Wat een zwerfkatje je kan leren

Zondagmiddag maakten wij ons bijna dagelijkse wandelingetje naar de bakker enkele straten verderop. Halverwege zagen we een klein katje op de drempel van een voordeur zitten en, crazy cat people that we ongegeneerd are, slaakten mijn Lief en ik al meteen allerlei kreetjes en wilden we het aaien. Pas toen zagen we dat het een héél jong katje was, enorm mager en onverzorgd, met slijmerige oogjes en een snotterig neusje. Kortom: een zwerfkatje waar nog nooit een mens naar had omgekeken. Het liet ons dichtbij komen en reageerde amper op onze aanwezigheid, omdat het zo verzwakt was dat het niet eens de energie had om zichzelf te beschermen.

Ons hart brak in duizend stukken, dus we probeerden meteen allerlei hulplijnen te bellen. Eerst het asiel, maar dat is dicht op zondag, dus daar kregen we niemand te pakken en de voicemail vermeldde ook geen noodnummer of iets dergelijks. Toen ik daarna de politie belde, viel de vrouw aan de lijn helemaal uit de lucht, alsof er nog nooit van z’n leven in regio Kortrijk iemand al eens hulp gezocht heeft bij het zien van een zwerfdiertje. Vervolgens zuchtte ze en zei: “Ja, wij helpen daarbij niet hoor, mevrouw. Wij kunnen dat niet. En het asiel waar wij mee werken zal het ook niet willen als het beestje ziek is, dat weet ik al.” Nul komma nul hulp, dus. Toen ik daarna zei dat we het zelf naar een dierenarts wilden brengen, zodat het misschien naar het asiel kon zodra het genezen was, kreeg ik als reactie: “Ja maar, mevrouw, je weet toch dat je de rekening van de dierenarts dan zelf zal moeten betalen he?”

Maar echt. Voor ik verder ga met dit verhaal, even dit. Serieus. Als je dit soort reacties krijgt aan de telefoon, verbaast het dan iémand nog dat er zwerfdieren zijn? Ten eerste kiest een groot deel van de bevolking er ongetwijfeld voor om een zwerfkatje simpelweg te negeren. De mensen die dan nog willen helpen, kunnen op zondag niet terecht bij het asiel (alsof dieren nooit in nood zijn op een zondag?) en als ze de politie bellen, krijgen ze eerder ontmoediging te horen dan concrete hulp of advies. JA MAAR MEVROUW DAT ZAL GELD KOSTEN HE!!! Ja, dat is wat je moet zeggen tegen iemand die hulp wil bieden aan een ziek, uitgemergeld, hulpeloos diertje. Ja. Precies. Goed bezig, politie. Never mind dat er op elke overheidswebsite te lezen staat dat je bij zwerfdieren in nood de politie moet bellen, omdat die dan zullen helpen. En sorry, maar welk asiel weigert een ziek dier te helpen? Ain’t that part of your job? In de regio Kortrijk geldt voor zieke zwerfdiertjes blijkbaar: crepeer maar gewoon. Geen tijd, geen geld, geen goesting. Om je de ogen van uit je kop te schamen, vind ik dat. 

Bon, inmiddels zijn we twee dagen verder. Het kleintje logeert nu in ons washok (waar het rustig en warm is, maar bovenal: afgeschermd van onze eigen twee katten), waar ze op krachten kan komen. Bij de dierenarts bleek ze slechts vijf maanden oud te zijn en een povere 1,6 kilo te wegen. Het is vel over been, om van te huilen als je haar aait. Ze was sterk uitgedroogd en ondervoed, heeft een zwaar geval van niesziekte (dat ook al een beetje op haar longen zit) waardoor ze amper kan ademen, een dubbele ooginfectie en vlooien. Gelukkig hebben we héél snel een baasje voor haar gevonden – de huisgenoot van de neef van mijn Lief is al enkele weken op zoek naar kat om te adopteren. Over een week verhuist zij naar haar nieuwe huis en tot dan blijft het kleintje bij ons. We moeten haar natuurlijk nog wat verplegen: elke dag pijnstiller geven, vier keer per dag oogzalf opdoen, haar constant aanmoedigen om te eten en drinken. We brengen beurtelings wat tijd bij haar door overdag – ik schrijf dit op een stoel bij haar mandje – en zagen haar in die luttele 48 uur al enorm opleven.

Ze is nog steeds graatmager, maar eet goed en drinkt veel. Vandaag gaf ze ons ineens kopjes, ze laat zich aaien en probeert dan zelfs te spinnen (wat niet goed lukt omdat haar neus vol snot zit en haar longen nog niet goed werken). Haar staart schiet de lucht in als ze ons ziet en soms loopt ze al een beetje rond in de kamer. (Maar 95% van de tijd ligt ze neer of slaapt ze, omdat ze amper energie heeft.) Ze gebruikt de kattenbak en wast zichzelf ook alweer een beetje (= katten die dit niet doen, voelen zich niet goed). Kortom, ze knapt enorm op en we hebben er vertrouwen in dat ze uiteindelijk een gezonde, lieve en gelukkige kat zal worden. Maar tot dan zijn wij nog eventjes haar pleeggezin.

Ik vertel dit om verschillende redenen. Omdat mijn hart uiteen barst als ik hier zo zit en haar zie liggen en ik zo blij ben dat ze het nu goed stelt en ik dat met de wereld wil delen.

Omdat ik wil duidelijk maken dat het kán, een zwerfdiertje in nood helpen en niet zomaar de andere kant op kijken, ook als je allesbehalve hulp krijgt van de instanties.

Omdat ik iedereen die dit vol medelijden en medeleven leest op het hart wil drukken om nooit, maar dan ook nóóit, een dier te kopen. Dieren zijn geen voorwerpen. Adopt, don’t shop. Je redt er levens mee. Houd fokkers niet in stand, maar adopteer voormalige zwervertjes en gedumpte sukkelaars. Vertel iedereen in je omgeving om dat ook te doen. Please, pretty fucking please.

En ook: omdat ik sinds zondagmiddag besef dat er zoveel te relativeren valt. Als ik hier zit in mijn washok met mijn laptop op schoot en dat kleine magere lijfje in de hoop dekens zie vechten om te overleven, hoor strijden voor elke moeizame ademhaling, dankbaar hoor spinnen als ze voor het eerst in haar leven menselijke affectie en aaitjes krijgt, dan boeit al de rest zo weinig meer. Al die stomme dingen waar ik me dagelijks zoveel zorgen over maak of stress door krijg.

De onbeschofte mail van een collega.
De onzekerheid over onze trouwdatum.
Of het tv-kastje dat ik zo graag wil maar net te laat voor was nog wel terug in stock zal komen.
Wie de mol dit jaar is en of ik het nu misschien eindelijk eens voor de eerste keer in zes jaar goed zal hebben.
Hoe ik precies mijn herinneringsmail aan iemand die nog steeds een afspraak niet is nagekomen zou formuleren, om wel mijn punt te maken maar toch niet te lastig of te moeilijk over te komen.
Het gezaag en geklaag op social media van mensen die niet op vakantie mogen.
De kennis die ineens in samenzweringstheorieën blijkt te geloven en dat tot mijn ongenoegen ook gretig deelt.
Of ik nu wel of niet een emoji in dat ene bericht met de ambetante boodschap had moeten zetten zodat ze me wel nog tof zouden vinden.
Het feit dat we alleen maar eieren en brood in huis hebben voor de lunch en ik daar helemaal geen zin in heb.
Dat ik de koffieautomaat moet ontkalken maar niet goed weet hoe dat moet.

(Voor wie het nog niet wist: ja, ik maak me zorgen om alles, de meest belachelijke dingen eerst.)

Maar niks van die dingen is vandaag belangrijker dan het hulpeloze wezentje naast me in leven houden. En morgen ook niet. Noch de dagen daarna. Het is altijd wat zweverig, dit soort boodschappen, maar vandaag voel ik het echt keihard. Denk van mijn emoji-loze bericht, mijn kritische vraag en mijn ambetante reply wat je wil, wereld. Ik trek me er zoveel minder van aan dan vorige week.

En ik hoop dit mee te kunnen nemen naar élke week hierna.

(Net als zij. Hopen dat we haar erdoor krijgen. Elke dag weer een beetje meer.)

9 thoughts on “Wat een zwerfkatje je kan leren

  1. Misschien een geluk dat ze niet in een asiel terecht is gekomen. Ik denk dat ze bij jullie meer kans heeft om het te halen zo te lezen.
    Triest om te lezen hoe de politie reageert…

  2. Bedankt, Talitha! Wat een mooie, hartverwarmende daad! En wat een leerrijke boodschap. Mijn moeder heeft een 10-tal jaar geleden ook een verwaarloosd, ziek straatkatje gered. Het woont nog altijd bij mijn moeder en het is het meest schattige, lieve, aandoenlijke pluisbolleke ever.

  3. Het is heel triestig gesteld, niet alleen in Kortrijk, denk ik. Toeval wil dat ik ook ooit een zwerfkatje onder mijn arm genomen heb en dit verhaal is eigenlijk niet zo goed afgelopen. Ik ben er ook mee naar de dierenarts geweest en die heeft een basiszorg gegeven, maar het had niet mogen zijn. Freddie (naar Freddie Mercury uiteraard) slaakte op een ochtend zo’n jammerlijke kreet dat ik wist hoe laat het was. Ben toen meteen naar de dierenarts gehold en het enige dat we nog konden doen, is het katje laten inslapen. Which I did. Maar die kreet, ik kan het me nog goed voor de geest halen en het is bijna 10 jaar geleden. Mijn hart was zo gebroken, niet per se omdat het katje overleden was, maar omdat Freddie nooit een eerlijke kans heeft gehad. Omdat hij nooit echt heeft kunnen genieten van het leven. Omdat hij nooit een kans heeft gehad echt te leven.

    Ik hoop dat dit katje wel alle kansen krijgt en er helemaal bovenop komt! Fijn te lezen dat het elke dag een beetje beter gaat! Doe je goed! Freddie was echt wel bijna kansloos, eigenlijk zag ik het ook al in de ogen van de dierenarts toen ik de eerste keer ging. Daarom wilden ze ook maar de basiszorg geven (en nu vraag ik me af of ik niet meer kon gedaan hebben).

  4. Ik vond het hartverwarmend om op Instagram jouw updates rond dit straatkatje te lezen. Het herstelt mijn geloof in de mensheid. Al maak ik uit jouw verhaal ook op dat lang niet iedereen wil helpen. Wij hebben er momenteel 12 die allemaal van straat komen of ‘afgezet’ zijn door mensen die het niet meer moesten hebben. De dankbaarheid dat je van zo’n dier krijgt door het eten, verzorging en liefde te geven is onbetaalbaar. Ik hoop dat het goed komt met dit katje en dat het snel gelukkig kan zijn met zijn nieuwe baasjes.

  5. Alle katten die ik in mijn leven al gehad heb, zijn zwervertjes en kittens uit onverwachtte nestjes, ik kan me niet voorstellen dat ik ooit een kat zou kopen….
    Mijn huidige (gecastreerde) kater heb ik zelfs uit mijn vuilbak gehaald, waar hij op zoek was naar eten (de zwangere moederpoes was hier ergens gedropt, bevallen in het tuinhuis van de buren en dan op zoek naar eten in onze vuilbak) en het is 9 jaar later nog altijd de grootste schat.

    Ontkalken van de koffiezet doe ik trouwens met azijn 🙂

  6. Wat een ongelooflijk mooie daad! En blijkbaar niet zo evident als ik dat lees. Goed om weten dat ge on your own zijt dus feitelijk.

    Ik wilde vroeger zo graag een hond dat ik, owv de allergie van het lief, zo’n hypoallergene labradoodletoestanden van bij een kweker wou halen. Maar met de jaren ben ik er anders over gaan denken. Waarom in godsnaam een hond kopen als er zoveel in een asiel zitten te wachten op een nieuw baasje? Dat doet ge dan toch enkel voor uzelf en niet voor het diertje in kwestie? Dus dan maar geen hond voor ons. (Er is trouwens geen garantie dat het lief er niet ook allergisch aan zou zijn anyways…)
    Daarom dat we onze eendjes geadopteerd hebben van een “zorgboerderij” (aka een asiel voor varkens, geiten, kippen e.d.). Het is natuurlijk veel cuter om een kuiken te kopen dat ge dan kunt leren dat het geaaid wil worden dan de broekschijters van eenden die we nu hebben en van ons gaan lopen en dan keiluid verontwaardigd kwaken precies of we willen ze vermoorden, maar ik zou ze niet meer kunnen missen want ze zijn absolutely adorable en hebben ieder hun eigen karakter <3

Geef een reactie

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *