Vorige week was niet echt een topweek.
Na een lang weekendje weg kwam ik op dinsdag aan op werk. Na mijn maandagochtend grotendeels in het zonnetje in een jacuzzi met een glas prosecco in mijn hand te hebben doorgebracht, was ik die ochtend in een uitstekend humeur. Maar zodra ik op kantoor aankwam, bleken dingen anders te zijn.
Het was allemaal best subtiel, maar in de loop van de ochtend merkte ik het steeds duidelijker: bepaalde werkzaamheden die normaal gesproken mijn taak zijn (en letterlijk alleen maar míjn taak, want ik ben de enige copywriter), werden ineens door iemand anders uitgevoerd. Maar niemand had mij daar wat over verteld. En dat leek niemand ook van plan zijn te doen. Het was business as usual voor mijn collega’s. Ik snapte er geen bal van.
En het bleef niet bij dinsdag alleen. Waar ik doorgaans op woensdagochtend de campagnes presenteer die ik heb geschreven (voor interne review), stond ineens iemand anders dat te doen. Met een campagne die niet van mij was. Vervolgens werd een opdracht die anders vanzelfsprekend naar mij gaat, naar diegene toegeschoven. Wederom leek iedereen het normaal te vinden. Iedereen was op de hoogte. Behalve ik.
Toen ik ernaar vroeg, kreeg ik van collega’s lacherig te horen dat ja, ik nu eenmaal een dag er niet was geweest, en ik dus meteen vervangen werd. Grapje natuurlijk. Maar ik kreeg verder geen serieuze verklaring. Dat leek niemand nodig te vinden.
Compliment
Eerlijk: ik voelde me wel degelijk een beetje vervangen. En verward. En onzeker. Want hoezo mocht ik ineens een deel van mijn werkzaamheden niet meer zelf uitvoeren? Zijn ze dan niet blij met mij? Doe ik mijn werk niet goed genoeg? Niet snel genoeg? Waar kwam dit ineens vandaan? En waarom had niemand mij erover ingelicht… Was het dan zo obvious dat ik in mijn eentje niet genoeg ben? Of boeit het gewoon niemand wat ik überhaupt vind? Do I matter so little?
De vragen maalden door mijn hoofd. Voor het eerst sinds ik er werk, wilde ik die dag niets liever dan met niemand praten en zo vroeg mogelijk naar huis gaan. Mijn collega’s hadden as usual weer de hele dag door a blast, maar ik deed niet mee. Ik ging in mijn eentje buiten de deur lunchen. Ik zat constant met een koptelefoon op, wat ik vrijwel nooit doe. En ’s avonds overspoelde ik mijn Lief met vragen en onzekerheid en verdrietigheid en boosheid.
Uiteindelijk kwam mijn manager terug van vakantie en kon ik mijn hart uitstorten bij haar. Want ik heb een ontzettend fijne manager. En zij snapte er ook niks van. Maar ze snapte mijn gevoelens gelukkig wel. En ze ging het voor me uitzoeken. Toen bleek dat het een groot misverstand was.
Omdat niemand mij een reden gaf voor deze veranderingen, ging ik ze bij mezelf zoeken. Ze waren blijkbaar niet blij met mij. Maar in werkelijkheid bleek iedereen juist zó blij met mijn werk te zijn dat ze me er méér willen geven. Grotere campagnes en meer verantwoordelijkheid. En omdat ik compleet in het werk zou verdrinken als ik dat allemaal in combinatie zou moeten doen met wat ik nu al doe, willen ze iemand erbij aan wie ik taken kan deligeren. Zo simpel was het.
Met andere woorden: eigenlijk een compliment. En daar heb ik me twee dagen lang intens slecht over gevoeld.
Communicatie is cool
Als ik dit van tevoren had geweten, had ik me nooit zo slecht gevoeld over alle veranderingen. Dan had ik een compleet andere perceptie gehad: niet van werk afpakken, maar van verlichten; niet van straffen, maar van belonen. Maar niemand had daarbij stilgestaan (behalve mijn manager, die mij zoiets nooit zou flikken, maar ja, zij was toen juist op vakantie, want uiteraard.) omdat ze ervan uitgingen dat ik zelf wel wist hoe blij ze met mij waren.
Maar ik kan dat toch niet ruiken, jongens?
Het deed me nadenken. Over hoe belangrijk het eigenlijk is om er niet zomaar klakkeloos van uit te gaan dat iemand wel weet wat je over hem/haar denkt. Hoe fantastisch je ze vindt. Hoe hard je iemand bewondert, hoe slim je ze vindt, hoe grappig, hoe lief. Wat een goede moeder, zus, vriendin of collega ze zijn. Hoe goed sommigen kunnen schrijven, zingen, koken of schilderen, maar ook hoe goed anderen kunnen luisteren, troosten, adviseren, zorgen of opbeuren. We moeten dat allemaal toch veel vaker uitspreken, eigenlijk.
Ik heb nog nooit iemand ontmoet die niét graag hoort hoe geweldig iemand hem/haar vindt. Of hoe goed ze in iets zijn. Iederéén vindt dat tof. En iedereen heeft het af en toe nodig om dat te horen.
Ik ga in ieder geval heel hard mijn best doen om dat voortaan te onthouden.
Verder voel ik me inmiddels weer helemaal oké op werk hoor. Ik heb dan ook niet veel meer nodig dan een schouderklopje, een stukje pizza en een LEGO X-Wing op mijn bureau om gelukkig te zijn, ik. #simpelemensen
Ik zou me helemaal hetzelfde voelen als jij hoor.
Ik weet op zich ook wel dat ze tevreden zijn over mij, maar af en toe wat meer bevestiging zou fijn zijn.
En proficiat met je promotie!
Dank je wel! Ja, ik weet dat eigenlijk ook wel, en ik zou dan misschien zekerder van mezelf moeten zijn ofzo, maar toch. Die bevestiging heb je af en toe wel nodig inderdaad!
Ja alles staat en valt met goeie communicatie maar dat is meteen ook zo moeilijk!!!
Das waar, daardoor besef ik nu ook dat ik zelf eigenlijk ook niet vaak genoeg mijn waardering toon aan collega’s. Je gaat ervan uit dat iedereen weet wat jij weet natuurlijk, tja…
Goh, ik zou me helemaal hetzelfde gevoeld hebben denk ik. Zonde van die dagen dat je je zo slecht voelde, maar je hebt er tenminste wel een paar goeie inzichten aan overgehouden. (En pizza op kantoor zou mij ook gelukkig maken. ;))
Ja, precies. Achteraf kan ik het wel kaderen, maar op het moment zelf was het zuur. Maar hey, pizza! 😀
Eerst en vooral: goed gedaan he dat ze je meer werk willen geven en verantwoordelijkheden! Mag je best trots op wezen.
Maar ik zou me wel exact hetzelfde voelen als jij en me dezelfde vragen gaan stellen. Stom eigenlijk he, maar het toont wel ook aan hoe belangrijk duidelijke communicatie is. Ik probeer dat wel te doen, mensen laten weten wat ik echt van hun werk vind (al keert zich dat ook wel eens tegen mij jammer genoeg).
Merci! Ja, nu alles wat bezonken is waardeer ik het compliment en vertrouwen ook wel. Maar eerst was ik vooral bezig met verontwaardigd zijn, haha. Maar ja, ik ga vanaf nu ook proberen om daar zelf wat op te letten! In NL is er echt een feedbackcultuur, dus ik zeg sowieso al wel wat ik van iemands werk vind. Maar dan is dat vaker over wat beter kan, of als het positief is dan over één specifiek ding, terwijl het ook fijn is om te horen dat ze in general echt blij zijn met jou en je werk.
Oh, maar dat zou ik dus ook voorhebben. Dan begin ik meteen aan mezelf te twijfelen én ben ik er van overtuigd dat ik wel iets mis zal hebben gedaan. Gelukkig bleek dat niet het geval te zijn maar het was natuurlijk nog veel leuker geweest mocht men je dat meteen hebben uitgelegd in plaats van je er twee dagen naar te laten raden.
Zeker! Beetje bittersweet zo. Maar eind goed, al goed 🙂