U dacht dat er binnenkort wel weer eens wat tekst van mijn eigen hand hier zou verschijnen, nu #40dagenbloggen al een tijdje voorbij is (en daarmee wellicht ook mijn blogvermoeidheid) en gezien het feit dat mijn eigen naam hier nogal parmantig bovenaan staat te pronken? U dacht obviously verkeerd, want het is weer tijd voor een gastblog! Ja, ik ben alle user generated content eruit aan het knijpen die ik kan, vrienden, zijt maar zeker.
Irene van Tussen Mars en Jupiter is een van mijn favoriete bloggers. Ze schrijft zo verschrikkelijk spontaan en oprecht, zonder schaamte of hardnekkige pogingen om dingen te verbloemen, en ik vind dat heerlijk. Haar blog is heel ontwapenend, vind ik. En daarmee bedoel ik: Irene inspireert me om ook wat vaker te proberen om iets kwetsbaarder te schrijven. Meer de sukkelende stukjes van mijn leven te laten zien. Op een soortgelijke manier. Want ik heb de neiging om a) het beter voor te stellen dan het is, of b) het wel te zeggen zoals het is maar er dan juist heel sarcastisch en compleet nonchalant over te doen. Dat laatste is mijn armour in veel situaties. Maar Irene vertelt de dingen gewoon exact zoals ze zijn. Vertelt probleemloos hoe ze zich daardoor voelt. Geeft het simpelweg toe als ze het allemaal even niet meer weet.
Daarnaast vind ik Irene vaak echt hilarisch. En ik vind haar schrijfstijl ook fijn: een soort stream of consciousness waarbij haar gedachten bijna verbatim op het virtuele papier verschijnen. (Enfin, zo komt het in ieder geval over.) Maar kijk, je moet dat allemaal niet per se van mij aannemen, hè. Lees het zelf maar!
15 dingen die Irene goed kan
Voor #40dagenbloggen (wat nu waarschijnlijk al voorbij is, want ik ging deze post ergens twee weken geleden schrijven maar had echt -568 inspiratie waardoor ik pas deze week een tweede poging deed) besloot Talitha dat ze gastblogjes op haar blog wil plaatsen en er zelf ook wil schrijven. Ik dacht ‘JAAAAA!’ en ‘nope’ tegelijk want schrijven voor mijn eigen blog vind ik allemaal heel leuk maar voor iemand anders? Dan ben ik ineens heel erg onzeker over mijn schrijfsels en ik kijk ook heel erg op naar Talitha haar schrijfskills, dus dat helpt ook niet. Maar goed, kwestie van eens een uitdaging aan te gaan (zoals Baloe, onze kat, die net drie pogingen nodig had om op onze eettafel te springen), hier dus toch een blog van mij. Hoera!
Ik haalde mijn inspiratie uit een post met 15 dingen die Talitha goed kan. Want ondanks dat ik met gemak honderdmiljoenmiljard dingen kan opnoemen waar ik echt niet goed in ben, zijn er toch ook dingen waar ik wel goed in ben:
1. Dingen vergeten in de supermarkt.
En dat is eigenlijk een verbloemd ding waar ik niet goed in ben maar het is het eerste wat ik kon bedenken. Haha. Om de een of andere reden vergeet ik altijd wel iets mee te nemen als ik ga winkelen en kom ik tegelijk met een heleboel ongezonde zooi thuis, zoals noedels en suikerwafels met chocolade en Milkarepen met Oreo en chips.
2. Blind typen.
Echt waar. Geloof het of niet, maar ik typ 95% van deze post blind aangezien ik ondertussen ook tv aan het kijken ben. Ik ben geen goede multitasker, maar dit lukt me met twee vingers in mijn neus (niet letterlijk hé).
3. Werkwoorden vervoegen.
Vind zelf dat ik daar best goed in ben en ik krijg er eerlijk gezegd ook wel een beetje kriebels van als ik van die (sorry) idiote fouten zie staan zoals: ‘ik heb dit verdient’ of ‘ik vindt’. Ik kan er niet zo goed bij dat mensen het zo moeilijk vinden want het is eigenlijk heel simpel. En ja, oké, ik zal ook zelf weleens een foutje maken maar ik durf met mijn hand op mijn hart zeggen dat ik het 98% van de tijd wel juist heb.
4. Beslissingen nemen voor iemand anders.
Voor mezelf is dat iets moeilijker want ik ben een eeuwige twijfelkont, maar als het op iemand anders’ keuzes aankomt, heb ik er totaal geen probleem mee om knopen door te hakken. Dus als je niet kan kiezen, call me!
5. Onze was zo managen dat ik hem niet hoef te strijken.
Ik haat strijken. Ik heb het ook nog nooit gedaan, ondanks dat ik van een vriendin een supersonisch stoomstrijkijzer
kreeg als housewarmingcadeau. En mensen reageren ook altijd alsof het zo’n megazonde is dat ik onze kleren niet strijk, terwijl dat er gewoon nooit aan te zien is. En ik ken zelfs mensen die onderbroeken en zakdoeken strijken dus die snappen het al helemaal niet. En dat snap ik dan ook weer niet want who the fuck strijkt zijn onderbroeken?
6. Liedjesteksten onthouden.
Ik heb daar een soort van talent voor.
7. En ook gewoon van die onbenullige dingen onthouden.
Ik verbaas mijn vriend regelmatig door hem aan iets te herinneren wat hij vijfhonderd jaar geleden zei.
8. Mooi schrijven.
Ik vind van mezelf dat ik een mooi geschrift heb zonder dat ik daar mijn best voor hoef te doen. In de lagere school kreeg ik daar ook al complimentjes op. Ik schrijf nu compleet anders als ik toen deed, maar het is nog steeds mooi.
9. Enthousiast zijn als een klein kind op Sinterklaasdag.
Ik weet het, ik ben soms allesbehalve enthousiast over dingen, maar als ik ergens wel enthousiast om ben, dan is het ook gewoon meteen all the way. Met gegiechel, een smile tot achter m’n oren, sprongetjes en gilletjes.
10. Nagels lakken.
Bij mezelf mors ik altijd veel maar als ik iemand anders z’n nagels mag lakken, lukt het me altijd veel beter! Zonder foutjes, zonder morsen, perfect egaal gedekt. Misschien heb ik mijn roeping gemist?
Geen 15 dingen maar 10 want ik heb zin om hier op mijn eigen blog ook nog een post aan te wijden en anders kan ik gewoon helemaal niets meer bedenken.
Haha, die werkwoorden vervoegen. Ik zat gisteren te sturen met iemand die vroeg: “Ben je van gedacht verandert?”. Kreeg ik al de kriebels van, maar ik verbeter nooit mensen, want hé, taal- en letterkunde gestudeerd en dan ook nog eens zo’n irritant verbeter-type, no thanks. Nu wil het toeval wel dat ik hem niet zo goed begreep dus ik stuurde: “Hoezo ben ik van gedacht veranderd?” Zijn antwoord? “Voor een redactrice maak je wel rare dt-fouten hé.” Hahahaha, ik kon echt niet meer. (PS: dit is heel vreemd allemaal, want ik heb geen idee of ik dit aan het typen ben naar Irene of Talitha, identiteitscrisis en zo)
Hahaha, heerlijk. Afgelopen week had ik toevallig bijna exact dezelfde situatie met een collega die een foutje in een vacature meende te spotten. En supertrots was dat-ie mij even de les kon spellen. Behalve dat het dus geen fout was, haha. Thanks but not thanks, dude.
Ik verbeter mensen ook bijna nooit! Ik rol de ogen weliswaar uit mijn kop, maar ik slik het bijna altijd in. Ook al zou je dat eigenlijk gewoon mogen doen hè, want het IS fout. Maar ja. Ik voel me daar ook zo opgelaten door. Ik werd ooit eens op een typfout gewezen door iemand die letterlijk nog nooit iets heeft geschreven waar ik géén fouten in heb gespot. Die echt schreef met het idee: ‘Ik kan supergoed schrijven, ik ben een taalwonder!!!’ terwijl het doorgaans om van te janken zo slecht was. En zo propvol fouten. Maar daar zei ik dus nooit wat over. En dan wees die MIJ – terecht dan nog – op een fout. Da’s DOODGAAN. Echt. Doodgaan.
HAHA jeetje. Ik zou er spontaan 8965 grijze haren van gekregen hebben! Iemand in mijn nabije omgeving schrijft ook altijd zo’n dingen en ik kan daar dus echt niet tegen hé, maar ja ik ben dan ook niet iemand die die persoon dan constant gaat zitten verbeteren. Al wil ik het zelf wel altijd weten als ik een stomme fout heb gemaakt.
En ja, dat had ik dus met die vorige gastblog ook! Wist niet goed tegen wie ik het had :p
Ik ga er steevast van uit dat iedereen het tegen mij heeft, all day every day, maar dat kan aan mij liggen 😉
Ik krijg spontaan trek in Milka chocola met Oreo. Strijken doe ik ook niet. Ik heb niet eens strijkplank en strijkijzer.
Waar is de tijd dat we nog maar net samenwoonden én ik net als mijn moeder alles streek? Wel, gelukkig een aantal jaren in het verleden. Ik was dus echt zo iemand die uit gewoonte alles – maar dan ook echt alles – streek en dat was zo’n tijdverlies. Nu is mijn strijkijzer vooral heel goed geworden in het ongebruikt in de kast liggen. Minster strijktijd, meer leestijd!
Mijn moeder strijkt ook echt ondergoed en zakdoeken en keukenhanddoeken enal. Snap er niks van. Vroeger streek ik helemaal niks, maar bij sommige kledingstukken bleek het toch wel echt nodig. Nu heb ik een compromis gevonden: ik strijk enkel broeken (maar geen jeans), mijn bloesjes en een paar T-shirts die van een verschrikkelijk kreukbare stof gemaakt zijn. Dat doe ik voor ons beiden, maar mijn Lief strijkt zijn eigen hemden want die vind ik verschrikkelijk om te doen.