Mijn boeken van 2019 (deel 1)

Traditiegetrouw deel ik in deze van twinkelende lichtjes en dampende glühwein overgoten tijd van het jaar een lijstje met alle boeken die ik heb gelezen, plus korte review en mijn bijhorend aantal sterren op Goodreads. (Alwaar u altijd welkom bent om mij te befrienden, trouwens.) Wie er geen genoeg van krijgt, kan ook mijn lijstjes van 2017 en 2018 nog eens raadplegen.

Als ik al mijn gelezen boeken zo eens op een rijtje zet, was het blijkbaar toch niet het jaar van de literaire ontdekkingen. Er prijken namelijk véél boeken met drie sterren op mijn lijstje, die ik dus wel prima vond maar toch ook niet veel meer dan dat. Geen enkel boek kreeg een perfecte score en slechts eentje vond ik zó slecht dat ik er ocharme maar één ster voor over had. Geen jaar met veel positieve dan wel negatieve uitschieters dus, en toch ben ik best tevreden. Daar zit mijn onnavolgbare boekenclub voor iets tussen, want dankzij mijn beste boekenvriendinnen heb ik in 2019 wel meer gevarieerd gelezen en dat vond ik tof. (De warme Nutella-chocomelkjes en vele schaterlachen zelfs nog meer.)

Mijn lijstje telt 24 boeken (als ik de tot in den treure herlezen Harry Potterreeks niet meetel), dus ik verdeel ‘m netjes over twee blogposts, want neen, zo’n easy content pakken ze deze luie blogger niet af.

****

Born a Crime – Trevor Noah

Ahh, Trevor Noah. Ik ben een grote fan van The Daily Show en vond zijn comedy shows ook steevast hilarisch, dus hij had stiekem al een plaatsje in mijn hart lang voor ik dit boek vorig jaar als kerstcadeau kreeg. Maar wees gerust: ook als je nog nooit van deze vent gehoord hebt, is dit boek een aanrader. Born a Crime prijkte enige tijd bovenaan alle Amerikaanse bestsellerlijsten en da’s zeker met reden. Het is een soort coming-of-age-verzameling van achttien essays waarin Noah beschrijft hoe het was om op te groeien in Zuid-Afrika, onder het apartheidsregime.

De titel Born a Crime slaat op het feit zijn geboorte op zich al een crimineel feit was: zijn moeder was een zwarte Xhosa-vrouw en zijn vader een blanke Zwitser. Tijdens de apartheid stonden er gevangenisstraffen tot vijf jaar op interraciale relaties. Als levend bewijs van hun criminaliteit werd Noah de eerste jaren van zijn leven voornamelijk binnenshuis gehouden. Na de val van het regime werd hun leven er echter niet makkelijker op. Noah is opgegroeid bij zijn oma en moeder in een van de armste townships van Johannesburg, met een gewelddadige stiefvader en zeer weinig positieve vooruitzichten. Bovendien worstelde hij met zijn mixed race identiteit. Zijn moeder was echter vastberaden om haar zoon uit de eindeloze cirkel van armoede en geweld te halen. Ze werkte zich kapot om hem een beter leven te geven, waardoor ze langzaam maar zeker in betere omstandigheden konden leven.

Noah’s verhalen zijn soms hallucinant, maar komen dan ook uit een leven dat mijn skinny white middle class ass in de verste verten niet kent. Als ik eerlijk ben moet ik wel toegeven dat hij bepaalde situaties soms zo extreem theatraal beschrijft, met perfecte komische timing, dat het een beetje ongeloofwaardig wordt, alsof het eerder om een sketch gaat die hij ooit eens in een film heeft gezien. Zeker bij de eerste paar hoofdstukken ben ik er redelijk van overtuigd dat er aan de ‘waargebeurde verhalen’ geschaafd dan wel lichtjes overdreven is just for the sake of the story. Desondanks heb ik geweldig genoten van dit boek, met afwisselend hilarische, dramatische en ontroerende verhalen die me heel lang zijn bijgebleven. De stukken waarin hij dierenmishandeling in de sloppenwijken zomaar aan de kant schuift als, goh ja, nu eenmaal iets dat gebeurde, vond ik wel wat minder. Maar overall: een fijn geschreven, tragikomische bundel verhalen over opgroeien in Zuid-Afrika, vol vlijmscherpe analyses en observaties van een belachelijk getalenteerde kerel en zijn waanzinnig sterke moeder.

Lampje – Annet Schaap

Lampje is een wonderlijk kinderboek dat ook uitermate geschikt is voor volwassenen en besprak ik eerder al eens hier

Three Things About Elsie – Joanna Cannon

Ik heb dit boek erg graag gelezen, ondanks het feit dat ik na het lezen van de synopsis op Goodreads al meteen doorhad hoe de vork precies in de steel zit wat betreft die three things about Elsie. Vond ik jammer, maar ik ben vrij zeker dat elke doorgewinterde lezer het zo ongeveer halverwege het boek ook wel doorheeft, dus het is ook niet per se een heel zotte ontknoping of zo.

Enfin, Three Things About Elsie wordt verteld vanuit het perspectief van de 84-jarige Florence. Het boek begint nadat Florence is gevallen in haar serviceflat. Ze heeft niet veel meer opties dan er te liggen wachten tot iemand haar vindt, dus denkt ze vooral veel na. Over het leven in het bejaardentehuis met haar beste vriendin Elsie, over de mensen die ze er ontmoet, over een mysterieus voorval in haar verleden en over de charmante nieuwe bewoner in het tehuis die sprekend lijkt op een man die eigenlijk al zestig jaar dood is. Doorheen haar avonturen ontmoet je steeds nieuwe personages die langzaam maar zeker allemaal op de een of andere manier met elkaar verbonden zijn geweest. Een heel fijn geschreven, treurig maar tegelijkertijd hartverwarmend boek waar ik écht hard van heb genoten.

De synopsis vat de magie van dit quirky verhaal wat mij betreft goed samen:

This book will teach you many things, but here are three of them:
1) The fine threads of humanity will connect us all forever.
2) There is so very much more to anyone than the worst thing they have ever done.
3) Even the smallest life can leave the loudest echo.

***

The Outsider – Stephen King

Deze heb ik tweedehands op de kop getikt op vakantie, zonder dat ik wist waar het over ging. Maar hey, het is Stephen King, and I love me some Stephen King. De eerste helft van het boek leest als een mysterieus politieverhaal: er is een gruwelijke moord gepleegd op een kind en al het bewijsmateriaal wijst keihard naar de lokale baseballcoach, met DNA en alles, tot blijkt dat hij een waterdicht alibi heeft. Hoe kan hij op twee plaatsen tegelijkertijd geweest zijn?! Ik zat op dit punt echt te genieten van het verhaal, jongens, want ik houd nog het allermeest van King op de uiterste zeldzame momenten dat hij de supernatural dingen achterwege laat (en dan pareltjes zoals 11/22/63 schrijft).

Ik was er rotsvast van overtuigd dat hij op een gegeven moment een compleet plausibele, clever verklaring uit zijn mouw zou schudden, as promised by een onbekende recensent op de achterflap, maar toen… Bleek het weer een typisch supernatural King-verhaal te zijn. Ook goed, want ik ben fan, maar dan weet ik het toch liever op voorhand. Nu was het een beetje een anticlimax, want tja, nogal een makkelijke uitleg natuurlijk. Dat was jammer en daarom toch slechts drie sterren. The Outsider is een doorsnee King-verhaal, wat betekent dat het belachelijk goed geschreven is en de personages zó van de straat lijken te zijn geplukt, maar het is helaas niet van het meest clevere dat hij al heeft verzonnen.

Notes From A Small Island – Bill Bryson

Ik ben ook fan van Bill Bryson: zijn At Home is van het meest fascinerende leesvoer dat mijn sociologische hartje ooit is tegengekomen, zijn A Short History of Nearly Everything is een waanzinnige geschiedenis- en wetenschapsrollercoaster die iedereen ooit moét gelezen hebben en zijn The Body stond al weken voor publicatie op mijn leeslijstje te prijken. Daarom kon ik deze niet laten liggen toen ik het afgelopen zomer tijdens onze roadtrip in Engeland zag liggen in de driehonderdzevenenveertigste Waterstone’s waar ik per se toch nog eens binnen moest.

Notes from a Small Island is namelijk een reisverslag van zijn eigen roadtrip door het Verenigd Koninkrijk, waarbij hij heel veel plaatsen bezocht waar wij toen ook waren of al eens eerder waren geweest: Brighton, Rye, Salisbury, Exeter, Penzance, Lyme Regis, Bristol, Manchester, Liverpool, Edinburgh,… In het geval van Exeter leverde dat veel herkenning op, want ook hij spendeerde een half uur van z’n leven aan een hopeloze zoektocht naar een restaurant in een stad die er werkelijk amper lijkt te hebben, maar op de meeste plaatsen waar wij ons hart zijn verloren bleef hij blijkbaar niet zo lang. Bovendien is hij geen fan van Manchester en wij juist keihard wel, dus er was een beetje frictie tijdens het lezen, maar goed.

Ik vond dit boek minder tof dan de boeken die ik eerder al opsomde. Misschien liggen reisverslagen mij minder, dat kan. Dit is letterlijk het eerste reisboek dat ik ooit heb gelezen. Ik heb genoten van zijn rake observaties en beschrijvingen van wat de Engelsen – een volk waar hij even hard van houdt als ik – nu zo quintessentially Engels maakt. Zijn positie als zowel insider als outsider is daarbij een enorm voordeel, want hij kent het land en de cultuur bijzonder goed maar behoudt genoeg afstand om rare dingen ook gewoon ráar te vinden. En toch vond ik dit boek minder vlot lezen dan ik van hem gewoon ben. Ik vond het onnodig moeilijk geschreven soms: niet op zijn gewoonlijke ‘ik speel graag met taal’-manier, maar eerder op een ‘ik wil vooral graag interessant lopen doen’-manier. Ik vond hem ook vaak een dikke vette zaag. En verwend. En onnodig onbeschoft tegen willekeurige vreemden.

Die ergernissen hebben dit boek wat sterren gekost, maar inhoudelijk is het alsnog een very good read, want Bryson is al even hilarisch als interessant. Een vat vol historische feitjes dat nooit leeg lijkt te raken. Sowieso is dit een heel goed boek als je geïnteresseerd bent in anything English en/of in de toekomst een roadtrip in die contreien wil uitstippelen.

The Death of Mrs. Westaway – Ruth Ware

Ik weet niet wat het is met die Ruth Ware. Ik geef haar boeken standaard twee of drie sterren, want ik vind ze standaard ‘wel oké maar mwah’, maar toch lees ik ook standaard elk nieuw boek dat ze uitbrengt. Het is een beetje een guilty pleasure, I guess. Ik lees Ware namelijk wel graag: ze heeft een vlotte schrijfstijl en kan personages heel levensecht doen lijken. Maar laten we eerlijk zijn: het kind is sinds The Woman in Cabin 10 ineens een bestsellerauteur geworden en kotst sindsdien aan de lopende band boekjes met halfslachtige plotlijnen uit, duidelijk bang om even snel weer vergeten te worden. Die mysteries die ze altijd opbouwt… Elke keer hangen ze met haken en ogen aaneen, elke keer rol ik wel een dozijn keer met mijn ogen, elke keer slaat het motief eigenlijk vrijwel nergens op. Zo ook met The Death of Mrs. Westaway.

En toch. Toch ga ik haar volgende worp ook weer lezen. Want het zal tof zijn, en mysterieus, en spannend, en ik zal weer tot het einde zitten raden en toch nog stiekem snel een hoofdstuk lezen, ook als ik al lang in bed had moeten liggen. Die Ruth Ware, jongens, I hate her and I love her. 

(Bonusster voor dit boek omdat het zich voornamelijk in Brighton en Penzance (Cornwall) afspeelt en ik het geheel toevallig las toen ik precies daar aan het roadtrippen was.)

Murder on the Orient Express – Agatha Christie

Een klassieker waarvan ik het verhaal al kende maar die ik desondanks nog nooit had gelezen: Murder on the Orient Express van Agatha Christie. Geschreven in 1934 en dat speelde me soms wel parten, omdat ik bijvoorbeeld geen flauw idee heb hoe treinen in die tijd waren ingedeeld en wat dan precies het verschil was tussen ‘coach’ en ‘carriage’. Anno 2019 weet je als doorsnee lezer zo weinig over de etiquette en gebruiken uit die tijd dat je sowieso bepaalde insinuaties of dubbele betekenissen mist. Da’s jammer, maar het is nog steeds een tof verhaal dat vlot weg leest. Goeie vakantielectuur!

The Tattooist of Auschwitz – Heather Morris

Dit boek is gebaseerd op een waargebeurd verhaal. Als ik zo’n boek heb gelezen, wijd ik standaard een uur aan een uitgebreide Google-sessie om te weten in hoeverre het precies allemaal waargebeurd is. Zeker bij dit boek. Bepaalde passages en details in dit boek deden mij namelijk meermaals de wenkbrauwen fronsen. Na wat googelen bleek dan ook dat er ZEER veel twijfels bestaan over de waarachtigheid van ZEER veel aspecten van dit boek. Just so you know.

The Tattooist of Auschwitz vertelt het verhaal van Lale Solokov, een Slowaakse Jood die pretty much vrijwillig naar Auschwitz is gegaan om zijn oudere broer te redden. Hij is slim en goed met mensen, waardoor hij zich in het kamp al snel opwerkt tot tatoeëerder, een functie die hem een iets beter en veiliger leven oplevert dan de andere gevangenen – voor zover dat in die helse omstandigheden mogelijk was, natuurlijk. Het verhaal draait om zijn tijd daar, hoe hij wist te overleven en hoe hij er de liefde van zijn leven heeft ontmoet. Het is een bewonderenswaardig verhaal waarover ik verder geen uitspraken doe, want wie ben ik in hemelsnaam om daarover wat sterren te gaan uitdelen?

De schrijfster daarentegen. Oh boy. Alle creatieve en dichterlijke vrijheid die ze zichzelf heeft toegeëigend daargelaten, vond ik dit boek simpelweg niet goed geschreven. Er zit nul diepgang in. That’s right: een tragisch liefdesverhaal in een concentratiekamp bevat amper diepgang of gelaagde personages. Morris schrijft amper proza: dit boek is eerder een aaneenschakeling van handelingen en gebeurtenissen, met dialogen en feitelijke beschrijvingen, maar amper een emotionele of psychologische wereld. De twee hoofdpersonages – nota bene mensen van vlees en vloed – zijn tweedimensionale figuren zonder enig noemenswaardig persoonlijkheidskenmerk. Er zit ook niet zoveel tastbare spanning of zelfs reële doodsangst in dit boek, terwijl het zich afspeelt in een concentratiekamp. Als je daarin slaagt, dan ben je in mijn ogen best wel een incapabele schrijfster.

Een oppervlakkig boek over een ijzersterk levensverhaal van een ongetwijfeld enorm sterke en bewonderenswaardige man.

The Immortalists – Chloe Benjamin

The Immortalists (oftewel De Onsterfelijken) las ik voor mijn boekenclub en heb ik hier al eens eerder besproken. 

2 thoughts on “Mijn boeken van 2019 (deel 1)

  1. Ik had ook een beetje een drie-sterren jaar qua boeken, maar ben al blij dat ik ben blijven kunnen lezen met project huis. Ik las dus nog nooit iets van Bill Bryson, dat moet ik toch precies is doen ?

  2. O Bill Bryson…. ik hou van zijn boeken. The body ligt onder de kerstboom! The home vond ik ook zo goed, en zijn reisverhalen, daar is het voor mij allemaal begonnen (met zijn verslag over een trip in Australië), en ja, hij is soms een beetje een grumpy old man, maar ik vind het eigenlijk wel charmant want hij kan er wel zelf om lachen. A short history of nearly everything zou inderdaad verplichte lectuur moeten zijn: wetenschap, geschiedenis en goed geschreven….. een verrijking zeg ik u!

Geef een reactie

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *