Ik zou graag weer eens wat vaker bloggen – écht bloggen, als in: niet alleen maar columns doorplaatsen met hier en daar een extra zinnetje er tegenaan gesmeten – maar elke keer geef ik het bij voorbaat al op, omdat ik het gevoel heb dat ik eigenlijk niets te melden heb. Mijn dagen zien er immers al enige tijd keihard hetzelfde uit. Ik knipper met mijn ogen en ineens is het alweer vrijdag, terwijl het toch net gewoon nog zondag was?
Then again: wat betekent een weekend dezer dagen nog? Ik sta niet eens meer met een wekker op. (Ik ben inmiddels al zo oud en saai dat ik fysiek toch niet meer in staat ben om echt uit te slapen.) En een skinny jeans, hoe voelt dat ook alweer? Ik werk wel nog steeds, maar uitsluitend thuis. Alle redacties zijn dicht, evenals de koffiebars. Interviewen gebeurt via telefoon of Zoom, niet vaak meer in levende lijve. Om maar te zeggen: ik ga pretty much nergens meer heen. Elke middag maak ik een wandelingetje richting de bakker, maar veel verder reikt mijn contact met de buitenwereld niet meer. (Ik weet het, dit klinkt extreem zielig en melancholisch en het enige wat nog ontbreekt is de tiniest violin in the world playing in the background, maar zo is het niet bedoeld. Ik kom gewoon niet zo vaak buiten, want ik heb geen hond en geen kinderen en geen conditie, dus ja. Ik weet niet hoe ik het minder triestig kan beschrijven, maar het valt eigenlijk wel mee hoor.)
Verder lees ik boeken en tijdschriften, kijk ik RuPaul’s Drag Race (nu weer eventjes All Stars), speel ik met mijn katten, check ik elke dag of mijn planten en stekjes al gevorderd zijn in het bladeren dan wel wortels groeien, speel ik videogames, drink ik veel matige koffie (dromend van het nieuwe grotemensenapparaat met echte bonen en verse melk dat ik op Black Friday wil kopen like the bijnadertiger that I am) en eet ik te veel chocolade (en krijg daar standaard puistjes van).
Tja, waar moet een mens die heelder dagen thuis zit het dan in godsnaam over hebben op haar langzaam in slaap sukkelende blog?
Een bloemlezing.
Read more
