Sinds een tijdje schrijf ik een wekelijkse column voor De Krant van West-Vlaanderen, omdat ik al eens graag ongevraagd mijn mening geef, en als ik daar dan ook geld voor krijg, nog veel liever. Ik schrijf elke week een stukje over allerhande – bestaande, maar ook compleet uit mijn duimen gezogen, waarschijnlijk – clichés die over West-Vlamingen bestaan en doe daar mijn zegje over, want ja, daar zat gans de provincie wel degelijk op te wachten, EWELJA. 

Als luie blogger pur sang bedacht ik vandaag dat het misschien wel tof zou zijn om die columns hier gewoon door te plaatsen. Ik krijg er in de krant maar 2.200 tekens voor, wat voor mij doorgaans net voldoende is om me net een beetje comfortabel in mijn inleiding te nestelen, dus dit is ook de ideale gelegenheid om alle darlings die ik tijdens het schrijfproces heb moeten killen weer tot leven te wekken.

Clichécheck #7

Het cliché: West-Vlamingen zijn punctueel. 

West-Vlamingen komen altijd en overal op tijd, naar het schijnt. Daar zijn meerdere redenen voor te bedenken. Met stip op één: wij hebben amper files. Oké, als er in hartje zomer voorspeld wordt dat het lekker bakken-en-braden-weer wordt, zit je gegarandeerd vast richting de kust. Maar verder kunnen we hier over verkeersdrukte echt niet klagen, of er zouden al eens drie tractoren toevallig achter elkaar moeten rijden in een dorpskern. En neen, af en toe eens vijf minuten verliezen omdat het ietsje drukker is op de West-Vlaamse snelwegen dan gewoonlijk, telt niet mee. Neem het aan van iemand die ooit in Antwerpen woonde, maar in Vilvoorde werkte, en dus dagelijks twee uur van haar leven verspilde aan muurvast stilstaan. (Had ik al gezegd hoe content ik ben dat ik weer in West-Vlaanderen woon? Maar echt.)

Daarnaast speelt er ook een minder praktische, maar juist principiële reden mee in onze stiptheid. Op tijd zijn hoort nu eenmaal bij je werk goed doen. En op dat vlak zijn wij West-Vlamingen ware pleasers: werkethos is ons hoogste goed. (Nu ben ik wel een zelfverklaarde lege fakke, maar het schijnt dat de rest van de provincie zeer hard werkt, dus ik represent hen eventjes compleet onverdiend.) Zelf vind ik het ook verschrikkelijk om ergens te laat te zijn. Ik ben zelfs zo bang om te laat te komen dat ik gewoon standaard te vroeg ben. Dat klinkt heel stresserend, maar is het juist niet. Want zelfs als ik dan onverwachts – die verdomde drie tractoren! – toch te laat zou komen, ben ik eigenlijk op tijd.

Bovendien ben ik zo meestal de eerste op de plaats van afspraak. Dat betekent dat ik rustig op de ander kan wachten met een koffietje, in plaats van bezweet en gestresst moeten binnenwaaien, rap mijn haar nog goed leggend, naarstig op zoek naar die ene persoon in een drukbevolkte ruimte. Daar ben ik namelijk niet zo goed in, leerde ik uit meerdere gênante momenten in mijn leven waarop ik de compleet verkeerde persoon aanklampte, of juist vijf minuten verwilderd rond stond te kijken terwijl mijn afspraak letterlijk pal voor me zat.

Toegegeven, met mijn hyperpunctualiteit bescherm ik dus vooral mezelf tegen mijn eigen onnozelheid. Maar laten we het vooral mijn ‘werkethos’ noemen, ja.

Het oordeel: waar. Stiptheid hoort bij je werk goed doen, zowat de definitie van de West-Vlaming. (Of allez ja, de andere dan.)