De weken vliegen hier voorbij, jongens, wat is me dat? (Oud worden, ja, kweetet. Shhht.)
Dingen die afgelopen week gebeurden
* Ik had een paar zware stresskes op werk. Normaal loop ik ’s avonds het gebouw uit en laat ik alle besognes makkelijk daar achter tot de volgende werkdag, maar nu dreigden zoveel dingen buiten mijn controle in het honderd te lopen dat ik er ’s nachts nog van wakker lag. Niet tof en niet van plan dat deze week nog eens te doen.
* Ik kocht dingen voor het goede doel. Op werk wordt er jaarlijks een stockverkoop van de styling en visagie georganiseerd t.v.v. Rode Neuzen Dag (en nee still cannot get over the fact dat we dat met spaties schrijven) wat eigenlijk neerkomt op: heelder rekken en kasten vol kleren, schoenen en dure make-up die de BV’s niet meer nodig hebben en dus door het plebs aan zachte prijsjes bij elkaar worden gegraaid. Het deed mij persoonlijk ietsje te veel denken aan de soldentaferelen – bakken vol willekeurig bij elkaar gegooide kleren, check, rekken vol niet op maat gehangen kleren, check – waar ik spontaan hoofdpijn van krijg, dus de kleren liet ik links liggen, maar ik heb toch maar mooi drie gloednieuwe producten van Dior gescoord voor een kwart van de nieuwprijs. Plus nog een tas vol boekjes en speelgoed van Studio 100 dankzij VTM Kids, waardoor de kerstcadeaus voor kindjes in de familie ook weer zijn geregeld. En dat allemaal voor het goede doel, he! Karmapunten for days.
* We kregen slecht nieuws over onze kat. Onze fluff ball, die enkele weken geleden al eens geopereerd werd voor dezelfde aandoening (blaasstenen) waar ze eerder al drie keer voor onder het mes moest, geeft namelijk ongeveer elke dag over. Niet normaal, maar wij dachten dat het door die blaasproblemen kwam. Na de operatie deed ze het nog steeds, dus nam de dierenarts een biopt en daaruit blijkt nu dat ze of een darmontsteking heeft, of iets veel ernstigers, en het woord kanker is gevallen. We weten nog niks zeker, maar ik zat toch al een hele avond te janken, want onze fluff ball is de fluffiest of them all en ze zat zo vredig en unaware op mijn schoot te spinnen en ohmygod nee.
* Ik werd ziek. Een zware verkoudheid met verstopte sinussen en branderige ogen en koppijn en spierpijn en kaakpijn en keelpijn en honderd keer niezen per dag: the works. Die natuurlijk ook pas op vrijdagavond begon, want zo gaat dat dan.
* Ik ging nog eens een dagje naar Amsterdam. Die zaterdag, ja, want de treintickets waren al geboekt en de dates gepland, dus ik stopte me vol met ibuprofen en sleepte mijn zieke hoofd gewoon erheen. Het was een heel fijne dag – ondanks het erbarmelijke weer – met lunchdates en koffiedates met oud-collega’s en vriendinnen. Niks speciaals, heel gewoon, alsof ik er nooit was weggegaan. Zo zo zo fijn. (Ik mis het, ja. Elke dag. Nog steeds.)
* Ik kreeg een mini-breakdown bij het plannen van de bruiloft. Ik snap nu VOLLEDIG waarom mensen handenvol geld uitgeven aan een wedding planner die al die chaos van je overnemen. Het is alleen jammer dat ik niet handenvol geld heb. Laat staan één hand. Dus ja. Dan moet je veel zelf doen. ZUCHT. Gelukkig leverde mijn dramatisch Instagram-beklag wel een hoop nuttig advies en een heel chill draaiboek van een vriendin op, zodat ik er nu toch al wat meer vertrouwen in heb.
* We gingen naar Joker kijken. Wat een ongelofelijk goede film! En wat een goede acteur! Ik kan me serieus niet herinneren dat ik al ooit eerder zo fysiek ongemakkelijk werd door een film. Want nee, echt vrolijk word je er niet van, maar fuck – wat een film.
* Ik was nog nooit zo blij om de politie te zien. Want toen we eenmaal naar de bioscoop wilden vertrekken, bleek er een auto doodleuk voor onze garage te staan. Wij stonden dus compleet geblokkeerd. We belden de Blauwe Lijn – waar we reeds bekend mee zijn sinds de heugelijke dagen van onze verhuizing, toen al onze parkeerverboden lachend werden overtreden – maar veel meer doen die ook niet dan proberen om de chauffeur te bereiken. Als ze zijn nummer al kunnen vinden. Ondertussen stonden we te wachten in de kou, en gefrustreerd te zijn, en boos te zijn op onszelf omdat wij brave burgers zijn en dus niks kunnen doen want ja, alleen assholes gaan dan minutenlang zitten toeteren of het alarm van de auto doen afgaan of, ik zeg maar iets, hun hele sleutelbos langs de geparkeerde eikel z’n auto halen. Op zo’n moment besef je dat je als brave burger eigenlijk best wel hard in het nadeel staat ten opzichte van assholes. Maar ja. Zo zijn we nu eenmaal. Na een kwartier belde mijn Lief nogmaals, dit keer om de auto te laten takelen, en net op dat moment kwam de eigenaar op z’n gemakje aangewandeld. Enfin, lang verhaal kort: de gemoederen raakten nogal verhit, omdat mijn Lief gefrustreerd en verontwaardigd was en de andere vent een bovengemiddeld kort lontje bezat, waarna hij agressief richting mijn Lief vloog en ik gilde zodat IEDEREEN IN DE STRAAT ZOU KIJKEN WANT WTF?! Gelukkig waren de mensen van de Blauwe Lijn nog aan de lijn en hadden ze zijn bedreigingen gehoord, waardoor er meteen een politiewagen werd gestuurd en die op exact het juiste moment verscheen. En de andere man, uiteraard, ineens poeslief werd. Anyway, we haalden nog net op tijd de film (mét popcorn!) want thank god voor trailers, en de asshole krijgt een boete toegestuurd.
Wat een week weer. Ik reageer voor het eerst op je blog omdat ik hem vorige week heb ontdekt. Vooral dat laatste vind ik best heftig. Waarom moeten mensen elkaar altijd in de haren vliegen bij problemen. Lost toch niks op? En vooral iemand onschuldig zoals jouw Lief.
Wat je zegt: als brave burger sta je hard in het nadeel. Het probleem van de huidige maatschappij. Helaas.
Dat zijn echt zo’n frustrerende momenten hé. Ik ben dan zo iemand die zich steeds aan de regels tracht te houden en vind het heel jammer dat dat meestal in je nadeel is in plaats van je voordeel. Vooral frustrerend omdat de Foert-zeggers er doorgaans gewoon mee wegkomen. Ik duim hier volop mee voor jullie fluffball. Hopelijk is het een darmontsteking. Die zijn al vervelend genoeg weet ik als chronische patiënt maar natuurlijk liever dat dan het andere.