Belg in Nederland: worstelen met mijn identiteit

Ik ben al sinds mijn zeventiende een Belg in Nederland, inmiddels zo’n 7,5 jaar. Die emigratie was ongetwijfeld de beste beslissing van mijn leven. Mijn eerste week in Amsterdam voelde als een warm bad. Ik was er moederziel alleen heen verhuisd, maar in no time leerde ik mensen kennen. De Nederlandse cultuur is in vergelijking met de (West-)Vlaamse veel opener en informeler. Voor Nederlanders moet het vooral gezellig zijn. Het liefst met een bitterballetje dabei. En dat bevalt me prima.

Ik voel me inmiddels meer thuis in Amsterdam dan ooit in mijn eigen bakermat, waar ik al sinds mensenheugenis alleen maar wilde ontsnappen. De West-Vlaamse provinciestad, het is echt helemaal niks voor mij. Lange tijd dacht ik dat hetzelfde gold voor Vlaanderen en bij uitbreiding zelfs het hele land. Of ik ooit nog terug naar mijn vaderland zou verhuizen? Hahaha! Neen jong, wat zou ik daar in godsnaam gaan doen? Mijn leven is hier. Elk jaar vier ik trouw Koningsdag, tijdens het WK kleurden mijn wangen rood-wit-blauw en ook ik ben dagenlang niet goed geweest van de ramp met MH-17. Een groot deel van mijn identiteit is inmiddels oranje. Read more

De dingen des levens

Ik heb al ooit…

… op een bankje op een perron van Amsterdam Centraal geslapen, mijn eigen neus gepierced, diepvriespizza in de magnetron opgewarmd (en volledig opgegeten, en er eigenlijk ook intens van genoten, en dat meerdere keren, want ik ben walgelijk), helemaal in mijn eentje in New York City bij een meisje gelogeerd dat ik totaal niet kende, een schoen naar de DVD-speler gegooid in een poging hem uit te zetten omdat ik te bang was voor de horrorfilm op de televisie daarboven om dichterbij te durven komen, een eerste date gehad met een jongen die na een half uur al geanimeerd vertelde over zijn ontmaagding door een prostituee in Suriname, een boze lezersbrief ontvangen, verse pizza uitgedeeld aan daklozen, in een cabriolet gereden, in mijn eentje een film in de bioscoop gezien en dat helemaal prima gevonden, een verblijfsvergunning aangevraagd en gekregen na een uitvoerige check of ik niet ergens als terrorist of zoiets geseind stond, half tussen de deuren van een bus vastgezeten, en gegoogled wat ‘Eiffeltowering’ is om daar vervolgens ook ernstig veel spijt van te hebben.

Ik heb nog nooit…

… getuinierd, carnaval gevierd, met een Wii gespeeld, iemand een slagroomtaart in het gezicht gegooid ook al wil ik dat wel heel erg graag, met een scooter gereden, karaoke gezongen, “hm, laat ik eens een slaatje nemen” gedacht in een restaurant waar ze ook burgers hebben, Valentijn gevierd, langer dan een halfuur geschaatst en al helemaal nooit zonder minstens tien keer op mijn bek te gaan, Crocs gedragen (because obviously), een olijf gegeten, een lichaamsdeel gebroken, een baby verschoond, luidop “ik heb zoiets van” gezegd, iemand gezien die overleden is, gin tonic gedronken (en ik ben de allerlaatste twintiger in het westelijk halfrond die dat kan zeggen), een bijen- of wespensteek gekregen, iemand gekust in de regen, aan enige vorm van wintersport gedaan behalve dus olympisch op mijn bek gaan op ijs, of zo’n Dame Blanche-toetje van Mona helemaal opgegeten, want ik koop ze eigenlijk alleen maar omdat ze er zo mooi uitzien met die chocola die er dan van af druipt.

Honderdduizend miljoen dingen die ik al ooit of nog nooit heb gedaan waar we het uitgebreid over zouden kunnen hebben, en toch gaat het bij mijn Lief altijd over het feit dat ik nog nooit zelf het vuilnis naar de container heb gebracht, laat staan al ooit eens zelf de badkamer schoongemaakt.

Mannen.

Het leven zoals het is: crazy cat lady

Soms zit ik in de bus naar een van die poor bastards te kijken die doornat van de regen of murw geslagen door de hagel plichtsmatig achter een hond aan de leiband aansjokt. Dan voel ik het tot in de diepste krochten van mijn ziel: nee, nooit een hond voor mij. Dat is basically de voornaamste reden dat ik een hartstochtelijke fan van katten ben. Cat lady staat in mijn wereld synoniem voor lazy bitch. Want eigenlijk vind ik honden wel leuk hoor, maar alleen als ze van iemand anders zijn. Ze zijn zo vermoeiend. En behoeftig. En ik trek dat niet.

Nee, dan katten: bij uitstek de makkelijkst te verzorgen huisdieren. Je hoeft ze niet te wassen, uit te laten of af te richten. Ze zijn altijd schoon en zacht en ze stinken niet zo hard als ze uit een regenbui ontsnapt zijn. (De beruchte kattenvoer- slash dodebabyvogeltjeslucht die bij zo’n epische geeuw vrijkomt moet je er echter wel bijnemen.) Bovendien geven ze je een goed gevoel over jezelf omdat ze nog luier zijn dan jij, met gemiddeld 16 uur slaap per dag. Read more

Boekrecensie: Het Smelt van Lize Spit

Het Smelt: het meest bejubelde boek van 2016 van de Lage Landen. De superlatieven in de recensies en interviews met de auteur waren haast niet meer te tellen. Wat een debuut! Wat een schrijftalent! Wat een rauw, naar de keel grijpend verhaal! En dan nog eens uitgegeven door Das Magazin. Wauw! Ik kon bijna niet wachten om het te lezen, zoveel was zeker.

Helaas: don’t believe the hype.

Kijk, Het Smelt is vlot geschreven, dat geef ik grif toe. Jammer genoeg is dat zowat het enige goeie wat ik er over kan zeggen. Laten we even puntsgewijs overlopen waar mijn irritaties dan zoal in schuilen. Read more

Talitha ging eens hardlopen

Talitha ging eens hardlopen

Ik ben niet gemaakt om te hardlopen. Sowieso niet om te sporten in het algemeen. Ik heb het nooit leuk gevonden, ik ben er nooit goed in geweest, ik ben absoluut niet competitief en dankzij mijn moeders goede genen bezit ik zo’n snel metabolisme dat ik nog nooit één overbodige kilo heb gehad. Als kind deed ik al niet aan naschoolse sport. Ik had er geen nood aan. Bovendien ben ik niet sociaal genoeg om niet helemaal depressief te worden van welke teamsport dan ook. Ik was nu eenmaal een boekenkind. Lezen is dan ook bij uitstek de meest asociale vrijetijdsbesteding die er bestaat.

Vorige zomer verbaasde ik echter vriend, vijand en eigenlijk ook mezelf wel een beetje door te verkondigen dat ik wekelijks zou gaan hardlopen. Volledig vrijwillig. Read more

Confrontatie in het donker

Deze blogpost werd eerder ook al gepubliceerd bij Charlie Magazine. 

“Hey, meisje, psst!”

Het is elf uur ‘s avonds en ik ben in mijn eentje op weg naar huis. Al sinds ik de tram ben uitgestapt loopt er een man achter me aan. Zijn huidskleur wordt verraden door het dikke accent waarmee hij mijn aandacht probeert te trekken. Hij draagt gouden sieraden die me bij het uitstappen al bijna verblindden. De geur van verschaalde sigaretten is penetrant. Ik voel me niet op mijn gemak. Ik moet nog een paar straten door naar mijn vertrouwde voordeur, maar ze lijken allemaal uitgestorven. Read more

Maar waarom heeft Talitha nu een blog?

Goeie vraag.

Ik denk nogal veel na. Mijn hoofd zit elke minuut van de dag barstensvol gedachten, verhalen, ideeën en kritische vragen. Meestal blijven ze daar ook zitten. Soms deel ik ze met de wereld, zij het een klein deeltje daarvan: ik praat/filosofeer/discussieer/spar/verwonder me over dingen met mijn Lief of met vriend(inn)en. Ik kon twee jaar lang een deel van mijn ei kwijt als columnist bij de Universiteit Leiden, al was ik daar ook enigszins beperkt doordat mijn columns het liefst wel verband moesten houden met het studentenleven.

Inmiddels ben ik een stoffige saaie ambtenaar geworden en schrijf ik eigenlijk nooit echt meer voor mijn plezier of om die eindeloze gedachtestroom uit mijn hoofd en op papier te krijgen. Het enige medium dat ik daar de afgelopen jaren nog voor heb gebruikt, was Facebook. Read more