Oftewel: mijn wekelijkse rubriek op zondag, waarin ik terugblik op de voorbije 7 dagen.
Highlights van de week
* Mijn vrije dag afgelopen maandag.
* Ik had eindelijk eens tijd vrijgemaakt om foto’s te laten afdrukken. Waar ik vervolgens geen plaats voor heb aan de muren, omdat ik die oudere foto’s niet wil vervangen. Waardoor ik bedenk dat we simpelweg meer fotolijstjes moeten kopen. Waarop mijn Lief meldt dat er dan nog altijd te weinig plaats aan de muren is. Waarna ik besluit dat we moeten verhuizen.
* Op een redelijk gevorderd tijdstip tijdens de vrijdagborrel op kantoor Fuck/Marry/Kill spelen met o.a. een paar redelijk hooggeplaatste mensen en de enige gay die we hebben. Er gingen een paar flessen Sambuca rond, dus dan weet je het wel. (Ik lust dat spul niet, dus ik zat zelf nog op drie-biertjes-niveau). Veel bijgeleerd die avond, to say the least.
* Mijn Lief maakte deze week twee keer risotto met pesto van Jamie Oliver klaar. No need to say more.
* Na drie maanden is mijn fiets ein-de-lijk gerepareerd! Dankzij mijn Lief, die er liters bloed, zweet en tranen voor heeft verloren. Bij de fietsenmaker had de reparatie namelijk 70 euro gekost. En da’s misschien elders wel een normale prijs om te betalen voor de reparatie van je normale fiets, maar ik woon in Amsterdam. Alwaar je minstens één keer per jaar overhoop wordt gereden door een taxi/scooter/blinde toerist, je fiets meestal vijf meter verder dan waar je ‘m hebt gestald mag oprapen omdat er duizend fietsen op een hoop geparkeerd zijn en iedereen een asshole is, en niet te vergeten: je fiets sowieso een paar keer in je leven gestolen wordt. Zodoende is iedereen die hier meer dan 100 euro uitgeeft aan een fiets niks minder dan een volslagen idioot. Daarom heb ik een tweedehands fiets van 70 euro en is er no way in hell dat ik evenveel voor een reparatie zou betalen. Gelukkig heb ik een handig Lief en heeft-ie ‘m gisteren toch eindelijk weten te maken. Jammer alleen dat het deze week gaat vriezen en ik dus sowieso met de tram ga, want whiny millennial. #tochbedankt
* Zaterdagavond was mango margarita’s en taco’s in een Mexicaans restaurant met twee vriendinnen van long, long ago toen ik nog sociologie studeerde. De margarita’s waren enorm én al meteen voorzien van een kannetje re-fill en het toetje bestond uit flensjes met vanille-ijs die letterlijk in een bord karamelsaus dreven. Kortom: ik heb genoten. #ajaenhetgezelschapwasooktof
Dat was minder, vlinder
* Ik heb al heel lang een giftcard van Sacha die ik dringend eens moet uitgeven, maar dat kan enkel in de winkel. Toen ik online een paar schoenen met 50% korting zag, ging ik tijdens mijn lunchpauze even naar de dichtstbijzijnde winkel (15 minuten lopen) om die nog snel te scoren. Daar bleken ze die schoenen niet meer te hebben, maar na wat telefoontjes wilden ze in een ander filiaal nog wel het laatste paar in mijn maat voor me bewaren. Dus was ik meteen verplicht om ook nog daarheen te gaan (15 minuten lopen). Eenmaal daar bleken de schoenen er niet helemaal uit te zien zoals ik dacht. En bij nader inzien stonden ze me ook niet heel goed. En dus ging ik met lege handen weer naar kantoor (15 minuten lopen), terug van een compleet nutteloze uitstap. Oh, en had ik al vermeld dat ik die dag hakken droeg? Hoge hakken. Was leuk. Echt.
* Ik moest deze week mijn geld terugvragen voor tickets voor een heel cool feestje, die ik al maanden geleden samen met vriendinnen had gekocht, omdat het hele ding ineens doodleuk naar vijf maanden later is verplaatst. Van maart naar augustus. Alsof dat een heel normale actie is. Wat?
* Op werk moeten we sinds kort met z’n allen af en toe in kleine groepjes een cursus volgen om betere mensen of werknemers of zoiets te worden. Ik had het niet van mezelf verwacht, maar ik sta er dus blijkbaar totaal niet voor open. Enfin, ik wist al wel dat ik een grondige hekel heb aan verplichte workshops met rollenspellen en kennismakingsspelletjes en allerlei kleuteropdrachten. Dat bleek deze cursus gelukkig helemaal niet te zijn. En toch: toen we in het obligatoire kringetje zaten om al onze inner feelings en struggles en alles te bespreken, merkte ik dat ik onbewust in een compleet gesloten houding was gaan zitten. Alles in mij schreeuwde ook echt: NEEN. Niemand gaat hier met zijn vinger in mijn emoties en mijn brein lopen prikken en zeggen dat al mijn patronen en houdingen verkeerd zijn. LAAT ME MET RUST. Ik schrok zelf een beetje van de heftigheid van dat gevoel. Uiteindelijk vond ik de cursus wel prima en heb ik mezelf gedwongen om er wat actief aan mee te doen, maar erg van harte was het blijkbaar niet. Ik weet nog niet zo goed wat ik daar nu zelf van vind, eigenlijk.
Uitkijken naar…
* Volgende maand zijn mijn Lief en ik 6 jaar samen en om dat te vieren hebben we die avond gereserveerd bij Envy, een van de hipste restaurants in Amsterdam. Om u een idee te geven: zes maanden na de opening hadden ze al een Michelinster in de wacht gesleept. Dat wordt dus ongetwijfeld een paar keer diep ademhalen bij het betalen van de rekening, maar ik heb er wel heel veel zin in!
Oh man, ik haat dat ook van die workshops en kennismakingsdingen. En je hebt altijd mensen die super enthousiast zijn met zo’n dingen wat het dan nog irritanter maakt. Maar het is inderdaad wel leuker om ook gewoon mee te doen want anders blijf je er een hele dag mega chagrijnig van.
oh jeetje .. haha dat maakt het heel heel irritant ik begrijp het gelijk! Je hebt het allemaal goed verwoord.
Dat van die foto’s is super herkenbaar. Ik ben altijd al fan geweest van foto’s (de echte, niet de digitale) maar ik wil het hier ook niet te druk maken en tja … ik weet niet goed waar ik ze nog kan plaatsen. Nu ik zowel meter als tante ben geworden komen er ook belachelijk veel superschattige foto’s bij dus dat zorgt voor een uitdaging. Ik heb zelfs even overwogen om dan toch maar zo’n digitale fotokader aan te schaffen maar dat is nu eenmaal niet hetzelfde.