Sinds een goeie week of twee zijn mijn Lief en ik saaie getrouwde mensen, in tegenstelling tot daarvoor, toen we saaie ongetrouwde mensen waren. Iedereen vraagt me nu hoe het voelt om getrouwd te zijn, maar het is exact hetzelfde, alleen dan met een paar gram extra witgoud aan mijn lijf. Ik heb nog geen enkele keer ontbijt op bed gekregen sindsdien, dus op dat vlak is het EVEN EINDELOOS TELEURSTELLEND. Verder love ik hem natuurlijk longtime.
Sinds een tijdje schrijf ik een wekelijkse column voor De Krant van West-Vlaanderen, omdat ik al eens graag ongevraagd mijn mening geef, en als ik daar dan ook geld voor krijg, nog veel liever. Ik schrijf elke week een stukje over allerhande – bestaande, maar ook compleet uit mijn duimen gezogen, waarschijnlijk – clichés die over West-Vlamingen bestaan en doe daar mijn zegje over, want ja, daar zat gans de provincie wel degelijk op te wachten, EWELJA.
Als luie blogger pur sang bedacht ik vandaag dat het misschien wel tof zou zijn om die columns hier gewoon door te plaatsen. Ik krijg er in de krant maar 2.200 tekens voor, wat voor mij doorgaans net voldoende is om me net een beetje comfortabel in mijn inleiding te nestelen, dus dit is ook de ideale gelegenheid om alle darlings die ik tijdens het schrijfproces heb moeten killen weer tot leven te wekken.
(Spoiler: die maakt gewoon een lijstje.)
Sinds een tijdje schrijf ik een wekelijkse column voor De Krant van West-Vlaanderen, omdat ik al eens graag ongevraagd mijn mening geef, en als ik daar dan ook geld voor krijg, nog veel liever. Ik schrijf elke week een stukje over allerhande – bestaande, maar ook compleet uit mijn duimen gezogen, waarschijnlijk – clichés die over West-Vlamingen bestaan en doe daar mijn zegje over, want ja, daar zat gans de provincie wel degelijk op te wachten, EWELJA.
Als luie blogger pur sang bedacht ik vandaag dat het misschien wel tof zou zijn om die columns hier gewoon door te plaatsen. Ik krijg er in de krant maar 2.200 tekens voor, wat voor mij doorgaans net voldoende is om me net een beetje comfortabel in mijn inleiding te nestelen, dus dit is ook de ideale gelegenheid om alle darlings die ik tijdens het schrijfproces heb moeten killen weer tot leven te wekken.
Zondagmiddag maakten wij ons bijna dagelijkse wandelingetje naar de bakker enkele straten verderop. Halverwege zagen we een klein katje op de drempel van een voordeur zitten en, crazy cat people that we ongegeneerd are, slaakten mijn Lief en ik al meteen allerlei kreetjes en wilden we het aaien. Pas toen zagen we dat het een héél jong katje was, enorm mager en onverzorgd, met slijmerige oogjes en een snotterig neusje. Kortom: een zwerfkatje waar nog nooit een mens naar had omgekeken. Het liet ons dichtbij komen en reageerde amper op onze aanwezigheid, omdat het zo verzwakt was dat het niet eens de energie had om zichzelf te beschermen.
Ons hart brak in duizend stukken, dus we probeerden meteen allerlei hulplijnen te bellen. Eerst het asiel, maar dat is dicht op zondag, dus daar kregen we niemand te pakken en de voicemail vermeldde ook geen noodnummer of iets dergelijks. Toen ik daarna de politie belde, viel de vrouw aan de lijn helemaal uit de lucht, alsof er nog nooit van z’n leven in regio Kortrijk iemand al eens hulp gezocht heeft bij het zien van een zwerfdiertje. Vervolgens zuchtte ze en zei: “Ja, wij helpen daarbij niet hoor, mevrouw. Wij kunnen dat niet. En het asiel waar wij mee werken zal het ook niet willen als het beestje ziek is, dat weet ik al.” Nul komma nul hulp, dus. Toen ik daarna zei dat we het zelf naar een dierenarts wilden brengen, zodat het misschien naar het asiel kon zodra het genezen was, kreeg ik als reactie: “Ja maar, mevrouw, je weet toch dat je de rekening van de dierenarts dan zelf zal moeten betalen he?” Read more
Sinds een tijdje schrijf ik een wekelijkse column voor De Krant van West-Vlaanderen, omdat ik al eens graag ongevraagd mijn mening geef, en als ik daar dan ook geld voor krijg, nog veel liever. Ik schrijf elke week een stukje over allerhande – bestaande, maar ook compleet uit mijn duimen gezogen, waarschijnlijk – clichés die over West-Vlamingen bestaan en doe daar mijn zegje over, want ja, daar zat gans de provincie wel degelijk op te wachten, EWELJA.
Als luie blogger pur sang bedacht ik vandaag dat het misschien wel tof zou zijn om die columns hier gewoon door te plaatsen. Ik krijg er in de krant maar 2.200 tekens voor, wat voor mij doorgaans net voldoende is om me net een beetje comfortabel in mijn inleiding te nestelen, dus dit is ook de ideale gelegenheid om alle darlings die ik tijdens het schrijfproces heb moeten killen weer tot leven te wekken.
Het is vandaag vrouwendag, en tussen alle roze advertenties met korting op panty’s dan wel nagellak en oproepjes om bloemen te kopen voor het vrouwtje (ja, het is toegestaan om even te kotsen) door, wil ik het even ergens over hebben. En ik wil dat niet zachtjes doen, gemoedelijk kletsend, lieflijk fluisterend of meisjesachtig kirrend, maar met passie en enthousiasme en overtuigde stemkracht.
Sinds een tijdje schrijf ik een wekelijkse column voor De Krant van West-Vlaanderen, omdat ik al eens graag ongevraagd mijn mening geef, en als ik daar dan ook geld voor krijg, nog veel liever. Ik schrijf elke week een stukje over allerhande – bestaande, maar ook compleet uit mijn duimen gezogen, waarschijnlijk – clichés die over West-Vlamingen bestaan en doe daar mijn zegje over, want ja, daar zat gans de provincie wel degelijk op te wachten, EWELJA.
Als luie blogger pur sang bedacht ik vandaag dat het misschien wel tof zou zijn om die columns hier gewoon door te plaatsen. Ik krijg er in de krant maar 2.200 tekens voor, wat voor mij doorgaans net voldoende is om me net een beetje comfortabel in mijn inleiding te nestelen, dus dit is ook de ideale gelegenheid om alle darlings die ik tijdens het schrijfproces heb moeten killen weer tot leven te wekken.
Het zal wellicht niemand verbazen dat de laatste keer dat dit lijstje hier verscheen zo ongeveer midden augustus vorig jaar was. Als je leven al een jaar lang voor zo’n 90 procent bestaat uit lang slapen, thuis werken, koffie drinken, katten knuffelen en wandelingetjes maken in een straal van vijf kilometer rondom je huis, dan valt er nu eenmaal niet veel bijeen te schrapen om een dergelijk lijstje te vullen. Ik heb het nu toch maar eens geprobeerd, onder het motto ‘je kan ook niet alleen maar oude columns blijven posten op je blog bij wijze van luiewijvenoplossing als je wil dat je lezers je nog enigszins tof vinden, maat’, en zo is het maar net.
Bij deze: wat ik de laatste tijd zoal heb…
Sinds een tijdje schrijf ik een wekelijkse column voor De Krant van West-Vlaanderen, omdat ik al eens graag ongevraagd mijn mening geef, en als ik daar dan ook geld voor krijg, nog veel liever. Ik schrijf elke week een stukje over allerhande – bestaande, maar ook compleet uit mijn duimen gezogen, waarschijnlijk – clichés die over West-Vlamingen bestaan en doe daar mijn zegje over, want ja, daar zat gans de provincie wel degelijk op te wachten, EWELJA.
Als luie blogger pur sang bedacht ik vandaag dat het misschien wel tof zou zijn om die columns hier gewoon door te plaatsen. Ik krijg er in de krant maar 2.200 tekens voor, wat voor mij doorgaans net voldoende is om me net een beetje comfortabel in mijn inleiding te nestelen, dus dit is ook de ideale gelegenheid om alle darlings die ik tijdens het schrijfproces heb moeten killen weer tot leven te wekken.