26 februari: Carpe Diemdag

Carpe Diem, oftewel ‘pluk de dag’, betekent zoveel als: leef je leven nu en maak je niet te veel zorgen om later. Ik vind dat een mooi sentiment, maar ben er zelf hoegenaamd niet toe in staat. Ten eerste ben ik een planner. Ik heb al mijn deadlines en afspraken steeds netjes in een overzichtelijke planning staan. Ik hou zelfs mijn financiën bij met een speciale app om te budgetteren én kan er werkelijk van genieten om daar op de eerste van de maand mee bezig te zijn. (U dacht dat ik een hippe millennial met een rock-‘n-roll-leven was, beste lezer? U dacht verkeerd.) Al ben ik nu ook niet het type dat de volgende vijf jaar al netjes heeft uitgestippeld. Als het over de grote dingen des levens gaat, zie ik wel wat er op mijn pad komt. Af en toe eens verhuizen, zomaar van job veranderen,… Doe ik gewoon. Maar op welke dagen ik de was doe en hoe laat de katten eten krijgen: dat staat in steen in de agenda gebeiteld.

Read more

12 februari: Darwindag

Wat weet u over Charles Darwin? Wetenschapper! Brit! Origin of the Species! Evolutietheorie! Het recht van de sterkste! Stop de klok!

Dat was het wellicht zo ongeveer, niet? Veel meer kunnen de meeste mensen zich niet voor de geest halen wanneer het over de Britse (check!) wetenschapper (check!) gaat. Zelf ben ik ook geen expert, maar ik las onlangs een boeiend artikel over de grootste misverstanden die er nog altijd over zijn werk bestaan. Zoals wat hij precies bedoelde met ‘survival of the fittest’. Het is de wereldberoemde titel van een hoofdstuk in Origin of the Species (1859). Sindsdien is het idee dat de sterkste, de slimste en de agressiefste altijd wint alomtegenwoordig. Hele bedrijfsstrategieën en politieke keuzes zijn erop gebaseerd. Strijd, competitie en individualisme staan daarin steevast voorop.

Read more

De week van in je eentje uit eten gaan

De week van in je eentje uit eten gaat door van 1 tot en met 7 februari en is ooit ontstaan in een restaurant in New York. De uitbaatster lanceerde er toen speciale menu’s en kortingen voor wie een tafeltje voor één boekte in de aanloop naar Valentijn. Zo wilde ze alleenstaanden een hart onder de riem steken.

Blijkbaar is er een volledige wéék nodig om mensen ervan te overtuigen dat het helemaal niet zo raar is om in je eentje uit eten te gaan. Dat vind ik dan weer raar. Ik kan vrijwel niets bedenken dat ik niét probleemloos in mijn eentje zou doen. (Al zou op een tandem fietsen wellicht niet zo evident zijn.) Het zal wel liggen aan het feit dat ik enig kind ben en dus al van kleins af heb geleerd om mezelf te entertainen. De meeste mensen met broers of zussen lijkt dat triestig, maar ik heb het altijd een enorm pluspunt gevonden. Ik verveel me namelijk nooit en ik ben er erg zelfstandig door geworden. Ik trek altijd en overal mijn plan, ook in mijn eentje. Voor het eerst alleen wonen was voor mij amper een aanpassing. (Al moest ik, toegegeven, wel nog mijn moeder bellen om te weten of de pasta in het water moet voor het kookt of pas daarna. True story. Niet trots op.)

Read more

29 januari: Dag van het werkplezier

Een job die je graag doet, dat wil toch iedereen? Ik in elk geval wel. Daarom heb ik al een paar keer ontslag genomen bij prima jobs, puur omdat ik het eigenlijk niet (meer) zo graag deed. Niet iedereen heeft daar begrip voor. Want ja, zekerheid en een vast inkomen, hè? Natuurlijk is dat belangrijk. Maar als je toch een aanzienlijk deel van je leven op je werk doorbrengt, vind ik het minstens even belangrijk dat je er niet doodongelukkig van wordt.

In Amsterdam had ik een tijdlang een job in de reclame die ik enorm graag deed. En neem het gerust van me aan: niét elke ochtend jezelf dik tegen je goesting naar je werk slepen, maakt je een pak blijer en leuker om mee samen te leven. (Neem dat ook maar aan van mijn wederhelft, die me eveneens meemaakte toen ik ergens werkte waar ik me elke week wel minstens een keer huilend op de wc verstopte.)

Read more

22 januari: Pikante-saus-dag

Vandaag mag er eens extra hard met de fles Tabasco, sriracha of ander tongschroeiend ongein geschud worden, want de wereld viert het bestaan van de pikante saus. Ik gun het u van harte, maar zelf bekijk ik de feestelijkheden toch liever vanop een afstandje.

Ik ben namelijk een enorm watje als het op pikant eten aankomt. Niet eens op een witte-westerse-mensen-die-niks-gewend-zijn-niveau, maar daar nog vér beneden. Laat ik het zo zeggen: zelfs de meeste Doritos-varianten zijn mij al te heet. Ik ben sowieso een saaie eter, eigenlijk. Ik ben meestal fan van de klassieke smaken. Chips? Paprika. IJs? Vanille. Chocolade? Melk. Broodje? Smos. En als ik eenmaal weet dat ik iets graag lust, dan ben ik geneigd om dat altijd te bestellen. In het verleden is het me te vaak overkomen dat, wanneer ik dan eens uit de band sprong en voor een zotte andere smaak koos, het tegenviel en ik mezelf vervloekte. Never change a winning team. Ik ben, kortom, zeer tevreden met mijn pikantvrij leven.

Read more

17 januari: Dump-je-goede-voornemens-dag

Jawel, u leest het goed: al die goede voornemens voor 2022 sneuvelen dit weekend al. Was je van plan om dit jaar meer te sporten, minder geld uit te geven of misschien zelfs voorgoed de sigaret af te zweren? Dikke kans dat je zondag toch weer de hele namiddag in de zetel doorbrengt, losgaat op Zalando of je longen in schoorstenen verandert. (Al dan niet tegelijk.)

Read more

Sinds een tijdje schrijf ik een wekelijkse column voor De Krant van West-Vlaanderen, omdat ik al eens graag ongevraagd mijn mening geef, en als ik daar dan ook geld voor krijg, nog veel liever. Ik schrijf elke week een stukje over allerhande – bestaande, maar ook compleet uit mijn duimen gezogen, waarschijnlijk – clichés die over West-Vlamingen bestaan en doe daar mijn zegje over, want ja, daar zat gans de provincie wel degelijk op te wachten, EWELJA. 

Als luie blogger pur sang bedacht ik vandaag dat het misschien wel tof zou zijn om die columns hier gewoon door te plaatsen. Ik krijg er in de krant maar 2.200 tekens voor, wat voor mij doorgaans net voldoende is om me net een beetje comfortabel in mijn inleiding te nestelen, dus dit is ook de ideale gelegenheid om alle darlings die ik tijdens het schrijfproces heb moeten killen weer tot leven te wekken.

Read more

Sinds een tijdje schrijf ik een wekelijkse column voor De Krant van West-Vlaanderen, omdat ik al eens graag ongevraagd mijn mening geef, en als ik daar dan ook geld voor krijg, nog veel liever. Ik schrijf elke week een stukje over allerhande – bestaande, maar ook compleet uit mijn duimen gezogen, waarschijnlijk – clichés die over West-Vlamingen bestaan en doe daar mijn zegje over, want ja, daar zat gans de provincie wel degelijk op te wachten, EWELJA. 

Als luie blogger pur sang bedacht ik vandaag dat het misschien wel tof zou zijn om die columns hier gewoon door te plaatsen. Ik krijg er in de krant maar 2.200 tekens voor, wat voor mij doorgaans net voldoende is om me net een beetje comfortabel in mijn inleiding te nestelen, dus dit is ook de ideale gelegenheid om alle darlings die ik tijdens het schrijfproces heb moeten killen weer tot leven te wekken.

Read more

Sinds een tijdje schrijf ik een wekelijkse column voor De Krant van West-Vlaanderen, omdat ik al eens graag ongevraagd mijn mening geef, en als ik daar dan ook geld voor krijg, nog veel liever. Ik schrijf elke week een stukje over allerhande – bestaande, maar ook compleet uit mijn duimen gezogen, waarschijnlijk – clichés die over West-Vlamingen bestaan en doe daar mijn zegje over, want ja, daar zat gans de provincie wel degelijk op te wachten, EWELJA. 

Als luie blogger pur sang bedacht ik vandaag dat het misschien wel tof zou zijn om die columns hier gewoon door te plaatsen. Ik krijg er in de krant maar 2.200 tekens voor, wat voor mij doorgaans net voldoende is om me net een beetje comfortabel in mijn inleiding te nestelen, dus dit is ook de ideale gelegenheid om alle darlings die ik tijdens het schrijfproces heb moeten killen weer tot leven te wekken.

Read more

Sinds een tijdje schrijf ik een wekelijkse column voor De Krant van West-Vlaanderen, omdat ik al eens graag ongevraagd mijn mening geef, en als ik daar dan ook geld voor krijg, nog veel liever. Ik schrijf elke week een stukje over allerhande – bestaande, maar ook compleet uit mijn duimen gezogen, waarschijnlijk – clichés die over West-Vlamingen bestaan en doe daar mijn zegje over, want ja, daar zat gans de provincie wel degelijk op te wachten, EWELJA. 

Als luie blogger pur sang bedacht ik vandaag dat het misschien wel tof zou zijn om die columns hier gewoon door te plaatsen. Ik krijg er in de krant maar 2.200 tekens voor, wat voor mij doorgaans net voldoende is om me net een beetje comfortabel in mijn inleiding te nestelen, dus dit is ook de ideale gelegenheid om alle darlings die ik tijdens het schrijfproces heb moeten killen weer tot leven te wekken.

Read more