten we vertrekken? Wat als een van ons tweeën langer moet werken? En wanneer doen we boodschappen? Gaan we vijf keer per week warm lunchen in het bedrijfsrestaurant en ‘s avonds brood eten, of wisselen we af? Het is allemaal redelijk chaotisch en vermoeiend.
Bovendien is mijn reistijd van/naar werk van 7 minuutjes fietsen opgelopen tot 35 minuten (in theorie), 45 minuten (als ik geluk heb), 55 minuten (meestal) of zelfs 1 uur en 15 minuten (als ik pech heb) of meer (als het universum mij echt dood wil). Keer twee, dus. Elke dag opnieuw. Dat is aanpassen, jongens, zwaar aanpassen. En ook: vermoeiend. En onvoorspelbaar, waardoor ik op geen enkele werkdag weet hoe lang of kort m’n avond precies wordt. Gelukkig heb ik elke week één thuiswerkdag om een beetje bij te slapen en te wenen.
Komt nog bij: ik heb geen zin om te bloggen. Ik vind het gastbloggen heel tof, dus thank fuck for that, maar daarnaast heb ik geen zin meer om nog over iets anders te schrijven. Door 40 Dagen Bloggen plus mijn weekoverzichtjes voel ik me de laatste tijd gedwongen om te bloggen en dat werkt averechts bij mij. Dus doe ik het liever even niet meer.
Wat ik wel wil doen?
Lezen. Elke week mijn HUMO, bijvoorbeeld. Van voor naar achter. In plaats van me constant schuldig te voelen over het feit dat er elke week een tijdschrift op tafel ligt dat ik écht heel graag wil lezen en toch amper aanraak.
Mijn weekendkrant en alle bijlages lezen, ook.
En boeken. Me eindelijk eens door Een klein leven worstelen. En dan aan het boek voor mijn boekenclub beginnen. (Want hoe schaamtelijk zou het zijn als ik over 4 weken mag vertellen dat ik zelf het boek niet eens heb gelezen?) Dat is Bridge of Clay geworden, trouwens, van de schrijver van The Book Thief.
Mijn huis eens deftig opruimen. Schoonmaken.
Kleren weggooien en verkopen.
Mijn sociaal leven in Antwerpen, dat eindelijk een beetje begint te bestaan, verder onderhouden. Drankjes doen met oud-collega’s. Dinner dates met mijn second degree guests. Mijn boekenclub. Bijpraten met vriendinnen.
Staan nog op de planning: uit eten met familie. Mijn jeugdvriendinnen nog eens zien. Koffie met mijn beste vriend. Naar een pretpark met vrienden. Naar een comedyshow met vrienden.
Een vakantie plannen met mijn Lief. Bedenken hoeveel geld we daaraan kunnen uitgeven als we nog steeds flink willen blijven sparen voor een bruiloft en Een Huis Ooit Eens Later In De Toekomst.
Docu’s kijken op Netflix. Een paar series eindelijk uitkijken. Dingen op de digicorder bekijken en – oh, the satisfaction – kunnen wissen.
Jongens, jongens, jongens. Zoveel te doen.
Tot binnenkort!
(Het blijft hier niet meteen doodstil, however. Ik heb nog een paar posts ingepland staan, uit de gastblog batch. Die komen af en toe nog online.)
Ik las blogbreak op Feedly, wilde doorklikken en ineens wat jouw website offline. Gelukkig bleek het een internetpanne te zijn 🙂
Ik ben ook gekapt jong. Vorig jaar nog werkloos dus geen probleem gehad om het vol te houden. Dit jaar blijkt het toch moeilijk te combineren met mijn leven.