Sinds een tijdje schrijf ik een wekelijkse column voor De Krant van West-Vlaanderen, omdat ik al eens graag ongevraagd mijn mening geef, en als ik daar dan ook geld voor krijg, nog veel liever. Ik schrijf elke week een stukje over allerhande – bestaande, maar ook compleet uit mijn duimen gezogen, waarschijnlijk – clichés die over West-Vlamingen bestaan en doe daar mijn zegje over, want ja, daar zat gans de provincie wel degelijk op te wachten, EWELJA.
Als luie blogger pur sang bedacht ik vandaag dat het misschien wel tof zou zijn om die columns hier gewoon door te plaatsen. Ik krijg er in de krant maar 2.200 tekens voor, wat voor mij doorgaans net voldoende is om me net een beetje comfortabel in mijn inleiding te nestelen, dus dit is ook de ideale gelegenheid om alle darlings die ik tijdens het schrijfproces heb moeten killen weer tot leven te wekken.
Clichécheck #2
Het cliché: de West-Vlaming is conservatief en houdt vast aan tradities. Zal wel iets met de constante onderdrukking van de katholieke kerk doorheen de tijd te maken hebben – want met die tradities mess je al zéker niet – maar doe vooral wat everybody else ook doet, dan ben je zeker dat ‘de mensen’ niets raars over je zullen zeggen. A.k.a. zo vermijd je je moeders grootste nachtmerrie.
Volgend jaar ga ik trouwen. Dat schijnt tegenwoordig nogal ouderwets te zijn, maar wij pakken het wel op onze manier aan. Er is geen kerkdienst, geen oldtimer, er worden geen duiven losgelaten en als de dj het wáágt om ondanks mijn uitdrukkelijke verbod een schlager of die verschrikkelijke Franse servettenzwiersong te draaien, betaal ik hem simpelweg niet. Maar waarom dan, vraagt u? Simpel: omdat mijn verloofde en ik die dingen allemaal niet tof vinden. (Name a wedding waar dat liedje ineens uit de speakers schalde en ik garandeer je dat we beiden toevallig op dat moment linea recta naar de wc moesten.) Ik vind het niet meer dan logisch dat we onze dag – waar we een hoop zuurverdiende centjes aan spenderen – precies invullen zoals wij het graag willen. En dus schrappen we alle tradities die ons niet interesseren.
Daar krijg ik doorgaans al meer commentaar op dan me lief is, maar de meeste mensen doen er gelukkig niet zo moeilijk over. Oké, soms vinden ze het wat onconventioneel (lees: raar), want men heeft nu eenmaal bepaalde verwachtingen. Maar het is inmiddels ook al 2020, zelfs in West-Vlaanderen. We zijn niet meer de enigen die hun bruiloft minder traditioneel aanpakken. Ik hoor steeds vaker over barbecues in plaats van diners, trouwen in festivalthema of naar de kerk rijden op koersfietsen. Zelfs een witte jurk is allang niet meer de enige optie. Heel cool, vind ik, maar blijkbaar is er toch één constante waar niemand van afwijkt: de openingsdans.
Dat leerden mijn verloofde en ik door onlangs achteloos te laten vallen dat wij ook die traditie willen overslaan. Aan de geshockeerde reacties te zien hadden we net zo goed kunnen aankondigen dat we naakt in een bos gaan trouwen met een Elvis-imitator bij wijze van pastoor. Koersfietsen en zwarte trouwjurken, tot daar aan toe, maar de openingsdans is een heilige huwelijksgraal waar niemand aan raakt. Oeps.
Eerlijk: de sociale druk heeft ons toch even doen twijfelen. We hebben zelfs aan de dj gevraagd of het nu echt zó erg zou zijn, waarop hij lachte van ‘hahaha, natuurlijk niet!’, maar vervolgens evengoed zei dat hij het eigenlijk ook niet weet, want in zijn 20-jarige carrière als dj op trouwfeesten heeft hij het letterlijk nog nooit meegemaakt. Aja.
Maar wij hebben nog nooit geslowd en mijn wederhelft heeft de soepelheid van een strijkplank, dus waarom zouden we onszelf dat aandoen? Als we echt zo graag ongemakkelijk en zweterig tegen elkaar gedrukt heen en weer willen wiegen met veel te veel mensen om ons heen, dan gaan we wel eens op de eerste rij staan bij een concert van Niels Destadsbader.
Ik onthoud vooral de vele reacties van getrouwde mensen die zeiden dat ze, achteraf bekeken, ook liever hun eigen goesting hadden gedaan bij hun feest. Dat we groot gelijk hebben. Want we zijn misschien gevoelig voor tradities, diep vanbinnen is de West-Vlaming vooral een goestedoender. We moeten het alleen durven.
Het oordeel: het cliché is niet waar. Langzaam maar zeker brokkelen de tradities af. Eén barbecue en openingsdansloos trouwfeest per keer.
Haha op ons trouwfeest kreeg de DJ ook een schlager- en lac du blabla verbod, had hij ook nog niet meegemaakt ? Een openingsdans deden we wel, maar het vermenigvuldigen nadien kon ons gestolen worden. We waren dat wel vergeten communiceren, dus alle ouders stonden al klaar om hun danstalenten te showen. Oeps! Doe vooral jullie eigen zin, het is potverdekke jullie dag.
Strak plan, de openingsdans overslaan! Helaas wou mijn wederhelft wel een openingsdans, met als gevolg dat ik drie minuten lang tegen mijn goesting rondjes stond te draaien op een liedje dat tergend traag bleek te zijn, denkend aan hoe saai het moest zijn voor al het aanwezige volk om naar twee rondjesdraaiende mensen te moeten kijken.
Hahaha ja, het is ook echt ofwel minutenlang een beetje rondjes staan draaien, ofwel zo’n cringey ingestudeerd dansje waar ze duidelijk lessen voor hebben genomen. Beide opties staan ons niet aan 😀
Oh seg ik sla die openingsdans ook over ze. Wij hebben een tijd terug (ook alweer bijna een jaar geleden), toen mijn lief mij had gevraagd, een paar keer een dansje gedaan in de living om te zien hoe dat ging. Geen succes. Wij zijn daar gewoon niet goed in. Ik vind dat ook awkward eigenlijk, dat iedereen daar dan gaat staan kijken hoe wij staan te dansen. Ik sta sowieso al niet super graag in de belangstelling dus door te trouwen op zich heb ik mijn portie dan wel al gehad.
Yesss, het clubje van de openingsdansloze trouwfeesten!
Ik join jullie als ik ooit trouw hehe. Ik ben de soepele strijkplank in deze relatie namelijk.
Als het een troost kan zijn: als ons twee keer geannuleerde feest toch was doorgegaan, dan hadden wij ook geen openingsdans gedaan. Ik had het niet erg gevonden om het wel te doen, maar toen mijn man zei dat hij dat liever niet wilde, heb ik niet geprotesteerd!
Geen idee of ik ooit trouw, maar wij hebben voor onze pasgeboren zoon bewust geen peter of meter gekozen. Dat is zo on-traditioneel dat nemand ons rechtstreeks heeft gepolst naar dat feit, toen men die klassieke regeltjes niet op de massaal verstuurde geboortekaartjes zag staan.
Haha, daar zijn wij dus aan ontsnapt door geen avondfeest te doen en enkele weken (of maanden zelfs) later te gaan feesten op een Chiro-fuif. Maar goed ook want ik zou het verschrikkelijk vinden om te moeten dansen (wat ik sowieso al niet kan want averechts lichaam en geen gevoel voor ritme) terwijl al je gasten er op staan te kijken.
Wie zegt dat het een slow moet zijn ? Eigenlijk ?
(Wij zijn 20 jaar geleden getrouwd -in W-Vl- zonder trouwfeest, met een receptie enkel vrienden en dichte familie zonder tantes, nonkels etc., : nog geen moment spijt van gehad!)
Ik hoorde al over trouwfeesten waar het koppel en vrienden samen op ‘Cotton eyed Joe’ of iets dergelijks een ingestudeerd nummertje doen als openingsdans. Complete verrassing voor de andere gasten! Dat lijkt me wel leuk, voor wie dat fijn vindt uiteraard ?
Ge moet vooral doen wat ge wilt op uw eigen trouwfeest. Dat hebben wij ook gedaan. We hebben het volledig zelf betaald, dat hielp ook wel, want zodra (groot)ouders een centje op tafel leggen willen ze ook een woordje inspraak en die of die uitnodigen. En ik wou keihard een traditioneel trouwfeest. Dus ja, ook het servettenlied werd gedraaid. (Ge moet daar genoeg voor gedronken hebben, denk ik.) En we hadden een openingsdans, want dat liedje was gewoon ons. Maaaaarrrrr: we hadden mensen aangespoord om na het eerste refrein allemaal te komen meedoen. Want ook wij kunnen niet slowen 😀
En ons dansfeest was geweldig want ik heb heel de tijd kunnen dansen en nu ik eraan denk is dat de laatste keer dat ik nog heb gedanst en da’s dus al twee jaar geleden. Kan ik helaas niet enkel corona voor blamen!