Keek op de Week #62

Oftewel: mijn wekelijkse rubriek op zondag (en, oké ja, soms eens op maandag), waarin ik terugblik op de voorbije 7 dagen. Of 14 dagen. Als ik het al eens durf uithangen.

Highlights van de We(e)k(en)

* Er zijn ineens zoveel nieuwe afleveringen of zelfs hele seizoenen van goede series dat ik het amper meer kan bijhouden. Serieus, ik krijg daar stress van. Ik ben namelijk zo’n idioot die dat soort dingen bijhoudt in een series tracking app, waardoor ik steeds geconfronteerd word met een immer aanzwellend lijstje van nieuwe afleveringen die ik nog niet heb gezien. (Luther! An Unfortunate Series of Events! This Is Us! Unbreakable Kimmy Schmidt! The Good Place! Help mij!)

* Aja en dan ben ik ook maar eens begonnen aan De Dag en hallootjes, hoe verschrikkelijk goed is dat? Ik zal het u zeggen: zó goed dat ik er spontaan en om een of andere nogal verstandsverbijsterende reden dingen als ‘hallootjes’ door begin te schrijven. Ik weet dat De Dag helemaal kapotgehyped is from day one, dus ik was er eerst ook niet zo happig op, maar kijk: als het terecht is, dan moet je dat gewoon kunnen toegeven. Ik hou vooral van de ambitie van het scenario, in tegenstelling tot de kneuterige kleinheid waar Vlaamse series zich doorgaans zo wanhopig aan vastklampen. Dit verhaal is evengoed door en door Vlaams, maar het scenario zit zo ingenieus in elkaar dat het net zo goed een internationale Netflix-productie had kunnen zijn. Razend benieuwd hoe het allemaal afloopt!

* Mijn second degree dinner verliep fantastisch. De locatie was top, het eten was lekker én overvloedig, en het gezelschap was geweldig. We hadden met z’n zessen om half acht afgesproken en de eerstvolgende keer dat iemand op haar horloge keek was het ineens al vijf voor middernacht en beseften we dat er geen seconde stilte was geweest. Veel gelachen, ook. En meteen een WhatsApp-groepje opgericht voor een volgende editie. (En ja, ik ga er later ook nog over bloggen. En over schrijven in Charlie.)

* Een ongelofelijke kutdag hebben en verdrietig thuis komen en dan maar een bad nemen en een boek lezen om mezelf te troosten en daarna – net toen ik weer een beetje bij m’n positieven was – ineens langverwacht goed nieuws krijgen.

* Op zondag naar de andere kant van de stad fietsen met mijn Lief om eens een hele hoop boodschappen in één keer te doen in een gloednieuwe XL Delhaize. Ik hou niet van boodschappen doen, maar ik vind het zowaar bijna leuk in de Delhaize. ER IS DAAR ZOVEEL! En er is zoveel plaats en niemand loopt in mijn personal space enal. En als je dan eenmaal weer thuis bent, heb je ineens een huis bomvol eten. Als een autoloos iemand die vrijwel nooit een huis bomvol eten heeft, kan ik u zeggen: dat is voldoende om tot een van mijn highlights van de week gebombardeerd te worden, jazeker.

* Op weg naar die Delhaize langs iemand fietsen die ik zowaar ken. Misschien een gekke highlight voor wie al heel z’n leven onder dezelfde kerktoren woont, maar all you expats feel me sowieso: zomaar iemand die je kent op straat kunnen begroeten is een gigantische mijlpaal als je in een wildvreemde stad gaat wonen. Beste bewijs: de persoon in kwestie is een Engelse collega, die écht een expat is, en hij kwam me op maandagmorgen eveneens heel trots melden dat ik de eerste persoon was die hij kon begroeten op straat. #lifegoals

* Op zondagnamiddag in de hoek van de zetel zitten lezen, naast het raam, in het zonnetje. Met een koffietje. (Meer bepaald: een latte macchiato met popcornsiroop, want yep, ik ben zo iemand.)

* Twee random ideeën voor artikels krijgen, daar twee verschillende redacties over mailen en dan voor allebei ook groen licht krijgen.

* Me bovendien ook weer eens in een pitchwedstrijd smijten, ook al weet ik niet of ik het zal redden met alle projecten die ik me dezer dagen op de hals heb gehaald. (Waarvan twee nog onder embargo zijn. Kijk mij mysterieus wezen!)

* Toch ergens nog de tijd vinden om een avond naar The Joker te gaan met vrienden voor de absurde maar vooral ernstig hilarische Jeroen Leenders. Vijf euro voor een topavond vol comedy, ik moet dat toch eens vaker doen.

* En dan ook nog eens met vrienden een XL sushiboot verorberen op een zaterdagavond. Bij Umi op de Groenplaats, trouwens, en ik vond het bijzonder lekker.

* Me toch eens aan de nieuwe (betalende) versie van YNAB wagen, omdat ik toch het knagende gevoel had dat ik bij (mijn gratis en ja oké ja ordinaire illegale versie van) YNAB4 nog te vaak achter de feiten aanliep en gewoon een soort achteraf-uitgavenboekje bijhield, in plaats van bewust bezig te zijn met onze spending. Door lilith – allemaal haar schuld, ja – heb ik dan toch maar eens de free trial van de nieuwe YNAB geprobeerd en lap, na een week ben ik al keihard overtuigd. Ze gaat me nog helemaal op het juiste pad krijgen, dedie.

* Gisteren deed ik nog eens van blitzbezoekje aan Amsterdam: ’s ochtends heen en ’s avonds alweer terug, met de Flixbus. Geluncht met ex-collega’s, koffie gedaan met een vriendin, mijn zesde laserbehandeling ondergaan, volgens mijn nieuwe YNAB een beetje te veel geld uitgegeven in de Amsterdamse solden, een dik uur in mijn favoriete boekenwinkel ter wereld doorgebracht en overall heerlijk getjoold door de stad waar toch voor eeuwig een stukje van mijn hart begraven ligt.

Dat was minder, vlinder

* Een broodje bestellen met tapenade en er in al mijn naïeve onschuld van uitgaan dat het wel tomatentapenade zal zijn, want olijven zijn vies, maar dan blijkt het tapenade van zwarte olijven te zijn, ook al zijn olijven vies, en is het hele broodje en alle andere beleg rijkelijk besmeurd met die vieze, vieze, vieze olijventapenade. Huilen.

* Naar de tandarts moeten want da’s altijd happy happy joy.

* Heel blij zijn met dit nieuwe Black Milk-pareltje, dat dankzij z’n midi-lengte echter altijd tussen de spaken van m’n achterste fietswiel draait, zo bleek afgelopen week. En die vlekken gaan er vooralsnog niet uit. TOP.

* Vroeger al vaak meegemaakt toen ik naar Amsterdam verhuisde en nu dus weer, maar dan in de omgekeerde richting: ineens online aangesproken worden door mensen die je sinds je verhuis geen enkele keer meer hebt gehoord, omdat ze simpelweg iets van je nodig hebben. Tips voor hun citytrip, meestal, maar soms ook nog favours of professioneel advies. Prima hoor, maar ik doe dan ook niet mee aan de semi-verplichte pleasantries. Heeeeee, hoe gaat het nu met je daar? Al gesetteld? Leuke baan? Wanneer kom je nog eens langs??? Ehh, right. Het boeit je duidelijk niet genoeg om er het afgelopen half jaar ooit eens naar te vragen, en da’s oké, maar beledig dan alsjeblieft mijn intelligentie niet door ineens te doen alsof dit een gezellig bijkletsgesprekje betreft. Vraag wat je nodig hebt en own up to the fact dat je me enkel daarvoor wil gebruiken. Daar heb ik eindeloos veel meer respect voor.

* Sneeuw. Bleh.

* Een half jaar geleden kochten mijn Lief en ik twee filmvouchers voor de UGC met korting, in een vlaag van onverwachte financiële verantwoordelijkheidszin. Tot ik me ineens deze week realiseerde dat die binnenkort vervallen en we inmiddels al zo lang hebben gewacht om die dingen te gebruiken dat er nu NIKS meer in de desbetreffende bioscoop speelt dat ons boeit. Topplan.

* Ik luister sinds kort ook eindelijk eens, als de allerlaatste blogger op aarde, naar de Happier-podcast van Gretchen Rubin. En yep, ik vind het tof. Tot ze ineens ging beweren dat het cruciaal is om je bed ’s ochtends op te maken. HET IS SUPERSLECHT OM JE BED ‘S OCHTENDS OP TE MAKEN, GEK. Schreeuwde ik mentaal ongeveer vijftien keer naar het arme mens. Maar serieus: je moet je bed verluchten, want beestjes en schimmel. Did your mama never teach you that, Rubin? Toen ze in diezelfde aflevering ook nog eens ging doorbomen over hoe vre-se-lijk het is als mensen lekkere (ongezonde) dingen meenemen naar kantoor voor hun verjaardag of gewoon voor de gezelligheid, rolden mijn ogen al helemaal uit mijn hoofd. Als je dat doet, ben je volgens haar een slecht mens, omdat alle andere mensen dan ineens hun dieet vergeten of de hele dag afgeleid zijn doordat ze steeds aan die donuts/taart/koekjes denken, en dat is dan JOUW schuld. Die mensen zijn er zelf niet verantwoordelijk voor of zo. Nope. Jouw schuld, bitch. Ik werd best agressief van deze aflevering, ik geef het toe. Maar no worries voor de fervente Happier-fans: verder vind ik het vooralsnog wel heel tof, I swear. 

Uitkijken naar…

* DE NIEUWE DUBBELAFLEVERING VAN DE DAG OH MY GOD ZO SPANNEND.

11 thoughts on “Keek op de Week #62

    1. MA ECHT LEVE DE DONUT BRINGER. Ik hou van die mens!
      Je kan ’t waarschijnlijk wel bekijken op vier.be, nee? Was altijd mijn oplossing in NL toen ik geen VIER op mijn tv had!

    1. Het is niet echt een Delhaize XL als in de AH XL (met extra assortiment) denk ik, maar ik vind het gewoon een hele grote en fijne vestiging 😀 Zit op het Eilandje, aan de Kattendijkdok-Oostkaai!

  1. Oh, dat had ik dus ook voor hé. Net een nieuw kleedje gekocht en de eerste dag dat ik het aandeed draaide het tussen de spaken van mijn wiel. Ik had het geluk dat ik het meteen kon wassen waardoor het vrijwel niet meer te zien is. Als ik me niet vergis lukte het door een combinatie van ossegalzeep en biotex. Maar ik weet niet of dat ook nog lukt wanneer het al een keer gewassen is.

  2. Ik moet die podcast van happier ook nog beluisteren hoor ;-), maar nu lijkt mij dat ineens een kei rare vrouw! “De dag” is steengoed punt.
    Mag ik vragen welke app je gebruikt om series te tracken?

    1. Ik gebruik TV Time! Happier is wel tof hoor, ik vond dat gewoon een rare aflevering. Negeer dus de episode over de Evil Donut Bringer (zo heet-ie geloof ik ook echt) en then you’re fine 😉

  3. Twee weken in Peru gezeten, dus vier afleveringen van De Dag op mijn digibox, jazekerstttt! En hahaha, dat eerste stukje over goede series en dat bijhouden in een app, I feel you zo hard, en ik ben zo blij dat ik niet de enige freak ben op dat vlak.

Geef een reactie

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *