Boekrecensie: Into the Water – Paula Hawkins

into the water paula hawkins

Into the Water – Paula Hawkins

Into the Water wordt door handige marketingmensen constant in één adem genoemd met The Girl on the Train, het bestselling debuut van Hawkins. Het is echter een compleet ander boek. Oké, het verhaal draait in Into the Water wederom om het oplossen van een mysterieuze (zelf)moord. En ook in dit boek speelt Hawkins met het concept van unreliable narrator. In beide boeken zijn de vertellers namelijk niet alwetend, maar simpelweg mensen van vlees en bloed met problemen, een soms gebrekkig geheugen en vaak hun eigen persoonlijke versie van de waarheid. Maar daar houden de gelijkenissen ook zo ongeveer op.

Plot

Julia (die liever Jules wordt genoemd) heeft een voicemailbericht gekregen van haar zus Nel, die paniekerig zegt dat ze haar dringend iets moet vertellen. Het is belangrijk. Jules negeert het bericht, net zoals alle andere voicemailberichten die ze in de loop der jaren van Nel heeft gekregen. De zussen hebben namelijk al jarenlang geen contact meer, door een voorval tijdens hun jeugd.

Een week na het voicemailbericht krijgt Jules bericht dat Nel zelfmoord heeft gepleegd. Haar lichaam is gevonden in de Drowning Pool, een berucht stuk van de rivier in het kleine dorpje Beckford. Ze is van een klif gesprongen. Luguber detail: op precies dezelfde manier én plek zijn in de geschiedenis van het pittoreske Beckford meerdere (zelf)moorden gepleegd. Allemaal getormenteerde vrouwen. Extra luguber detail: Nel was een boek aan het schrijven over deze vrouwen.

Nel was namelijk gefascineerd, of noem het gerust geobsedeerd, door de rivier, de klif en de (zelf)moorden die daar hebben plaatsgevonden. Van een heksenverdrinking in de 17e eeuw tot het meest recente slachtoffer: de vijftienjarige Katie Whittaker die ogenschijnlijk vanuit het niets een paar weken eerder tot zelfmoord overging.

En nu is Nel de volgende vrouw die aan haar einde komt onderaan de beruchte klif. Haar vijftienjarige dochter Lena (de beste vriendin van Katie) is ervan overtuigd dat haar moeder zelfmoord heeft gepleegd. Jules, gedwongen om terug te keren naar het dorp van haar jeugd om zich als enige resterende familielid over Lena te ontfermen, gelooft dat Nel is vermoord.

into the water paula hawkins

Perspectieven

Het verhaal draait niet alleen om het oplossen van het mysterie rond de dood van Nel, maar ook om de mysterieuze manieren waarop de vijftienjarige Katie en een lokale vrouw genaamd Lauren in de Drowning Pool aan hun einde zijn gekomen. Het draait om de geheimen van de inwoners van Beckford en de krampachtige manier waarop ze die verborgen willen blijven houden. Het gaat om de moeilijke relatie die Jules probeert op te bouwen met haar nichtje Lena, die ze tot voor kort nog nooit had ontmoet.

En dat is het probleem van Into the Water. Het wil te veel. Er zijn veel personages, veel verhaallijnen, veel (zelf)moorden om op te lossen, waardoor je je als lezer nooit écht bij een daarvan betrokken voelt. De personages kunnen door het gebrek aan tijd en ruimte niet voldoende worden uitgediept. Ze worden niet zozeer aan je geïntroduceerd, maar juist in sneltempo naar je afgevuurd. You get a character, and you get a character, everybody gets a character! Ook over het dorp zelf kom je weinig te weten, behalve dat er een kerk is, een winkel, een oude molen en oh ja, natuurlijk, klein detail: een rivier waar geregeld vrouwen in sterven en waar zo goed als elk personage een paar keer per dag langs kuiert just for the hell of it, want echt veel meer lijkt er in Beckford niet te doen te zijn.

Het verhaal van Into the Water wordt vanuit verschillende perspectieven verteld. Daarvan zijn er ook te veel. De vertellers zijn niet alleen Jules en Lena, maar ook de moeder en broer van Katie, twee politieagenten, een leraar, de vader en de vrouw van Sean en (want waarom ook niet) een helderziende bejaarde vrouw. De perspectieven wisselen steeds, ook al is niet elk personage even belangrijk. Wat ik persoonlijk best irritant vond, was dat tussen de vertellers daarbovenop nog eens werd gewisseld tussen ik-perspectief en personale verteller.

into the water paula hawkins

Schrijfstijl

Hawkins probeert het allemaal iets té mysterieus te maken. Personages maken voortdurend suggestieve mysterieuze opmerkingen, waardoor het lijkt alsof ze allerlei duistere dingen weten, maar daar komt erg vaak niets uit voort. Op die manier bleef ik vaak op mijn honger zitten. Ik verwachtte allerlei skeletten uit de kast, maar veel van die uitgegooide lijntjes leiden nergens heen. Dat voelde onbevredigend voor mij als lezer. Daarbovenop horen verschillende personages stemmen alsof het de normaalste zaak in de wereld is. Hawkins probeert door het hele boek heen een gek bovennatuurlijk sfeertje te scheppen dat helemaal niet past bij het down to earth klassieke whodunit-verhaal dat Into the Water is.

Het verhaal mist vaak ook een beetje vaart. De snelheid wordt eruit gehaald doordat Hawkins aan character building probeert te doen, maar zoals ik eerder al zei is dat meestal tevergeefs in dit boek, omdat er simpelweg te veel personages zijn. Daarom wordt het gebrek aan snelheid niet op een bevredigende manier gecompenseerd.

All in all vond ik het een prima boek. Hawkins schrijft vlot en beeldend. Oké, de wisselende perspectieven en overload aan verhaallijnen zijn ietwat irritant. Maar de mysteries in Into the Water zijn interessant genoeg om je pages te laten turnen. Ik bleef dan ook gestaag doorlezen om erachter te komen wat er nu werkelijk aan de hand was. Mijn interesse bleef echter steeds oppervlakkig, want echt meeslepend wordt het nooit. Toen ik het boek eenmaal uit had, vond ik dat helemaal niet zo erg. Gewoon, prima. En dat dit dan ook: een prima boek. Verwacht er niet te veel van.

3 thoughts on “Boekrecensie: Into the Water – Paula Hawkins

Geef een reactie

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *