Zoals elke trouwe lezer hier inmiddels al weet, heb ik enkele maanden geleden een volledig impromptu boekenclubje opgericht. Dat clubje (de onnavolgbare Book Bitches) is still going strong, al zij het dezer dagen op een langzamer tempo door een noodgedwongen zomerpauze, gezien we allemaal op compleet verschillende momenten op vakantie blijken te gaan. Nog geen seconde spijt heb ik van mijn clubje gehad, hastn, integendeel. Het is elke keer weer zó tof dat het gelezen boek zelfs een ironische bijzaak is. Ik ga telkens met een enorme smile naar huis, maar niet onbelangrijk, ook met een nieuw hoopje to-read boeken.
Bij elke meeting neemt een andere Book Bitch de niet te onderschatten verantwoordelijkheid van het pitchen der boeken op zich, waarna we met z’n allen stemmen op onze volgende to-read. Vervolgens voeg ik dat boek toe aan ons besloten groepje op Goodreads, plus de gepitchte boeken die het niet gehaald hebben. Inmiddels zijn we al een paar boeken ver én hebben we ook al een interessant pitched-lijstje verzameld, dus dacht ik: laat ik ze eens delen met mijn lezers. Want zo’n toffe ben ik dan ook nog wel.
Disclaimer: de reviews in deze post zijn mijn persoonlijke meningen, niet die van de rest van de club. Geloof me vrij als ik zeg dat er over elk van mijn besproken puntjes voldoende gediscussieerd is onderling 😉
Deze boeken hebben we al gelezen
Bridge of Clay – Markus Zusak
The breathtaking story of five brothers who bring each other up in a world run by their own rules. As the Dunbar boys love and fight and learn to reckon with the adult world, they discover the moving secret behind their father’s disappearance.
At the center of the Dunbar family is Clay, a boy who will build a bridge—for his family, for his past, for greatness, for his sins, for a miracle. The question is, how far is Clay willing to go? And how much can he overcome?
Dit was een duidelijk gevalletje hate it or love it, waarbij de meerderheid van ons clubje het vooral hartstochtelijk haatte, tegenover twee mensen die het een prachtig boek vonden. Persoonlijk zat ik in kamp heb-mezelf-er-zwaar-doorheen-moeten-sleuren, wat een beetje jammer was gezien ik de verantwoordelijke pitcher was. I blame Zusaks eerste boek, The Book Thief, dat wél redelijk geweldig was. Met Bridge of Clay heeft hij duidelijk een stijlbreuk willen maken. Letterlijk. de stijl uit zijn vorige boek is VOLLEDIG GEBROKEN KAPOT VERPEST ALLES.
Zusak wil heel gewichtig en interessant schrijven, maar het eindresultaat is gewoon moeilijk en slaat nergens op. ‘Bloated’ is de enige correcte omschrijving voor hoe zijn stijl in dit boek voor mij voelt. Hij gebruikt on-ge-lo-fe-lijk veel metaforen voor van alles en nog wat, waardoor je de helft van de tijd geen idee hebt wat er eigenlijk gebeurt of wie er aan het woord is of what the actual fuck je aan het lezen bent. Deze vent schrijft zelfs in geroosterde-meubels-en-verbrande-familiefoto’s-metaforen over het simpele feit dat het warm is in huis. Vermoeiend, allemaal. De synopsis omschrijft dit als ’the breathtaking story of five brothers’, waarbij wat mij betreft vooral z’n verstikkend hoogdravende schrijfstijl de reden van dat ‘breathtaking’ aspect is.
Geen enkel personage in dit verhaal boeide me of raakte me echt. Het interesseerde me werkelijk geen ene pepernoot wat er met anyone gebeurde. Enkel het verhaal van de vader en zijn eerste vrouw, en daarna hun moeder, was interessant. Daarbij werd namelijk wél erg goed omschreven hoe hun relatie was en hoe ze zich voelden. Er werd context gegeven en de tijd genomen om een relatie te zien groeien (en als lezer to give a damn). In de present day plotlijn gebeurt dit echter met niemand: er is niks wat maar enigszins lijkt op character development. Daarnaast kon ik serieus geen een van de overige vier broers uit elkaar houden; zij waren volkomen inwisselbaar.
Ik hou meestal wel van boeken die spelen met de lineaire verhaalstructuur en sprongen in de tijd maken, maar in dit boek was het zo random en all over the place en verwarrend dat het vooral vermoeiend was om te lezen. De tijdssprongen maakten het geheel niet beter. Ik moest me daardoor hard concentreren, waar ik vaak geen zin in had. Bridge of Clay is geen plot-driven boek, maar dat betekent niet dat het béétje plot dat er is dan ook maar nergens op moet slaan. Want wat nu precies het nut was van die hele brug die per se gebouwd moet worden – beats me.
Niet bijzonder graag gelezen dus, helaas.
The Seven Sisters – Lucinda Riley
Maia D’Apliese and her five sisters gather together at their childhood home, “Atlantis”—a fabulous, secluded castle situated on the shores of Lake Geneva—having been told that their beloved father, who adopted them all as babies, has died. Each of them is handed a tantalizing clue to her true heritage—a clue which takes Maia across the world to a crumbling mansion in Rio de Janeiro, Brazil. Once there, she begins to put together the pieces of her story and its beginnings.
The Seven Sisters is het soort boek dat ik normaal gesproken nooit van m’n leven zou oppakken, want deze cover, maar kijk: uit je boekencomfortzone stappen was dan ook de hele bedoeling van de boekenclub. En dus begon ik toch maar aan wat I could only assume een sentimenteel historisch stationsromannetje zou zijn. Toegegeven, ik had het niet volledig bij het verkeerde eind. Maar ik vond dit boek verrassend fijner om te lezen dan ik had verwacht.
Dit boek is de eerste in zeven delen, die allemaal focussen op één van zeven zussen. Die zussen zijn stuk voor stuk de mooiste, slimste, grappigste, liefste, meest geweldige en eindeloos succesvolle vrouwen die je ooit van je leven in de literatuur bent tegengekomen – aldus zeer duidelijk de schrijfster. Van geloofwaardige personages van vlees en bloed heeft deze dame duidelijk niet veel kaas gegeten, maar bon. De zeven zussen zijn uiteraard ook immens rijk. Maar oh zo ongelukkig in het leven, want [insert first world problem]. Enfin. Het eerste boek gaat over Maia, die op zoek gaat naar haar biologische familie in Brazilië. Tussendoor lees je het verhaal van Bel, haar overgrootmoeder.
De present day verhaallijn boeide me maar matig en dat lag vooral aan de ongelofelijk onrealistische fantasiewereld waarin deze zussen volgens Riley leven. Het mysterie rond de dood van hun vader wordt nogal opgeklopt, terwijl ik pretty sure ben dat ik nu al weet hoe dat verhaal ongeveer in elkaar zit. Véél boeiender vond ik de verhaallijn in het verleden, over Maia’s overgrootmoeder. Het gekke is dat de schrijfstijl van beide plotlijnen zo mijlenver uit elkaar ligt dat het net is alsof beide door verschillende mensen zijn geschreven. In het heden schrijft Riley met horten en stoten in een overdreven chicklitty stijl met veel overbodige adjectieven, maar in het verleden dendert het verhaal voort als een trein. De personages zijn realistisch, hun interacties geloofwaardig en je leeft werkelijk met ze mee. Af en toe wordt die verhaallijn onderbroken door wat er gebeurt in het heden en dat irriteerde me mateloos, want dat hele heden is pakken minder interessant.
Eerlijk is eerlijk: ik ben door dit boek gevlogen en, hoewel het absoluut geen hoogstandje is, kan ik niet garanderen dat ik stiekem niet de volgende boeken ook weleens zal uitproberen. Hap, slik, weg, maar soms mag dat gewoon ook.
I Am Pilgrim – Terry Hayes
A breakneck race against time… and an implacable enemy. An anonymous young woman murdered in a run-down hotel, all identifying characteristics dissolved by acid. A father publicly beheaded in the blistering heat of a Saudi Arabian public square. A notorious Syrian biotech expert found eyeless in a Damascus junkyard. Smoldering human remains on a remote mountainside in Afghanistan. A flawless plot to commit an appalling crime against humanity. One path links them all, and only one man can make the journey. Pilgrim.
Ik was héél blij toen I Am Pilgrim gepitcht en uiteindelijk ook gekozen werd, want deze prijkt al eeuwenlang op mijn eigen to-read-lijstje. Het is een klepper van 700+ pagina’s, maar dan heb je ook wat. Terry Hayes is in de eerste plaats een scenarioschrijver en producer van actiefilms en dat merk je zeker in dit boek, zijn schrijversdebuut, want de vaart blijft er de volledige zevenhonderdnogwat pagina’s in. Hij is duidelijk bedreven in het opbouwen van suspense en het vakkundig samenbrengen van verschillende verhaallijnen tot een climax die werkelijk ergens op slaat. Hayes’ schrijfstijl leest niet vlot – en dan heb ik het over de oorspronkelijke Engelse versie – maar toch heb ik dit boek graag gelezen. De personages zijn levensecht en de verhaallijnen zitten heel slim in elkaar, tot in de details. Wel jammer: het hoofdpersonage, Pilgrim zelf, leer je amper kennen. Er wordt veel verteld over hoe goed en slim en badass hij wel niet is, de beste spion die ooit op deze aardbol heeft rondgelopen, maar het enige wat we hem zién doen is, eh, een beetje aanrommelen, most of the time. Hoe zijn persoonlijkheid verder in elkaar zit? Geen idee. En da’s raar, na zoveel pagina’s.
Ook wel irritant: de bakken American patriotism in dit boek. 9/11 wordt door het mannelijke witte hoofdpersonage te pas en te onpas gebruikt als reden waarom zijn overheid en hij a l l e s mogen doen wat ze willen. 9/11 is namelijk de allerergste, meest tragische en oneerlijke gebeurtenis die ooit heeft plaatsgevonden in de geschiedenis van de mensheid. Alle Amerikanen die toen zijn gestorven – of zelfs maar in de buurt waren – zijn niks meer en niks minder dan Ware Helden. In het boek staat Pilgrim af en toe eens stil bij hoe tragisch en heroïsch het allemaal wel niet was. De honderden buitenlanders die hij de afgelopen jaren heeft afgeslacht in naam van zijn land en hun superioriteit, though, die verdienen geen seconde van zijn aandacht. Het enige wat zij verdienden, was om dood te gaan, want ze stonden in zijn weg. Scum of the earth. Allemaal. Vooral de moslims.
Oké dan.
Deze boeken werden gepitcht maar (net) niet gekozen
* The Female Persuason – Meg Wolitzer
* The Light of Amsterdam – David Park
* Normal People (Normale Mensen) – Sally Rooney
* Becoming (Mijn Verhaal) – Michelle Obama
* The Tattooist of Auschwitz – Heather Morris
* S.T.A.G.S. – M.A. Bennett
* Life After Life (Leven na leven) – Kate Atkinson
* Duma Key – Stephen King
* Silo – Trisha Leaver
* Gehaaid – Stephen Hall
* Northanger Abbey – Jane Austen
* Educated (Leerschool) – Tara Westover
* Negendoder – Ule Hansen
Wat ik me afvraag bij zo’n boekenclubje, kopen jullie dat boek dan allemaal of vechten jullie om de exemplaren bij de plaatselijke bib?
Ik vond de zeven zussen ook veel beter dan verwacht. Het leest gewoon vlot weg en het zijn toch kleppers. De historische verhaallijn is wel altijd beter dan de huidige. En ik vond het tweede boek al wat minder. Maar iedereen leest ze en hoe meer mensen boeken lezen denk ik altijd. Dan liever deze hype dan 50 shades.
We hebben in ’t begin afgesproken om niet vaak supernieuwe boeken te kiezen, om te vermijden dat je elke maand een boek moet kopen. De meesten lenen bij de bib, maar eerlijk gezegd ben ik vaak de supplier van illegale ebook-versies ?
Oooo, lees Gehaaid alsnog! Bizar verhaal, maar zo goed! Ik heb overigens wel het origineel (The Raw Shark Texts), ik weet niet hoe de vertaling is.
Superleuk! Hoe vaak komen jullie samen?
Oorspronkelijk zouden we elke 6-7 weken doen maar toen bleken we de meetings allemaal zo leuk te vinden dat we het nu elke 4-5 weken proberen te doen 🙂
Oeee, nochtans, Life after life… Pareltje <3
Ben ik ook nog van plan om te lezen hoor!