Keek op de Week #45

Oftewel: mijn wekelijkse rubriek op zondag, waarin ik terugblik op de voorbije 7 dagen.

Highlights van de week

* Vele jaren geleden struinde ik een hele zomer lang elke rommelmarkt in de buurt af met maar één doel: zo veel mogelijk verschillende ouderwetse koffiekopjes en schoteltjes verzamelen. Ik wilde toen namelijk later, als ik groot was en een huis had van niet-schoendoos-formaat, graag zo’n gezellig mismatched omaservies dat je vaak in koffiehuizen ziet. OG hipster hierzo, jazekerst. Vervolgens stond mijn collectie jarenlang in mijn ouderlijk huis te verstoffen, tot mijn schoonouders het vorig weekend meenamen. Want in dit appartement hebben we eindelijk plaats voor een volwaardige servieskast! #suchagrownup #lifegoals #livingmybestlife #amainognie Ik heb een uur lang met gevaar voor mijn emotionele welzijn uiterst fragiele porseleinen kopjes en bordjes staan afwassen, but it was worth it. Wie voortaan bij mij op de koffie komt, kan ik alsnog geen baristawaardige drankjes beloven, maar wel dat ze in bijzonder leuk servies aan je gepresenteerd worden. En da’s ook al iets.

* Koffie en schrijven op het terras in wat wellicht het allerlaatste zomerzonnetje van dit jaar was, bij Viggo’s.

* Onverwacht mijn beste vriend op bezoek krijgen in Antwerpen en dan gelijk maar frietjes gaan halen voor het avondeten. Weer een nieuwe frituur uitgeprobeerd (voor de nieuwsgierigen: 2010 in Borgerhout), maar het was helaas wederom geen stoofvleesfavoriet. Ik blijf vooralsnog verknocht aan het stoofvlees van de frituur in het dorp van mijn ouders, een zeer jammer anderhalf uur rijden van ons verwijderd. De frietjes waren overigens wel to die for, dus ga er vooral langs als jouw leefwereld niet zo keihard om stoofvlees draait als die van mij (een arme West-Vlaamse die negen jaar lang gedepriveerd is en daar nu de gevolgen van merkt).

* Vrijdagavond nog eens in de bakermat doorbrengen en spontaan op familiebezoek gaan en dat we dat nu gewoon kunnen, jongens, we kunnen er nog steeds niet goed bij. Zo fijn.

* Zaterdag gingen we naar het slotevenement van Gone West in Ieper. Genoten van de volle vijf minuten dat Tom Lanoye er was, maar ook van een lezing van Rudi Vranckx, Dalilla Hermans als spreker, een drukbezochte Last Post onder de Menenpoort en een geweldig optreden van het immer geweldige Arsenal.

* Zondag was gereserveerd voor bijpraten met mijn jeugdvriendinnen. Best wel gek hoe je het ene moment met z’n vieren nog giechelend op de schoolbanken zit, een paar keer met je ogen knippert en dan hup, ineens, in het kersvers gekochte huis van een van hen zit, met een vriend en een verloofde en een echtgenoot erbij, met een peuter en een baby, met gesprekken over verbouwen en salarisonderhandelingen. (Maar ook, gelukkig, nog heel erg veel gegiechel.)

Dat was minder, vlinder

* Die ene keer dat je samen naar de supermarkt zou gaan maar je Lief last minute vraagt of je toch niet alleen wil gaan en je dat dan doet en het plaatselijke buurtgekkie er hardop tegen zichzelf pratend in de rayons rondschuifelt en daarna natuurlijk pal voor je aan de kassa staat en bijzonder veel interesse in jou blijkt te hebben, of all people in de hele verdomde supermarkt. Om de een of andere reden zijn gekke/lastige/enge kerels steevast keihard geïnteresseerd in mij, ik weet niet wat het is aan mijn hoofd dat hen zo hard lijkt uit te nodigen. Mind you, ik beschik nochtans over een zeer welgetrainde resting bitch face. Enfin, ik negeerde alles wat hij zei, van de bijzonder charmante openingszin ‘amai, wa een grave tattoos hedde gij, schat!’ en de daaropvolgende uitnodiging ‘ik hem er zelf ook een paar, wilde ze zien?‘ helemaal tot aan de latere wanhoopspogingen ‘ma juffrouw, weet ge misschien hoe laat het is?’ en ‘is da vandaag nu vrijdag? morgen is ’t feestdag zekerst? of nie? juffrouw? hallo? meiske? hallo?’, en hij gaf maar niet op. Het blijft me verbazen hoe sommige mannen onvermoeibaar tegen je aan kunnen blijven lullen, ook al gedraag je je letterlijk als een vleesgeworden muur met een duidelijke geen zin in deze bullshit-attitude Toen hij eindelijk aan de beurt was en z’n spullen had afgerekend en met een laatste kop-tot-teen-blik op mij de winkel uitliep, kwam een meisje uit de rij mij zeggen dat ze ‘echt geen goed gevoel had bij die kerel’ (tiens, ik nochtans wel?) en ik toch maar moest opletten als ik naar huis liep, voor het geval hij me zou achtervolgen. AH OKÉ ONBEKEND MEISJE DAAR HAD IK TOTAAL NOG NIET AAN GEDACHT EN NU BEN IK PANISCH MERCI DANK U DAAAAAG.

* Anticlimax: hij was nergens te bespeuren toen ik naar buiten ging en er is niks gebeurd, ook al deed ik keihard alsof ik aan het bellen was met mijn Lief met mijn compleet dode batterij.

* Muggen, jong, muggen. Waar blijft die herfst?

* Een klein pakje moeten versturen, zo eentje dat door de brievenbus past en dus nog als ‘grote brief’ geldt. Op de website van bpost zoeken naar de knop om online te frankeren. Zoeken, zoeken, zoeken. Alleen maar adressen vinden van plaatsen waar ik postzegels kan kopen. Eens smakelijk lachen: haha, postzegels! Wie gebruikt er dat nu nog! Na een kwartier beseffen dat ik in dit land nog werkelijk postzegels nodig heb om dingen te versturen. (Context: in Nederland frankeer je zelfs een brief online. Moet niet eens met een printer. Kan met een postzegelcode. Alles digitaal. Heerlijk.) Het daaropvolgende kwartier het er vol verbazing met mijn Lief over hebben. Me proberen te herinneren wanneer in godsnaam de laatste keer was dat ik een echte postzegel heb vastgehouden, laat staan gekocht. De dag erna naar de supermarkt gaan en om postzegels vragen. HEBBEN ZE DAAR NIET. Vervolgens voor de eerste keer in zeker een decennium een postkantoor betreden. 14 uur nadat ik had bedacht ‘aja ik moet dit nog posten’, had ik mijn ding eindelijk gepost. #deavonturenvanTalitha

* In het postkantoor zat een rare man. Die viel mij lastig. Want natuurlijk.

Uitkijken naar…

* Amsterdam dit weekend!

3 thoughts on “Keek op de Week #45

  1. 1) wat ik vooral onrustwekkend én begrijpelijk vind is dat er niemand in een volle winkel ingrijpt als een man duidelijk een vrouw lastigvalt. Maakt me ongerust voor als het me zelf overkomt. En ik begrijp het een beetje, want zeker eens per maand sta ik in grootstad Brussel zélf in dubio (en dagelijks als je de morele kwesties ivm bedelaars en daklozen even zo laat): is dit nog oké? Even afwachten nog? Iets zeggen? Maar wat? Hoe heb je in godsnaam invloed op zo’n situatie, in je eentje en ook niet bijzonder zelfzeker? En toch vind ik het eigenlijk wel wat onrustwekkend dat mensen jou komen vertellen hoe je je moet gedragen, uit de beste bedoelingen, maar dat die kerel, ‘dorpsgekkie’ of niet, er wél heel makkelijk vanaf komt.

    2) postzegelcode!!! geniaal.

    3) Wrs. zorg jij met deze post in je eentje voor een verhonderdvoudiging van Belgische kliks naar die pagina 🙂 ikzelf had er in de verste verte nog nooit van gehoord.

  2. oooh digitaal frankeren, hoe zalig? dat ken ik inderdaad niet, we zijn een postzegel land. Mijn methode: in een supermarkt met postpunt een paar strips kopen en die in een lade laten bestoffen zodat je ze hopelijk hebt als je ze nodig hebt.

    (oh ja, best een strip voor post in België en een paar voor Europese bestemmingen als je mogelijk ooit iets naar Amsterdam of ander EU land stuurt).

  3. Haha, de postzegelcode die mij deed denken dat ik een speciale gecodeerde boodschap kreeg toegestuurd. Read very carefully I will only write this once. De meeste krantenwinkels en een gewoon Kruidvat-filiaal verkopen tegenwoordig ook postzegels hoor. Oh, van die gezellige kerels spreken mij ook vaak aan in Antwerpen. Vorige vrijdag zat er ook een vervelende zatte kerel op de trein toen ik terugkwam van Breda. Die treinreis was een opeenschakeling van problemen en die kerel was er echt teveel aan. Gelukkig zat ik niet alleen in de wagon en bleef het gewoon bij praten/roepen in vier verschillende talen.

Geef een reactie

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *