… al zij het iets minder op deze blog. Maar in het analoge leven, jongens, daar gaat het goed met mij. Een bloemlezing. Read more
Talitha leeft wel degelijk nog
About me
Work work work work work: waarom het soms ook wel eens tof is
Werken: de meeste mensen moeten het doen. Je wordt er niet altijd blij van, heel rijk doorgaans ook niet, het vreet vaak energie en kan je soms bakken stress en frustratie opleveren. En toch. Toch zou ik geen student meer willen zijn. Of huisvrouw worden. Ik heb niet elke job graag gedaan en ook nu is het niet altijd rozengeur en maneschijn, maar toch verkies ik een fulltime buitenshuis werkend leven. Evi schreef er vroeger al eens over en dat inspireerde mij om er enige tijd geleden in de spirit van 40 Dagen Bloggen zelf ook een gastblog over te schrijven. Die ik bij deze gewoon schaamteloos copy ende paste bij wijze van free lazy content want AZO BEN IK ZEKERST WEL BEJA GIJ.
Waarom ik werken (meestal) leuk vind of toch vanaf een uur of 10 als ik eenmaal koffie heb gehad en ben uitgezaagd over de files en het weer:
To blogstokje or not to blogstokje
Een tijdje geleden beantwoordde ik onderstaande vragen op de blog van Joni, die het stokje op haar beurt weer had gekregen van Sanne, die mij ooit omschreef als de Bart Cannaerts van de blogwereld en daardoor sindsdien een van mijn favoriete mensen van tinternet is, want zo schandalig bevooroordeeld ben ik zeer zeker wel, ge moogt gerust zijn.
Of ik een quarterlifecrisis heb (gehad)?
Annelies heeft al een paar keer over de zogeheten quarterlifecrisis geschreven. Je weet wel, dat ding dat wij millennials een tijdje geleden hebben verzonnen om nog een pakske meer te kunnen zagen over al ons ingebeelde leed en entitled zelfmedelijden. Right. Ik roep nogal vaak dat ik me inmiddels al aan de verkeerde kant van 25 bevind – waarop doorgaans met gegrinnik (-25-jarigen) dan wel met gesputter (+25-jarigen) wordt gereageerd – maar ik ben wel degelijk nog een twintiger. Ik kan evenwel niet direct antwoorden op de vraag of ik zélf met zo’n crisis zit of die wellicht al achter de rug heb. Enfin, zo’n grote crise zal het dus sowieso wel niet zijn, maar toch.
Ik begrijp de quarterlifecrisis namelijk wel. Annelies verwoordde het op haar blog al treffend: als twintiger begin je naarstig te eigen leven te vergelijken met anderen. En daar loopt het veelal mis. Want hoe de fuck spelen die anderen dat allemaal klaar? Een droomjob vinden, de perfecte relatie onderhouden, een geweldig huis kopen, waanzinnig veel vrienden hebben waarmee ze exotische vakanties beleven en zowat elk weekend spectaculaire feestjes mee vieren,… Terwijl ik in een permanente staat van verwarring en met droogshampoo gemaskeerd semi-vettig haar lijk te verkeren en al die exotische vakanties vooral passief in mijn Instagram feed meemaak, languit in vegetatieve toestand op de zetel met hier en daar wat popcorn in mijn bh (als ik er al eentje draag).
Het is een soort checklist, zegt Annelies. Eentje waarvan we met z’n allen onszelf hebben wijsgemaakt dat het gelijkstaat aan hoe geslaagd ons leven is. Ik besloot ‘m even te overlopen voor mezelf bij wijze van gastblog bij haar.
If I Lived At Hogwarts
Een tijdje geleden schreef ik een gastblog voor Liesbet, in ruil voor haar gastblog bij mij, dus in het kader van 40 Dagen Bloggen En Steeds Schaamtelozer Makkelijke Content Plaatsen Bij Gebrek Aan Tijd En/Of Inspiratie lijkt het me wel tof (en vooral easy as fuck) om die ook hier eens op te zwieren. Ik baseerde me daarbij op deze blogpost van Liesbet, die twee van haar grote liefdes combineert: lijstjes en Harry Potter.
En ja, kijk, het minste wat van mij gezegd kan worden is dat ik Harry Potter ook best wel tof vind.
Exact 20 dingen die ik graag doe
Jazeker krijg je nogmaals een variant op deze, deze of deze blogpost in uw virtueel keelgat geduwd! Tijdens 40 Dagen Bloggen moet er mij niemand van originaliteit betichten, beste mensen, want dan grijp ik gewoon lekker ouderwets terug op lijstjes en tags die het duidelijk ook goed doen bij mijn collega-bloggers.
Voor wie dezer dagen onder een blogsteen leeft: het concept van dit lijstje bestaat eruit dat je 20 dingen opsomt die je graag doet, met daarbij telkens hoe lang het geleden is dat je het hebt gedaan. Om vervolgens stante pede plannen te maken om daar toch voor een paar dingen verandering in te brengen.
(Ik moet zeggen: bij mij is het niet vrij dramatisch gesteld. Ik zorg goed voor mezelf.*)
* Ook gewoon een eufemisme voor ‘egoïstisch zijn’, natuurlijk.
Het is dat ik niet belangrijk genoeg ben om een business card te hebben…
… Maar als dat wel zo was, gebruikte ik definitely deze foto.
(Eerste keer ooit dat ik tevreden ben met een professionele foto die van mij is genomen. #mijlpaal)
Doodgewone dingen
27 dingen
Dingen die ik de afgelopen anderhalve week deed in plaats van bloggen:
* Koffie drinken en boeken uitwisselen met Liese. Enfin, zij schonk mij een uitgelezen boek en ik schonk haar, uh, mijn sprankelend gezelschap om tien uur op een zaterdagochtend. (En over een tiental minuutjes, als deze blogpost af is, schenk ik haar ook nog het geld voor die koffies waarvan ik alweer vergeten was dat ik het nog aan haar moest overmaken. Oeps.)
* De pasgeboren baby van mijn neef gaan bewonderen en waarlijks op 20 oktober nog in een t-shirt op het terras van de zon zitten genieten. (En een beetje day drunk worden van cava. Veel cava.)
* De volle 27 levensjaren bereiken. Read more
Elk pad is het juiste pad en waarom ik mezelf dat keihard blijf voorhouden
In mijn laatste week in Amsterdam (wat overigens alweer een volle maand geleden is, jongens, can you believe it?) liet ik, zoals mijn trouwe lezers en/of Instagram-volgers weten, een tattoo zetten om die periode uit mijn leven voor altijd bij me te dragen. Nu zijn tattoos niet goedkoop, waarde medemensen. Men rekent namelijk altijd een basisprijs – voor de tijd, inkt, apparatuur enzovoort. In de meeste shops betaal je daarom sowieso minstens vijftig á zestig euro, zelfs voor de allerkleinste tattoos. Zoals, bijvoorbeeld, drie ieniemini superdunne kruisjes boven elkaar. Nu ben ik inmiddels Hollandsch genoeg* om van m’n leven niet zoveel geld te willen neertellen voor zoiets onnozel kleins, dank je heel erg feestelijk. Dus besloot ik om dan meteen ook maar een tweede te nemen, als ik toch helemaal naar de tattoo shop zou gaan en weer met folie zou rondlopen en crèmetjes moest smeren achteraf enal. En zo geschiedde.
(*da’s echt een grapje, trouwens, want de gierigste mensen die ik ken zijn stuk voor stuk Vlamingen en de meest vrijgevige allemaal Nederlanders. Serieus.) Read more