Het voorbije half jaar is voorbij gevlógen. Ik weet het, de lockdown en whatever we’re in now voelden voor velen juist compleet tegenovergesteld aan, maar voor mij is er enorm veel veranderd in de afgelopen zes maanden.
Een half jaar geleden verhuisden we en sindsdien is pretty much alles veranderd. Een half jaar geleden woonde ik samen met mijn Lief en mijn kat in een appartement van 90m2 in Borgerhout, werkte ik nog steeds in advertising en pendelde ik elke dag naar DPG Media in Vilvoorde en terug, en had ik het gevoel alsof elke dag tergend langzaam voorbij kroop. Ik zat een beetje in de wachtkamer van mijn leven, zo leek het, want alles was wel oké maar niets was echt helemaal wat ik wilde. (Behalve mijn Lief. Hij is de enige constante in dit verhaal en daar ben ik nog steeds heel erg blij om, laat ik daar maar geen onnodige paniekskes over zaaien.)
Fastforward naar vandaag. Ik woon in een huis van vijf verdiepingen (yet nog steeds nul conditie, zelfs met al die trappen) in Kortrijk, dicht bij al mijn familie en beste vrienden (die ik belachelijk vaak zie, want ik ben nu iemand met een sociaal leven, holy fuck), met twee katten (want helaas afscheid moeten nemen van de fluff ball), werk volledig zelfstandig als journalist, pendel letterlijk nooit meer (en kus nog elke dag mijn pollekes daarvoor want waddafuk voor kutleven is dat, jongens, serieus) en heb er allemaal nog geen seconde spijt van gehad. Alles is anders, maar alles is ook beter.
Ik werkte tot voor kort in de reclamesector, maar mis het dezer dagen totaal niet meer. Ik gniffel nog steeds hardop om de herkenbaarheid van de memes bij @theincumbentagency en ik zie af en toe nog wat jaloersmakend creatief werk voorbijkomen op de vakgerelateerde kanalen, maar evenzeer ben ik ikweetniethoe content dat ik niet van die zeemzoete ‘het is niet om je zeep te verkopen hoor maar gewoon omdat we om je geven in deze zware coronatijden dus was je handen aub heel vaak maar dan het liefst toch met onze zeep oké thx bye’-commercials moet bedenken, want ik denk serieus niet dat mijn ogen medisch gezien al dat gerol hadden aangekund.
Ik vind het nog steeds een heel mooi vak met bákken creativiteit, maar had het zelf op het einde toch een beetje ermee gehad. Met steeds maar dingen maken voor adverteerders, op de manier zoals zij dat willen, want geld. Met steeds maar moeten plooien voor sales, want geld. Met steeds maar moeten inbinden op het vlak van creativiteit, want geld. Ik was mijn drive een beetje kwijt, mijn gevoel van ownership, van trots zijn op mijn werk. Ik werkte toen vaak samen met redacties en dacht ineens: dat wil ik. Zelf de dingen maken die ik wil, zoals ik het wil.
Dus ben ik maar freelance journalist geworden. Ik heb nooit journalistiek gestudeerd en ook nooit die aspiratie gehad. Ja, ik ben al sinds mijn dertiende verslingerd aan de Humo, voor mij het summum van de journalistiek in België, en het leek me destijds dé coolste en meest indrukwekkende job op aarde om voor hen te schrijven. Maar toch ben ik nooit echt journalist willen worden. Al dat babbelen met mensen sprak mijn asociale zelf niet aan, dus ging ik maar literatuurwetenschap studeren, omdat boeken nu eenmaal zwijgen. En toch, zestien vijftien jaar later (technisch gezien nog eventjes waar, and imma hold on to it, dus laat mij), ben ik er op de een of andere manier wel beland. Ik had niet het relevante diploma of de juiste ervaring (want reclame, eikes, zo commercieel!), maar ik dacht: hell, ik weet dat ik kan schrijven, dus ik kan het maar proberen. Ik leer het allemaal wel al doende. En die instelling heeft mij al zóveel opgeleverd in mijn leven, hastn. Gewoon proberen. Je stoute schoenen aantrekken en je mond opentrekken. En jezelf daarna simpelweg bewijzen met je werk.
Het heeft gewerkt.
Freelancer worden was nooit een droom van mij. Ik heb het ook nooit geromantiseerd. Ook nu ben ik nog steeds geen freelancer die hardnekkig het ideale plaatje probeert hoog te houden met honderdduizend hashtags over #freelancelife en #dreamjob en blah blah blah. Het heeft zeker z’n voordelen, maar het is evenzeer soms kak. Wat ik wél heel erg fijn vind: ik kan mijn eigen projecten bedenken, mijn eigen doelen stellen en helemaal zelf beslissen wanneer ik trots ben op mijn werk. Zoals vandaag.
Eind deze week sta ik precies zes maanden ingeschreven als zelfstandig journalist in hoofdberoep. Daar ben ik zomaar mee begonnen, zonder relevante ervaring, enkel met een handvol teksten om te laten zien wat ik kan en een paar brutale e-mails waarmee ik een onvergetelijke indruk probeerde achter te laten.
Vandaag kocht ik in de krantenwinkel de nieuwste Humo, waarin maar liefst zes pagina’s van mijn hand staan. Met mijn naam erbij. In de Humo. De Humo!!!
Deze is voor mijn dertienjarige zelf, die niet goed wist wat ze graag wilde worden maar desondanks stiekem hoopte dat het ooit iets bij de Humo zou kunnen zijn.
Wiens voornaamste hobby lezen was, maar dat nooit hardop durfde toegeven omdat dat eigenlijk toch iets voor seuten was.
Wiens enige talent schrijven was, maar altijd alleen maar kon denken aan al die anderen die er zoveel beter in waren.
De dertienjarige die dacht dat niemand haar ooit serieus zou nemen.
This one’s for you, girl.
Proficiat!! Heel blij voor jou! En je schrijft inderdaad ontzettend goed!
proficiat talitha ik ga morgen eens die humo gaan kopen
groetjes nannette caron
Waw Waw Waw!
Hihi you goooo gurl!!! En goed dat je uit die wachtkamer weg bent en dat alles op z’n plek is gevallen ?
Ik had jààren ( maar echt verschillende decennia!) een abonnement bij HUMO en een jaar of vijf geleden heb ik dat opgezegd. De artikels waren mij niet meer boeiend genoeg, ik was meer aan het doorbladeren dan echt aan ‘t lezen. Nu jij er voor schrijft, zou ik mijn mening wel eens durven herzien. Zeg maar aan de baas dat hun cijfers misschien wel drastisch zullen stijgen nu jij er eenmaal bij zit.
En goh, ik ben nu ineens aan het denken aan een carrièreswitch. If you can, I can. ?
Wel, toen ik in NL woonde las ik jarenlang de Humo’s van mijn ouders, die een abonnement hadden, tot zij dat op een gegeven om dezelfde reden stopzetten. Toen ik vorig jaar bij het moederbedrijf in dienst ging, kon ik elke week een verse Humo gratis meenemen en ben ik het weer beginnen lezen en ik moet zeggen dat ik toch wel weer helemaal hooked was. Dus ik durf te zeggen dat het weer beter is! Overigens schrijf ik niet op vaste basis voor hen, dus daar zou ik het nu ook niet per se voor doen – maar ’t is wel heel lief! 🙂
6 volle pagina’s, dat kan zeker tellen ? Proficiat! En fijn dat je freelance leven in West-Vlaanderen je zo bevalt!
Zalig, proficiat!!!!
Goed gedaan zeg! Dikke proficiat!!
Zo blij voor jou dat 2020 niet enkel het jaar van de bubbels en mondmaskers is maar ook dat waar veranderingen verbeteringen bleken te zijn.
Ah zalig! Dan ga ik dat hier binnenkort kunnen lezen als mijn papa zijn Humo’s doneert aan mij ? En ook gewoon zalig dat je dat gewoon doet zo met uw stoute schoenen aan. Keigoed bezig!
Nice one, Talitha! *stiekem ook wel een beetje jaloers, maar vooral mega cool gedaan van jou!*