Het zal wellicht niemand verbazen dat de laatste keer dat dit lijstje hier verscheen zo ongeveer midden augustus vorig jaar was. Als je leven al een jaar lang voor zo’n 90 procent bestaat uit lang slapen, thuis werken, koffie drinken, katten knuffelen en wandelingetjes maken in een straal van vijf kilometer rondom je huis, dan valt er nu eenmaal niet veel bijeen te schrapen om een dergelijk lijstje te vullen. Ik heb het nu toch maar eens geprobeerd, onder het motto ‘je kan ook niet alleen maar oude columns blijven posten op je blog bij wijze van luiewijvenoplossing als je wil dat je lezers je nog enigszins tof vinden, maat’, en zo is het maar net.

Bij deze: wat ik de laatste tijd zoal heb…

Gelezen

* De Bourgondiërs van Bart Van Loo. Je weet wel, dat vuistdikke boek met de vage middeleeuwer op de cover (waarom had iedereen volgens de portretten van toen allemaal datzelfde soort gezicht, met van die uitpuilende ogen en zuinige mondjes en platte wangen? Was dat een ding, of konden ze toen gewoon niet zo goed gezichten schilderen? Ik vraag mij dat af.) dat enkele jaren geleden zo uitbundig bejubeld werd door elke krant, literaire bijlage en hautaine blog dat ik me, ondanks mijn geheel onbestaande interesse in historische boeken, bijna verplicht voelde om er de Standaard Boekhandelbon (a.k.a. mijn minst favoriete boekenwinkels op aarde) van mijn vorige job aan te besteden. En zo geschiedde. Ik ben er in september (!) aan begonnen en heb het pas vorige week ein-de-lijk dichtgeklapt, maar dat betekent niet per se dat ik het een vreselijk boek vond. Integendeel!

De immense research die erin moet zijn gekropen, verdient een dikke vijf sterren, maar de leeservaring zelf vond ik er eerder drie waard. Van Loo weet hoe hij droge historische kost makkelijker verteerbaar kan maken, hij schrijft vlot en met humor, maar het duurde eerlijk gezegd een dikke 150 pagina’s voor ik mezelf niet meer door De Bourgondiërs moest sleuren. Het eerste hoofdstuk beslaat namelijk de tijd voor de Bourgondiërs en beschrijft aan de lopende band oorlogen en trektochten van allerhande volkeren waar ik nog nooit eerder van had gehoord, maar die in onze contreien rondzwierven. De namen en jaartallen vliegen je om het hoofd. Pas wanneer we goed en wel in het Bourgondische hertogdom zijn aanbeland en Van Loo eindelijk de tijd neemt om op één familie in te zoomen – beginnend bij Lodewijk van Vlaanderen en zijn zoon Filips de Goede, de man op de cover – begint het interessant te worden, al was het maar omdat ik pas op dat punt alle Filipsen en Karels uit elkaar wist te houden en dus ook een beetje emotionally invested kon worden. Het leukst vond ik de beschrijvingen van alledaagse dingen uit de middeleeuwen – wat voor kleren droegen ze, hoe leefden ze, wat aten ze? – en de etymologische feitjes over hedendaagse woorden en uitdrukkingen. Enorm veel van opgestoken, maar je moet er dus wel effe inkomen.

* HEX van Thomas Olde Heuvelt. Een Nederlandse thriller/horrorroman die bejubeld werd door Stephen King himself, die moést ik lezen. Ik heb er 1,5 dag over gedaan, dus spannend was het alleszins, maar ook bij dit boek begon het niet zo goed. De eerste 20 pagina’s zitten vol met bordkartonnen personages die veel te afgelikte, witty en compleet onrealistische dialogen met elkaar voeren. Ik meen het als ik zeg dat de eerste scène met het gezin De Graaf aan het begin van het boek een van de allerslechtste stukjes dialoog is die ik in mijn leven al heb gelezen. Maar dan wordt het gelukkig wel beter, ongeveer vanaf het punt waarop HEX en de gekke dingen in het dorp worden geïntroduceerd. De premisse van dit boek is heel origineel en erg goed naar de 21ste eeuw gebracht – ik zat constant te fantaseren hoe dat hier bijvoorbeeld in z’n werk zou kunnen gaan. De eerste driekwart van het boek heeft een creepy vibe – in de stijl van Stephen King, die hij ongelofelijk duidelijk probeert na te doen – maar naar het einde toe gaat Olde Heuvelt helemaal los en wordt het niks minder dan bat shit crazy. Tere zieltjes met gevoelige magen moeten dit boek niet lezen, geloof me. Het is gruwel upon gruwel upon gruwel, met een vaag einde waar ik toch niet helemaal tevreden mee ben. Bon, op zich heb ik het graag gelezen en het is inderdaad refreshing in dit genre, maar hoogstaande literatuur is het niet. (Also: de auteur is weirdly geobsedeerd door tepels, die hij zonder overdrijven zeker 27 vernoemd en tot in detail beschrijft. Hij houdt ook niet van borsten, want die zijn blijkbaar enkel bedoeld om te knijpen, slaan of snijden. En welke vrouw heeft hem in godsnaam zoveel pijn gedaan dat hij zo misogyn schrijft? Seriously, bro.)

Gezien

* The usual gigantische berg aan true crime, al dan niet gefictionaliseerd, zoals daar zijn The Undoing (tof maar voorspelbaar), Night Stalker (zeer boeiend maar ook zeer slecht geproducet), Fear City (alleen al voor de dikke New Yorkse accenten een aanrader), I’ll Be Gone in the Dark (meh) en The Yorkshire Ripper (zeer goed).

* De Austin Powers-trilogie, want als mijn Lief per se zijn stapel dvd’s uit de jaren stillekes wil houden, moeten we er wel af en toe een paar van kijken, vind ik.

* Oneindig veel tutorials over je haar föhnen met zo’n ronde borstel waar ik als tiener ooit zo verschrikkelijk (en letterlijk) mee in de knoop zat dat mijn onderlip nog steeds spontaan een beetje begon te trillen toen ik het weer vastnam. Ik liet mijn haar altijd gewoon aan de lucht drogen, maar het is nu zo lang dat het uren duurt voor het op die manier droog is én door het gewicht is het dezer dagen helemaal steil geworden, terwijl het vroeger wavy was. Het schijnt dat föhn + borstel daarbij to the rescue is, maar na vijf op niks uitdraaiende pogingen heb ik het opgegeven en de luiewijvenoplossing gekocht (een föhnborstel).

Gehoord

* Dit liedje, omdat de theme song van Goldmember daarop gebaseerd is, en het zo catchy is dat ik er drie weken later nog steeds elke dag mee opsta en ga slapen. (Geen dank.)

* “Amai, jij klinkt Antwerps”, toen ik een Oost-Vlaamse in West-Vlaanderen de courtesy wilde geven om niet zomaar in plat dialect tegen haar te beginnen wauwelen. Het is ook nooit goed he, jongens.

Gegeten/gedronken

* Sloten cappuccino gemaakt van verse bonen en verse melk, uit mijn grotemensenkoffieautomaat waar ik, vier maanden na aanschaf, nog steeds zeer trots op ben, jazeker.

* Wafels van Wafel Atelier want dat zijn de allerbeste (en ze zijn er nooit gierig met slagroom, wat bij mij steevast een dik pluspunt is).

* Een uitgebreide ontbijtbox van Malmo in Kortrijk. Was bedoeld voor Valentijn en dus overgoten met suikerhartjes en roze brol, maar wij hebben een hekel aan Valentijn en bestelden ‘m dus expres voor de 13de. WAT EEN REBELLEN HE WIJ JA KWEETET ZOTJES.

Veel te veel gedaan

* Lang geslapen en/of de voormiddag besteed aan lezen of Netflixen in plaats van werken, om dan op vrijdagavond of zaterdag wel weer te werken, omdat alle dagen en uren nu toch zo in elkaar overlopen dat ik vaak gewoon mijn schouders ophaal en zo totaal geen ritme of structuur meer overhoud. Niet zo gezond, ik weet het, so I’m working on it.

Veel te weinig gedaan

* Aandacht besteed aan de ergonomie van al dat thuiswerken. Ik werk afwisselend aan mijn (massief houten notaris)bureau en aan de eettafel, maar beide zijn niet in hoogte verstelbaar. Bovendien werk ik enkel op mijn laptop, zodat ik urenlang na elkaar naar beneden zit te turen en met mijn schouders ineengedoken zit. Ik heb daarom nu maar eens geïnvesteerd in een laptophouder, toetsenbord en muis, want let’s face it: dit is het jaar waarin ik dertig word.

Gepland

* HAHAHAHAHA. Good one.