Edit: nog maar eens gepubliceerd omdat mijn blog om de een of andere reden weer had besloten dat comments niet meer mogen. Reageren is nu wel weer mogelijk!

Zes

Zoveel uur duurde ons verhuizing vorige week. Het scheelt een hoop als je schoonvader een professionele verhuizer is, kan ik u vertellen. En als je dan ook eindelijk eens in België verhuist, zodat hij bevoegd is om je ermee te helpen. Waar we vorige keer een heel weekend nodig hadden om vijf keer heen en weer tussen Amsterdam en Antwerpen te rijden met twee compleet volgestouwde bestelbusjes, waarvan de inhoud dan nog via de gewone lift naar boven moest, hadden we nu de luxe van een vrachtwagen én een meubellift. Verhuizen ging nog nooit zo vlotjes – en voor mij was het inmiddels toch al ruim de elfde keer in mijn leven.

Achttien

Gemiddeld aantal keer dat we op de verhuisdag met onze ogen rolden of stiekem middelvingers opstaken achter de rug van onze bijna ex-huisbazin tijdens de afsluitende plaatsbeschrijving. Gezien we de dagen daarvoor alwéér verwikkeld waren in een conflict over geld en dat pas is gaan liggen nadat een bevriende advocate haar in een officiële mail fijntjes wees op de specifieke wetsartikelen die ze nogal hardnekkig probeerde te overtreden, verliep het bezoek volgens verwachting in een sfeer ver beneden het vriespunt. Ze probeerde nog zo moeilijk als mogelijk te doen – door onder andere verontwaardigd te zijn over het feit dat we de keukenmuur in precies dezelfde ongeschilderde staat weer opleverden als wij hem hadden gekregen – maar uiteindelijk kregen we toch de verlossende handtekening op de papieren voor de huurwaarborg.

Twaalf

Het aantal keer dat ik tijdens mijn laatste bezoekje aan Amsterdam, vlak voor onze verhuizing, dacht: fuck, hoe chagrijnig zijn mensen in Antwerpen eigenlijk? Het begon al toen ik een buurvrouw kruiste op de trap en er geen goeiemorgen van af kon, ging verder toen ik m’n bel liet rinkelen zodat een vrouw met kinderwagen van het fietspad af zou gaan (want er was gewoon plaats op het voetpad?) en ze zonder zelfs maar om te kijken al ‘fuck off!’ snauwde, en werd me pas echt duidelijk toen ik daarna richting Nederlands reisde en een volle dag doorbracht in een stad waar iedereen me als vanouds toelachte op straat en in koffiebars, waar de tramconducteur me vrolijk groette en grapjes maakte over de intercom, en compleet wildvreemden zomaar een gezellig praatje met elkaar sloegen aan de bushalte.

Om maar te zeggen: ik vond het deze keer niet bijzonder erg om te verhuizen. Ik weet dat ge allemaal heelder dagen in de file staat en de lucht slecht is en de Schelde lelijk, maar komaan zeg.

Drie

Zoveel dagen woonden we in ons nieuwe huis vooraleer mijn Lief opperde om een dierenasiel te bezoeken, gewoon, ‘om al eens te kijken’. Uiteraard reden we de dag daarna al naar huis met twee katten. Twéé, ja, want toen mijn hart eenmaal gesmolten was voor een eindeloos purr-ende beige tijger, bleek hij onafscheidelijk te zijn met zijn al even adorable broertje. Dus adopteerden we ze maar allebei, want zulke weekhartige seuten zijn wij ook wel weer. (Oké, ik vooral, die misschien ook al een beetje stond te wenen in de gang omdat ik alle andere katten daar moest achterlaten.)

Zevenenveertig

Ruwe schatting van het aantal keer dat ik Artis en Apollo al tot de orde heb moeten roepen, omdat ze op het aanrecht of de tafel springen, als ze al niet vrolijk mijn kamerplanten aan het opvreten zijn. Ze zijn pas negen maanden en moeten dus nog voor een stuk opgevoed worden, wat meteen de hele reden is dat ik überhaupt eigenlijk geen jonge katjes wilde maar gewoon weer een kant-en-klaar volwassen exemplaar, maar goed. Het is nu eenmaal zo. Tegelijkertijd zijn ze met z’n tweeën entertainender dan werkelijk anything dat tegenwoordig op tv te zien is. En ze zijn ook gewoon belachelijk lief: na een paar uur in huis lagen ze al samen op mijn schoot te ronken. Kortom: eindeloos veel kitty spam op Instagram, sorry maar echt totaal geen sorry.

Vier

Het aantal verdiepingen dat ons huis nu telt. Nog niet aan gewend. En dus stapelen de lege PMD-flessen en losse papiertjes zich op in de keuken, omdat we telkens vergeten om het mee te nemen als we richting de kelder gaan. Waar ik overigens ook steeds vergeet om de was in of uit te laden, gezien de wasmachine daar nu ineens staat. Tandenpoetsen was makkelijker toen we één badkamer hadden, in plaats van twee verdeeld over evenveel verdiepingen, en mijn wederhelft er altijd in slaagt om de tandpasta mee te nemen naar precies die ene waar ik niet met mijn borstel in de aanslag sta. Het zijn luxeproblemen, ik weet het, maar met al die trappen haal ik mijn dagelijkse aantal stappen natuurlijk wel.

Eenentwintig

Het aantal minuten dat mijn rit naar werk tegenwoordig duurt. GEHEEL FILEVRIJ. Zelfs om half negen ’s ochtends. Of half zes ’s avonds. Fucking love you en je complete gebrek aan bevolkingsdichtheid, West-Vlaanderen.

Twee

Zoveel dagen per week werk ik nu op kantoor. Dat zijnde: Roularta in Roeselare, alwaar ik freelance eindredacteur ben. De overige drie werkdagen breng ik door in mijn eigen home office, compleet met hysterisch flamingobehangpapier en uitzicht over een gemoedelijke straat met bomen, en schrijf ik op freelance basis voor o.a. Sjiek, Flair, Feeling, KW Weekend, Steps en de Krant Van West-Vlaanderen.

Ik durf met een aan zekerheid grenzende waarschijnlijkheid stellen dat ik een paar goeie life choices heb gemaakt op dat vlak, hastn.

Driehonderdvierentwintig

Grofweg geschatte aantal klusjes dat nog overblijft in het huis waarvan we beiden aanvankelijk dachten ‘dat er eigenlijk nog maar vrij weinig aan te doen was’. HAHAHAHA. Niet dus. De helft van het huis ligt er nog steeds in semi-ontplofte staat bij. We hebben geen gordijnen of lampen. Het tocht verschrikkelijk en we hebben geen tijd om strips te halen. Het is wachten op een bezoek van mijn ouders voor een specifieke kapstok en een kastje uit mijn oude slaapkamer, waardoor er nu simpelweg overal kleren liggen en hangen. Het duurt anderhalve minuut voor er warm water uit de kraan komt in de ene badkamer. De muren van het toilet zijn om de een of andere reden zo bizar dik dat er met geen mogelijkheid in geboord kan worden en dus hebben we geen handdoekhaakje of wc-papierhouder of wc-borstel. Plus nog een hoop andere kleine, onnozele dingetjes waar we de tijd en het geld en de hulp en de juiste middelen voor moeten vinden.

Langzaam maar zeker komt het goed, though.

Algehele samenvatting van mijn leven na een week verhuisd te zijn: blij.