… waar het allemaal mee begon
Kartonnen Dozen van Tom Lanoye is het boek dat mijn liefde voor literatuur heeft aangewakkerd. Niet gewoon voor mooie en leuke verhaaltjes met spannende plot twists en dramatische onthullingen. Maar de liefde voor hartverscheurend mooie taalconstructies, voor woorden zó puur en raak dat je er een beetje van gaat duizelen, voor zinnen en beschrijvingen waar je nog dagenlang ondersteboven van bent. Ik was 15 en las voor het eerst Kartonnen Dozen in een hardcover editie die voor een paar euro bij de HUMO zat. En ik was verkocht.
… dat ik het liefst zelf had geschreven
Sprakeloos van diezelfde Tom Lanoye, mijn absolute literaire held, is het boek waarvan ik wou dat ik goed genoeg was om het ooit zelfs maar te kunnen evenaren.
… dat bijna een deeltje van mezelf is
Extremely Loud and Incredibly Close van Jonathan Safran Foer is mijn favoriete boek aller tijden. Waarom heb ik eerder al uitvoerig uitgelegd.
… dat ik oneindig vaak zal herlezen
Elk boek in de Harry Potter-reeks van J. K. Rowling, tot het einde der tijden, en dan nog hoop ik dat ze met me mee het graf in gaan.
… dat de hype niet waard was
Het Smelt van Lize Spit. Unpopular opinion, maar kijk. Ik ken het trucje simpelweg al, en Lize Spit doet het naar mijn gevoel bijlange na niet zo goed als de grote Vlaamse auteurs voor haar.
… dat de hype wél waard was
Us van David Nicholls. Ik ben eerder niet door One Day heen geraakt, maar na Us zal ik het toch nog eens een kans geven. Want Us was mooi, zo mooi, en triestig, en grappig, en Nicholls heeft mij omver geblazen met zijn talent voor mensen observeren én ontzettend treffend beschrijven.
… dat de beste gedichten in de Nederlandse taal bevat
Geef mij nu eindelijk wat ik altijd al had van Herman de Coninck. Wat mij betreft naast Taal zonder mij van Kristien Hemmerechts de beste verzameling van zijn gedichten. Ik heb geprobeerd om in mijn versie mijn favoriete gedichten aan te duiden met een memo-sticker (of hoe die kleine kleurrijke stickertjes die er dan aan de zijkant uitsteken ook heten) en het resultaat is een belachelijk bontgekleurd propvol schouwspel. Alles is mooi. Alles.
… dat ik lukraak koos en geweldig bleek te zijn
The Versions of Us van Laura Barnett lag op een stapel bij een Buy One, Get One Half Price-actie van Waterstones en omdat ik nu eenmaal nooit een commando van mijn favoriete boekenwinkel ter wereld (specifiek: die in Amsterdam) kan negeren, kocht ik het maar. Het bleek een best wel geweldig boek te zijn.
… waar ik telkens weer om moet huilen
The Fault In Our Stars van John Green. Ook al zijn al zijn andere boeken niet echt wat voor mij. Ook al is het genre niet echt wat voor mij. Ook al is het onderwerp niet echt wat voor mij. Dit boek raakt me keer op keer weer en yep, dan gaan de sluizen open en kijkt mijn Lief mij weer raar aan.
… waar ik telkens weer om moet lachen
De Helaasheid der Dingen van Dimitri Verhulst want sorry, maar marginaliteit in de jaren tachtig in Aalst is écht wel de meest hilarische vorm van marginaliteit die er bestaat. En ook wel tragische, eigenlijk.
… dat de mooiste beschrijving van liefde en rouw ooit is
I.M. van Connie Palmen. In Memoriam. Ischa Meijer. Een mooier eerbetoon aan een overleden geliefde bestaat er simpelweg niet.
… dat altijd onderschat wordt
11/22/63 van Stephen King. Omdat hij bekendstaat als de man van de simpele horrorverhaaltjes. Maar dit boek is zoveel meer van dat. Het is meer dan duizend pagina’s dik en houdt je van begin tot einde geboeid: dat is de kunst van de ware verhalenverteller.
… dat me het allerhardst om de tuin heeft geleid
Halverwege Gone Girl van Gillian Flynn heb ik mijn e-reader letterlijk door de woonkamer gegooid omdat mijn brein de plot twist gewoon niet aankon. Het nadeel van al veel boeken gelezen en veel series gekeken te hebben én een achtergrond in literatuurwetenschap (lees: verhaalstructuur en vertelmechanismes) te hebben is dat ik de meeste plot twists bijna altijd van tevoren zie aankomen. Dit boek though… Total mindfuck.
… dat iemand me heeft cadeau gegeven
Mijn Lief gaf mij Milk and Honey van Rupi Kaur cadeau op een moment dat ik het erg hard nodig had. Nog steeds een van mijn favoriete dichtbundels ooit.
… van een vriend
Het West-Vlaams Versierhandboek van wijlen Thomas Blondeau, die ooit mijn geboortestreekgenoot, stadsgenoot, mede-Nedervlaming, werkgever en theaterpartner was, maar altijd mijn vriend zal zijn.
… van collega’s
Bedrock: Het boek is geschreven door mijn collega’s Nina Pierson en Josephine Kay. Het is een papieren verzameling van de beste artikels van Bedrock, een online magazine dat wordt uitgegeven door het mediabedrijf waar ik werk én dat iedereen zou moeten lezen.
… waarvan ik veel heb geleerd
Eating Animals van Jonathan Safran Foer is de reden dat ik enkel nog biologische kip koop en sowieso buiten de deur nooit meer gevogelte eet als ik niet zeker weet waar het vandaan komt. Vegetarisch heeft het me evenwel niet gemaakt, neen.
… met de beste verfilming
Breakfast at Tiffany’s van Truman Capote is een veel betere film dan novelle, neem dat maar van mij aan. En dat mag je gerust doen, want het is mijn favoriete film ooit.
… met de leukste personages
Fangirl van Rainbow Rowell was misschien wel het eerste boek waarbij ik ooit dacht: “Wauw, ik wil letterlijk met elk personage bevriend zijn in real life.”
… met de vervelendste personages
Alles wat fout is met de mensheid is vertegenwoordigd in elk personage in Het Diner van Herman Koch, dat desalniettemin een uitstekend boek is. Voelt tegenstrijdig, ik weet het, maar juist het feit dat dat aspect een beetje schuurt, maakt het juist zo goed.
… dat mijn leven heeft veranderd
En zo is de cirkel rond: Kartonnen Dozen van Tom Lanoye. Het boek waardoor ik, toen het moment kwam om een studie te kiezen, meteen literatuurwetenschap wilde studeren. Dat kon in Amsterdam. Het perfecte argument om mijn ouders te overtuigen om me in Amsterdam te laten studeren (want dat wilde ik heel graag). En in Amsterdam ben ik, mede dankzij mijn studies, geworden wie ik nu ben.
Leuk blogje. Geeft een breed beeld van wie je bent. Lees ik liever dan taarten.
Tom Lannoye, geweldig ja. Goh dat je daardoor besluit een studie te kiezen. Grappig wel.
Leuke leestips. Ik ben wel geen Tom Lannoye fan. Heb al meerdere werken geprobeerd, maar het is mijn ding niet.
Snap ik! Hij heeft een heel uitgesproken stijl dus je moet er wel echt van houden ja.
Ouh allez jong, ik vond One Day echt een héél mooi boek! Het is ook een van m’n favorieten (maar ga de film niet kijken alsjeblieft, die vond ik verschrikkelijk). Ik ga hem binnenkort nog eens opnieuw lezen. Bij zullen de Harry Potter boeken ook oneindig vaak opnieuw gelezen worden. Je hebt me nieuwsgierig gemaakt naar Gone Girl. En ik stond laatst met dat boek van Lize Spit in mijn handen maar ik heb het toch terug gelegd omdat ik mij herinnerde dat jij er niet enthousiast over was :p haha.
Ja, het is een favoriet van veel mensen. En toch kwam ik er niet in. Ik meen me te herinneren dat het nogal zeemzoet begon ofzo, waardoor ik dacht: oh nee, zo’n zoetsappig romantisch verhaal, laat maar. (Is mijn genre niet.) Terwijl Us meteen BAM begint met een vrouw die haar man efkes tussen neus en lippen door meldt dat ze wil scheiden. Daar zat ik dan wél meteen in, lekker dramatisch 😉 Maar ik ga One Day zeker nog eens een kans geven nu ik weet hoe goed hij schrijft! Eerste indrukken zijn vaak wel verkeerd.
(En haha yes, toch één iemand behoed voor dat onding! Ik ben trots nu.)
Sprakeloos laat je inderdaad echt sprakeloos achter (ja, ja, minpunten voor dat hele flauwe woordmopje, I know). En ik ben helemaal niet zo van de poëzie, maar Herman De Koninck en Rupi Kaur doen het voor mij ook wel altijd. En ja, ik heb het al eens gezegd, maar ik moet het nog eens zeggen want #dansaertvlaming en zo, maar Lize Spit <3
Zo veel gemeenschappelijk hebben en dan verpest je het toch nog op het einde, om van te huilen dit.
Leuk blogje. Ik las nog nooit iets van Lanoye. Op een of andere manier heb ik ook gewoon niets met Vlaamse of Nederlandse auteurs. Maar ik probeer wel om er af en toe toch eentje op te pakken.
Ik eigenlijk ook niet. De meeste ‘grote namen’ vind ik doorgaans ook niet zo bijzonder, om eerlijk te zijn. Dus ik heb wel geluk gehad dat Lanoye de eerste was die ik las en het meteen mijn ding was 🙂
Wat een geweldig leuke blogpost 🙂 Eentje om te onthouden en misschien zelf ook eens te doen! One Day is absoluut een aanrader. En Het Smelt, daar vond ik ook maar niets aan 😉