De jongens vs. de meisjes

Ik zat vandaag de tranen weg te vegen van de ongeveer zevende collectieve slappelachbui van de dag toen ik bedacht: ik vind dat eigenlijk wel echt fijn, in een team met vrouwelijke collega’s zitten.

Het zit zo. In de advertising wereld lopen bovengemiddeld veel mannen rond. (Ook op dat vlak klopt Mad Men als een bus.) Zeker wat betreft creatives. En nog veel zekerder wat betreft designers. Nu zit ik als copywriter in het team van de designers, omdat wij constant samen aan projecten en voorstellen werken. En was ik tot voor kort omringd door enkel mannen, op mijn work BFF na: de enige vrouwelijke designer. En dat was op zich prima. Ik heb het gebrek aan veel vrouwelijke teamleden in ieder geval nooit als een gemis ervaren. Of er zelfs heel hard over nagedacht.

Bij mijn vorige banen zat ik altijd in een redelijk gemengd team. Daar kon ik het even goed vinden met beide seksen, maar moet ik eerlijk bekennen dat mijn favoriete collega’s grotendeels uit mannen bestonden. Heb ik nooit erg bij stilgestaan, maar achteraf gezien was dat wel duidelijk zo. Enfin, tot voor kort zat ik dus met allemaal mannen in een team. Tot ons team een beetje van samenstelling veranderde. En er nu vier mannelijke collega’s zijn verruild voor drie vrouwelijke, zodat er nog één man overblijft (of ja, eigenlijk twee, maar de andere heeft vaderschapsverlof.)

En ik besefte dus vandaag hoe fijn dat is. Hoeveel cameraderie er op korte tijd onder ons meisjes is ontstaan. En ik heb eens proberen te analyseren waar dat dan precies aan ligt: wat is het verschil? Volgens mij is het dit:

Vrouwen luisteren naar elkaar

Maakt niet uit wat voor random onzinnige dingen uit mijn leven ik ineens aanhaal, zomaar uit het niets, maar mijn vrouwelijke collega’s luisteren aandachtig. En dan bedoel ik dus van die stomme dagelijkse dagboek-anekdotes over frustrerende situaties in de supermarkt of een onhandige actie of een kleur nagellak die ik wil maar nergens kan vinden. En ze luisteren echt. En somehow boeit het hen. En leven ze mee. En hebben we er dan een heel gesprek over.

Zo hebben wij heelder gesprekken over elkaars pasta fails de avond ervoor, onze collectieve mening over een random foto op Instagram van iemand die we verder niet kennen, iemands pakketje dat maar niet aankomt, iemands schoenmaat die onvindbaar is in een webshop, etc. En ik vind dat echt heel relaxed. Voorheen had ik dit soort random dingen nooit zomaar aangehaald omdat ik dan denk: dat boeit niemand. En bij mannen is dat ook meestal het geval. Die rollen dan eens met hun ogen of halen hun schouders op. En dan druip je maar weer af. En da’s toch iets minder gezellig.

Vrouwen zijn gul met lachen

Wij hebben honderd keer de slappe lach op een dag, omdat vrouwen sneller om elkaars uitspraken en grappen lachen dan mannen. Mannen vinden zichzelf sowieso de grappigste persoon in de kamer – of met uitbreiding, op de wereld – en lachen naar mijn idee niet zo snel zo uitbundig als vrouwen. Ik vind het heel fijn om nu dagelijks te zitten schaterlachen met elkaar. Mijn mannelijke collega’s zijn meestal te druk bezig met zelf constant grappig proberen te zijn om écht te lachen. En als ze lachen om iets dat ze oprecht grappig vinden, is het meestal een kleine chuckle of zo. Je moet al serieus je best doen om hen hardop te doen lachen.

Serieus: wanneer was de laatste keer dat je, als vrouw, eens de slappe lach hebt gehad met een man (die niet die van jou is)? En da’s niet per se omdat we niet dezelfde humor delen, of zo. Ik kan heel vaak mannen aan het lachen brengen. Of tja, aan het chuckling.

Vrouwen onthouden wat er speelt in je leven

Mijn vrouwelijke collega’s weten o.a. hoe mijn vriend heet en dat ik een kat heb en dat ik jarig ben in oktober en welk eten ik vies vind en wat ik lekker vind en waar ik afgelopen weekend zou gaan eten en waar ik over drie maanden op vakantie ga. Mijn mannelijke collega’s weten ongeveer in welk stadsdeel ik woon en kunnen na 1 jaar nu eindelijk mijn achternaam in één keer goed schrijven. That’s about it. En het is niet door lack of communication of zo.

Vrouwen vormen minder snel een bastion

Mannen in een team gaan toch sneller en intenser aan elkaar klitten, heb ik het idee. En vormen dan een heel moeilijk doordringbaar bastion. Met inside jokes en wij gaan altijd met z’n drieën lunchen zonder ooit anderen uit te nodigen en dat soort dingen. Vrouwen zijn daar toch fluïder in, vind ik.

Dus ja, long story short: ik vind het voorlopig wel heel fijn zo. Wat zijn jullie ervaringen met overwegend vrouwelijke/mannelijke teams?


(En jaaaaaahaaaaaa dit is allemaal gebaseerd op puur persoonlijke ervaring, dus neen, ik bedoel dit niet als veralgemenende keiharde gender science. En ja, ik ben een feministe en ik vind dat je mensen niet op basis van gender in hokjes mag stoppen. En ja, dit is gewoon een blogpost, dus je moet het allemaal niet te serieus nemen. Ja.)

 

7 thoughts on “De jongens vs. de meisjes

  1. Ik werk op een redactie met alleen vrouwen. Het lijkt me als ik mag kiezen leuker om in een gemengd team te werken. Maar mijn vrouwelijke collega’s zijn gezellig. Er is geen onderling of achterbaks gedoe en dat heb ik op andere plekken wel eens anders gehoord/gezien.

  2. Op mijn vorige job had ik 7 vrouwelijke en 1 mannelijke collega en ook nu heb ik enkel 3 vrouwelijke collega’s in mijn kernteam. Er lopen hier ook wel heel veel mannen rond, wat ook niet anders kan op 350 werknemers, maar het overgrote deel zijn toch vrouwen. Ik herken wel wat je zegt, al mis ik het soms ook wat om een mannelijke collega te hebben. De droge, rationele kant van een man kan soms toch wel handig zijn om beslissingen te nemen, als je godganse dagen pubers onder controle moet houden. Bij wijze van spreken 🙂

  3. In de sociale sector zie je voornamelijk vrouwen. Ik ben het niet anders gewoon waardoor ik door heel het mannen/vrouwendinges heen kijk. We klitten niet aan elkaar of zijn geen bff’s maar dat vind ik dik ok.

  4. Poe, toen ik je intro las dacht ik “nah, geef mij maar mannen, die zeuren niet zo.” Maar toen las ik verder en dacht ik aan m’n vrouwelijke collega’s, en je hebt helemaal gelijk! Het is inderdaad supergezellig (maar wel productief) als je “onder de meiden bent”!

  5. Ik werk ook liever met vrouwen. Vooral om dat lachen en om de gesprekken over complete onzin. Ik vertel bijvoorbeeld veel over Baloe, dat ik de slappe lach kreeg doordat we hem nu spekske noemen (HAHA ik moet lachen als ik het lees) en dat mijn collega’s dat dan ook grappig vinden :p ik weet nog op mijn vorige job dat ik zo’n verhaal kon vertellen tegen mijn mannelijke collega en die gewoon deed alsof hij heel geconcentreerd mails las.

Geef een reactie

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *