Het leven zoals het is: crazy cat lady

kat cat eyes katten kattenogen

Soms zit ik in de bus naar een van die poor bastards te kijken die doornat van de regen of murw geslagen door de hagel plichtsmatig achter een hond aan de leiband aansjokt. Dan voel ik het tot in de diepste krochten van mijn ziel: nee, nooit een hond voor mij. Dat is basically de voornaamste reden dat ik een hartstochtelijke fan van katten ben. Cat lady staat in mijn wereld synoniem voor lazy bitch. Want eigenlijk vind ik honden wel leuk hoor, maar alleen als ze van iemand anders zijn. Ze zijn zo vermoeiend. En behoeftig. En ik trek dat niet.

Nee, dan katten: bij uitstek de makkelijkst te verzorgen huisdieren. Je hoeft ze niet te wassen, uit te laten of af te richten. Ze zijn altijd schoon en zacht en ze stinken niet zo hard als ze uit een regenbui ontsnapt zijn. (De beruchte kattenvoer- slash dodebabyvogeltjeslucht die bij zo’n epische geeuw vrijkomt moet je er echter wel bijnemen.) Bovendien geven ze je een goed gevoel over jezelf omdat ze nog luier zijn dan jij, met gemiddeld 16 uur slaap per dag. Read more

Talitha ging eens hardlopen

hardlopen lopen

Talitha ging eens hardlopen

Ik ben niet gemaakt om te hardlopen. Sowieso niet om te sporten in het algemeen. Ik heb het nooit leuk gevonden, ik ben er nooit goed in geweest, ik ben absoluut niet competitief en dankzij mijn moeders goede genen bezit ik zo’n snel metabolisme dat ik nog nooit één overbodige kilo heb gehad. Als kind deed ik al niet aan naschoolse sport. Ik had er geen nood aan. Bovendien ben ik niet sociaal genoeg om niet helemaal depressief te worden van welke teamsport dan ook. Ik was nu eenmaal een boekenkind. Lezen is dan ook bij uitstek de meest asociale vrijetijdsbesteding die er bestaat.

Vorige zomer verbaasde ik echter vriend, vijand en eigenlijk ook mezelf wel een beetje door te verkondigen dat ik wekelijks zou gaan hardlopen. Volledig vrijwillig. Read more

Maar waarom heeft Talitha nu een blog?

Goeie vraag.

Ik denk nogal veel na. Mijn hoofd zit elke minuut van de dag barstensvol gedachten, verhalen, ideeën en kritische vragen. Meestal blijven ze daar ook zitten. Soms deel ik ze met de wereld, zij het een klein deeltje daarvan: ik praat/filosofeer/discussieer/spar/verwonder me over dingen met mijn Lief of met vriend(inn)en. Ik kon twee jaar lang een deel van mijn ei kwijt als columnist bij de Universiteit Leiden, al was ik daar ook enigszins beperkt doordat mijn columns het liefst wel verband moesten houden met het studentenleven.

Inmiddels ben ik een stoffige saaie ambtenaar geworden en schrijf ik eigenlijk nooit echt meer voor mijn plezier of om die eindeloze gedachtestroom uit mijn hoofd en op papier te krijgen. Het enige medium dat ik daar de afgelopen jaren nog voor heb gebruikt, was Facebook. Read more