Een tijdje geleden is Tiny van Tiny Blogt bij mij over de virtuele vloer geweest in het kader van mijn gastblogactie, dus een paar weken geleden heb ik eens interessant lopen doen op haar blog. Ik vond het bloggen daar zo leuk dat ik heel enthousiast vier A4’tjes vol typte. Beetje te veel van het goede, natuurlijk, dus ik maakte een kortere versie voor haar lezers. Gelukkig vind ik het hoegenaamd niet erg om mijn eigen lezers met een miljoen woorden lastig te vallen, dus bij deze publiceer ik de XL versie. Voor wie meer zin heeft in muziek en minder in mijn nostalgisch gewauwel daarover, verwijs ik gaarne naar mijn blogpost bij Tiny.
Ik vind Tiny’s blogposts waarin ze met liedjes uit elk jaar van haar leven aftelt naar haar vijftigste verjaardag echt geweldig leuk. Nu ben ik zelf eerlijk gezegd amper bezig met muziek. Tijdens mijn tienerjaren wel, toen schuimde ik ook alle muziekfestivals van België af (behalve Rock Werchter, want dat was commerciële bullshit waar ze alleen maar artiesten met één populair hitje of net een nieuw album uitnodigden, ja, ik was er zo eentje) en kende ik heel erg veel indiebandjes. Vroeger was ik cool. Nu ben ik een 26-jarige oma die op vrijdag in bad ligt met een boek van Stephen King en daarna Netflix kijkt met haar Lief en haar kat en een dekentje. U dacht dat ik een hippe millennial was die rock ’n roll leeft in Amsterdam? U dacht verkeerd.
Anyway. Na de middelbare school ben ik de interesse in muziek een beetje verloren. Ik weet niet zo goed waarom. Ineens kwam ik in die fase terecht waar de meeste mensen pas vanaf hun veertigste of zo in belanden: ik stopte met nieuwe muziek zoeken, want ik wist al wat ik leuk vond. En dus luisterde ik dat. On repeat. Op mijn iPod Nano uit het gezegende jaar 2005. (Ja, ik heb die nog altijd. Ja, ik gebruik die nog altijd. Er kunnen maar 300 liedjes op of zo. Al mijn leeftijdsgenoten lachen me uit. I don’t care.)
Ik luister niet elke dag naar muziek, zoals de meeste mensen. Niet in de tram of trein, want dan lees ik een boek. Niet op de fiets, want dan kijk (en luister) ik gewoon uit mijn doppen – maar da’s ook wel aangeraden als je fietst in Amsterdam. Niet als ik aan het werk ben, want dan moet ik schrijven en ik kan niet én over woorden naenken én naar woorden luisteren tegelijkertijd. Niet als ik aan het koken/wassen/strijken ben, want dan kijk ik series. Op de een of andere manier is muziek een beetje zijn rol in mijn leven verloren. Soms krijg ik wel eens zin in een bepaald liedje en dan leg ik het op en word ik zo blij en ga ik keihard meezingen en dan leg ik nog eentje op en nog eentje en nog eentje en vraag ik me af: waarom doe ik dit niet vaker?
Daarom, bij deze, heb ik mijn eigen verjaardagsmuzieklijstje samengesteld. Ik ben pas in oktober jarig, maar dat geeft niet. Voor het gemak tel ik af per twee jaar.
1991 – Bryan Adams – (Everything I Do) I Do It For You
Natuurlijk herinner ik me geen nummers van mijn geboortejaar. Maar mijn moeder was vroeger een ontzettend grote fan van Bryan Adams (als in: de berichttoon op haar smartphone is anno 2018 nog steeds Summer of 69), dus ik neem aan dat ik dit nummer zowel in de buik als eenmaal in de wieg vaak genoeg gehoord heb.
1993 – Samson & Gert – Samsonrock
Mijn kindertijd wás Samson & Gert.
1995 – The Cranberries – Zombie
Zou ik graag zeggen, want ik heb het in mijn pubertijd vaak genoeg gedraaid. Maar als ik heel eerlijk ben, zal het als vierjarige eerder dit nummer-één-hitje geweest zijn: Kamiel Spiessens – Het isj nie moeilijk, het isj gemakkelijk! Ahhh, de Vlaamsche muziekcultuur. Topspul.
1997 – Spice Girls – Wannabe
By far dé soundtrack van mijn lagereschooltijd. Ik was geobsedeerd door de Spice Girls. Ik had alle cd’s en een slaapkamer waarvan elke cm bedekt was met posters, natuurlijk, maar ik had ook pennenzakken, rugzakken, kussens, kaftpapier, T-shirts, de film op VHS en zelfs een heus mintgroen tweedelig trainingspak (met naveltruitje, uiteraard) waar menig Amsterdamse hipster anno 2018 jaloers op zou zijn.
1997 was echter ook: Mmmbop van Hanson, Alane van Wes, Barbie Girl van Aqua (had ik de volledige cd van en heb ik eindeloos op staan dansen en zingen in de woonkamer) en gek genoeg ook Con te partirò van Andrea Bocelli, die toen soms in Tien Om Te Zien kwam zingen en aan wie ik refereerde als ‘die man die altijd zingt met zijn ogen dicht’. No joke.
1999 – Phil Collins – Stranger Like Me
Een van de eerste films die ik ooit in de bioscoop zag, samen met mijn mama, toen Ieper nog een eigen bioscoopzaaltje had. Geweldig onder de indruk was ik daarvan. In datzelfde jaar heb ik ettelijke weken met de hele klas danspasjes geoefend op Mambo No. 5 van Lou Bega voor ons jaarlijkse kerstfeestje, speelde Blue (Da Ba Dee) van Eiffel 65 ongeveer tweehonderd keer per dag op de radio en was ik een van de weinige kinderen van mijn leeftijd die he-le-maal niks met noch Britney, noch Christina had.
2001 – Linkin Park – In the End
Ik was zo’n fervente fan van dit nummer (als tienjarige, best wel cool eigenlijk?) dat ik op een dag naar TMF belde om het aan te vragen in zo’n muziekaanvraagprogramma waar we vroeger de halve zaterdag aan besteedden. Superzenuwachtig en onder een valse naam (‘Tia’, als ik me niet vergis, want dat was dankzij Sister Sister mijn favoriete naam ter wereld), maar ik was wel bijzonder trots op mezelf. Ik herinner me nog dat ik mijn vader in die tijd ook vaak cd’tjes liet branden op de (gloednieuwe en o zo spannende) computer voor in de auto, waardoor mijn arme ouders in dat jaar elke vakantie startten met dit nummer 5 x per uur – want om de drie liedjes kwam deze terug.
2001 was de tijd van elke woensdag de Joepie van achter naar voren lezen. Deze jaren van mijn leven zijn ongetwijfeld de enige jaren dat ik ooit écht mee was met muziek en celebrities enal. Verder luisterde ik naar Can’t Fight The Moonlight van LeAnn Rimes, It’s Raining Men van Geri Halliwell (mijn favoriete Spice Girl waar ik na de split nog járen fanatiek voor supporterde), Sunshine After the Rain van Vanda Vanda (#neverforget) en Shaggy’s It Wasn’t Me, waar ik natuurlijk geen snars van begreep maar wel alles soort van ongeveer van mee zong.
2003 – Nelly ft. Kelly Rowland – Dilemma
My jam. So much my jam. Ik heb dit tot in den treure meegekweeld. Ik, die als tienjarige van Linkin Park hield, ja. Geen idee hoe dat kwam, maar ik hield zo hard van dit nummer dat ik er nog steeds een beetje warm van word vanbinnen. Dit is de periode waarin ik mijn eerste crushes had en met een van die jongens zelfs mijn allereerste date had: naar de film, meer bepaald 8 Mile met Eminem, met een seksscène die in mijn herinnering ongeveer een half uur duurde en echt veel en veel te awkward was voor twee twaalfjarigen. 2003 was verder nog Avril Lavigne (uiteraard) en heel veel blink-182.
2005 – Babyshambles – Fuck Forever
Google voor de grap eens de Ultratop 50 van dit jaar. Wat. Een. Bagger. Het was o.a. het jaar van Schni Schna Schnappi. Enough said, zeker? Gelukkig was 2005 ook het jaar waarin Britse indiebandjes floreerden en laat dat nu eens helemaal mijn ding zijn. In 2005 en 2006 was ik dan ook op het hoogtepunt van mijn muzieksmaak en -kennis. Als 15-jarige was ik nog volop bezig met mijn eigen identiteit vormen, natuurlijk, en dat doe je dan vaak met muziek. Ik luisterde naar The Pigeon Detectives, The Futureheads, The Cribs, The Wombats, The Subways, Milburn, We Are Scientists,… Ik hield van Babyshambles, ook al kwam Pete Doherty toen elke week in het nieuws met junkieperikelen.
Ik ging voor het eerst in mijn leven naar een concert: Suzanne Vega in de AB. En daarna nog eens, voor de hysterische tienermuziek van Panic! At The Disco, die toen ook nog hun handtekening op de ass van mijn skinny jeans zetten. Yep, dat waren tijden, vrienden. I used to be cool, kzei ’t u toch?
2007 – Arctic Monkeys – The View from the Afternoon
In 2006 ging ik als nog-net-niet-15-jarige voor het eerst naar een festival: Pukkelpop, samen met een vriendin. Het was een redelijk levensveranderende experience die me keihard uit mijn schulp getrokken heeft. Ik heb definitely mezelf voor een deeltje gevonden daar op die weide in Kiewit. Mijn liefde voor Pukkelpop is dat jaar geboren en ik ben daarna nog jarenlang trouw naar dat jaarlijkse hoogtepunt van mijn leven gegaan. Ik luisterde er om 12 uur ’s middags samen met ongeveer 15 anderen op Main Stage naar Arctic Monkeys, die op slag mijn favoriete band ter wereld werden en dat nu nog steeds zijn. Muziek uit 2007 is voor mij dan ook alles van Arctic Monkeys en andere bands die ik dat en voorgaande jaar op Pukkelpop had gezien: Kate Nash, Placebo, Kaiser Chiefs (Ruby!), Editors, Fall Out Boy,…
2009 – Editors – Smokers Outside the Hospital Doors
In 2009 verhuisde ik moederziel alleen naar Amsterdam, waar ik mezelf ook een beetje heruitvond. Alles was anders, maar één ding bleef hetzelfde: mijn muziek. Ik ging nog eens naar Arctic Monkeys kijken (inmiddels al immens populair, dus in de toenmalige Heineken Music Hall) en reisde naar Tilburg voor Editors, mijn tweede favoriete band destijds. Dit liedje is mijn all time favourite en ik herinner me nog steeds hoe het was om daar in de 013 helemaal in mijn eentje te staan mee blèren op dit nummer.
2009 was verder ook Het is een nacht van Guus Meeuwis (dat ik midden in de nacht keihard stond te kwelen met mijn jeugdvriendinnen op een strand in Zeeland, waar we een weekendje doorbrachten, voor het eerst samen op reis na de middelbare school). En Bloc Party dat toen terug was van niet zo lang weggeweest. En Air Traffic.
2011 – Mumford and Sons – The Cave
In 2011 was ik al een paar jaar een happy single die een beetje aan de lopende band harten brak maar soms ook zelf eens het slachtoffer werd. Dit nummer doet me altijd denken aan de jongen waar ik twee jaar lang af en toe iets mee had maar die ik nooit helemaal had. Het speelde ’s ochtends in zijn studentenkamer terwijl ik op de matras op de vloer ineens besefte: ik verspil hier keihard mijn tijd, jong.
2011 is ook The Ballad of Mona Lisa, een single van het toen net herboren Panic! At The Disco. Een band waar ik om nostalgische redenen dat jaar op Pukkelpop nog wel eens heen wilde. En dus overtuigde ik mijn vriendinnen om de Château te verlaten en met mij mee te gaan wachten in de Marquee. De Marquee, die ons een half uur later beschermde tegen de storm, en vanwaar we de Château zagen instorten. Ik ben na dat jaar nog één keer naar Pukkelpop gegaan, mijn geliefde Pukkelpop, maar het was niet meer hetzelfde. I’ve never been since. En alle festivals konden me daarna redelijk gestolen worden, eigenlijk.
2013 – Pompeii – Bastille
In 2013 was ik mijn muziekliefde al een beetje kwijt. Editors boeiden me niet meer vanaf hun derde album en veranderde muziekrichting, waardoor Arctic Monkeys eigenlijk de enige band was die ik toen nog actief volgde en waarvan ik elk nummer door en door ken. Van alle nieuwe muziek dat jaar kon alleen Bastille me echt boeien. Ik ging in 2013 voor het eerst naar de Verenigde Staten: naar New York, waar ik Empire State of Mind van Alicia Keys en Jay Z on repeat hoorde.
2015 – OMI – Cheerleader
Ja, een slecht nummer, ja. Maar het doet me denken aan een aantal memorabele avonden uit mijn studententijd. En aan de roadtrip in Florida met mijn Lief. Dit nummer in de auto als je naar het prachtige Key West rijdt, met links en rechts alleen maar felblauw water en palmbomen in de verte… Vakantie-iger wordt het niet.
2017 – Cocoon – Catfish and the Bottlemen
Zoals ik al zei ben ik een saaie muziekseut geworden die enkel nog naar de muziek luistert die ze al kent. In 2016 leerde ik echter geheel toevallig Catfish and the Bottlemen kennen: een Britrock-bandje dat geheel mijn smaak is. Ik werd meteen verliefd op hun volledige eerste album en trok zelfs naar Liverpool Sound Festival met mijn Lief om hen live te zien.
Het beste concert dat ik vervolgens in 2017 heb meegemaakt, was Throwback Thursday: het nostalgische millennialfeestje in het Sportpaleis met als hoofdact Samson & Gert. Schaamteloos hard van genoten.
Oké sommige delen van dit verhaal zijn zo herkenbaar! Ik was de laatste jaren ook grotendeels gestopt met muziek ontdekken (terwijl ik in mijn tienerjaren steeds weer een nieuwe favoriet had). Toen ik 17 was, was Placebo mijn favoriete band. Tussen mijn 18e en mijn 23e was dat Patrick Wolf (nja, favo artiest dan). En toen ik 24 werd ineens weer Placebo. Echt, wat een groei maakte ik mee. Maar ja, als je niet kan werken en muziek luisteren tegelijkertijd, dan heb je ook gewoon niet zo veel mogelijkheden om nieuwe dingen te ontdekken, weet ik uit ervaring. (Ik ben nu 27 trouwens, en voor het eerst sinds mijn 21e ga ik weer eens naar een festival. Heb er aan de ene kant zin in, maar ben ook doodsbang)
Ik heb ook twee keer een Placebo periode gehad! 😀
Haha, wie niet zo te zien?
Placebo! Jaaaa! Ook paar keer gezien op festivals, zwaar fan. En daarna weer wat minder, haha. Muziek ontdekken is inderdaad lastig op je werk, zeker als je collega’s elke dag bijna uitsluitend naar Nederhop luisteren, zoals bij mij ? Ik snap je angst voor een festival, want die zitten propvol tieners en hoe ouder ik word, hoe banger ik word voor tieners ?
Ik heb dat dus ook hé, dat ik bijna alleen nog maar muziek luister die ik al ken :p ben ook oud aan het worden, pfoe. Wel ook hevige fan van de Spice Girls. Heb vandeweek hun cd nog eens opgezet in de auto en dan vreemde blikken van David moeten opvangen omdat ik nog letterlijk élk lied uit m’n hoofd ken (Spice up your life is wel m’n all time favo en Viva forever ook maar die staan helaas niet op mijn cd). En ik heb ook zo’n periode gehad dat ik ‘fan’ was van Babyshambles (heb ik ook nog ergens een cd van liggen). Smokers outside the hospital doors is ook wel een van m’n lievelings, samen met Racing rats. En van Bastille ben ik niet zo’n fan eigenlijk. Beetje beu gehoord. Tof zo’n post!!! 😀 (Ik word altijd enthousiast als ik iets over muziek kan zeggen. Haha :p)
Ik heb de Best Of van de Spice Girls en daar staan die twee liedjes wel op! Zeker kopen 🙂
Hahaha, wij zijn zo duidelijk van hetzelfde jaar 😀 Ik zat bij het lezen bij alles heel hard te knikken van herkenning. Ik hou nog steeds van de Spice Girls eigenlijk, ook al is het eerder stiekem nu. Enkel mijn lief en broers zijn er getuige van.
Ik had ook tickets voor Throwback Thursday, maar ik begon toen net te werken op mijn huidige job en kon helaas niet meer meegaan. Heeeeeel veel spijt van.
MAAR ALLEZ LOTTE!!! Je hebt het beste feestje van je leven gemist! Maar misschien gaan de Spice Girls weer touren he, dan kan je jezelf daarmee troosten 😉
Daarvoor zou ik zelfs nog mijn job opgeven als dat de enige manier is om ervoor te zorgen dat ik erbij kan zijn 😉
Zo funny, jouw liedjes uit je puberteit zijn de groepen die ik bezocht met mijn lief toen we nog kinder- en zorgeloos waren. The Wombats toen nog zien optreden in Gent voor een handjevol volk. Was zalig!
Haha, awesome! Goeie smaak kent duidelijk geen leeftijd 😉
Ik hoop echt dat ik nu niet met die Schni Schna Schnappi in mijn hoofd ga zitten. Als tiener was ik heel bewust met muziek bezig, als twintiger begon ik vooral steeds opnieuw naar mijn favorieten te ontdekken in plaats van nieuwe dingen te ontdekken én de laatste jaren lijk ik steeds minder naar muziek te luisteren. Dus als ik na het lezen van dit stukje een paar dagen met dat onnozel nummer in mijn hoofd ga zitten in plaats van dat van die man die altijd met zijn ogen toe zingt dan mag jij me trakteren op een Chai Latte wanneer dat afspraakje er ooit komt. 😉
Haha, nog een paar blogjes achterstand inhalen en je zal ontdekken dat het afspraakje er in de toekomst zeker wel komt 😉
Samsung en Gert rules! Ik kan ze nog steeds meezingen net zoals een heleboel van de nummers die je beschrijft. En de rest zoek ik op. Leuke blog!